Η νέο-μητσοτακική δυστοπία και το ιστορικό καθήκον της αντιπολίτευσης

του Γιώργου Βαρεμένου*

1. Η χαρτογράφηση μιάς δυστοπίας

Τρισήμιση χρόνια μετά την πολιτική μεταβολή του Ιουλίου του 2019, γίνεται πλέον φανερό..... ότι αυτή τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά οιονεί πολιτειακής εκτροπής. Αν κάποιος απουσίαζε απ’ την χώρα τα χρόνια αυτά και επέστρεφε σήμερα, θα νόμιζε ότι έχει επέλθει κάποιο είδος “βίαιης” ανατροπής του πολιτεύματος. Κι όμως, όλα έγιναν από την παρούσα κυβέρνηση “δημοκρατικά” και ειρηνικά. Το αντιδημοκρατικό δηλητήριο έχει ενσταλλαχθεί στο σώμα της χώρας μιθριδατικώ τω τρόπω: “βελούδινες” ανατροπές κεκτημένων δεκαετιών, που μέχρι στιγμής συνάντησαν εξ’ ίσου “βελούδινες” κοινωνικές αντιστάσεις.

Ας δούμε όμως πώς στοιχειοθετείται ο ισχυρισμός μας περί οιονεί πολιτειακής εκτροπής:

Ø Στο πεδίο των δημοκρατικών θεσμών, το πλήγματα είναι συντριπτικά. Ένα ολόκληρο πλέγμα νομοθετημάτων και πολιτικών πρακτικών έχει υφανθεί, με κύρια χαρακτηριστικά την αδιαφάνεια, την απουσία λογοδοσίας, την απενεργοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών, με αποκορύφωμα την αψήφηση ακόμη και Ανεξάρτητων Αρχών.

Τα ΜΜΕ, η “τέταρτη εξουσία”, μετατράπηκαν με τις λίστες Πέτσα, αλλά όχι μόνο από αυτές, σε μηντιακές ερπύστριες χειραγώγησης και εκ-βιασμού της κοινής γνώμης.

Οι απ΄ ευθείας αναθέσεις τείνουν να γίνουν κανονικότητα στις δημόσιες προμήθειες, κόντρα στο Ενωσιακό Δίκαιο και το δημόσιο συμφέρον, με την κίβδηλη επίκληση της έκτακτής ανάγκης ακόμη κι εκεί που δεν παρίσταται τέτοια.

Οι απόπειρες φαλκίδευσης των συνδικαλιστικών ελευθεριών και των εργασιακών δικαιωμάτων διαδέχονται η μία την άλλη, με την ΓΣΕΕ σε ρόλο ουδέτερου παρατηρητή και με σποραδικές εργατικές αντιστάσεις -ενίοτε νικηφόρες, όπως με τον αγώνα των διανομέων.

Στο πεδίο της Δικαιοσύνης, οι απόπειρες καθεστωτικού ελέγχου συμβολοποιούνται εμβληματικά στην περίπτωση της πρώην Εισαγγελέως κατά της Διαφθοράς κας Τουλουπάκη (η δίωξη της οποίας θυμίζει έντονα την αντίστοιχη της Ρουμάνας ομολόγου της Λάουρα Κοβέσι, η οποία υπέστη ανάλογες διώξεις στην χώρα της και σήμερα, δικαιωμένη, είναι η πρώτη Ευρωπαία Γενική Εισαγγελέας).

Και βέβαια, κορωνίδα όλων αυτών αποτελεί το μέγα σκάνδαλο των υποκλοπών και της λυσσώδους προσπάθειας συγκάλυψής του. Εδώ, η κυβέρνηση δεν ορρωδεί ούτε προ της “εξέγερσης” των ελληνικών αρμόδιων Ανεξάρτητων Αρχών και της Επιτροπής PEGA του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το θράσσος της είναι βέβαια ευθέως ανάλογο της ενοχής της, αλλά γι’ αυτό και άκρως επικίνδυνο για την ίδια την χώρα.

Ø Στο πεδίο της Οικονομίας, η εκτόξευση του Δημόσιου Χρέους κινδυνεύει να μας οδηγήσει σε καταστάσεις προ του Αυγούστου του 2018. Η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν άντλησε διδάγματα από την υπερδεκαετή περιπέτεια της χώρας και ακολουθεί την ίδια ολέθρια πολιτική: διασπάθιση των δημόσιων (εθνικών και ευρωπαϊκών) πόρων υπέρ μίας δράκας “ημετέρων” ολιγαρχών και ό,τι περισσέψει για τους υπόλοιπους. Παράλληλα, η μεγάλη μάζα των εργαζομένων και συνταξιούχων φτωχοποιούνται ακόμη περισσότερο, με τον πληθωρισμό να καλπάζει και το υπερβάλλον ενεργειακό κόστος να επιδοτείται όχι από την φορολόγηση των ουρανοκατέβατων υπερκερδών των ενεργειακών ομίλων αλλά από το κρατικό ταμείο, δηλ. από την τσέπη όλων μας!

Όταν η κυβέρνηση χαρακτηρίζει την παρούσα οικονομική κρίση ως “εισαγόμενη”, ως “ακρίβεια Πούτιν” κλπ, θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι η ύφεση είχε ήδη επιστρέψει στην ελληνική οικονομία από το 4ο τρίμηνο του 2019, πολύ πριν την πανδημία, η δε εκτόξευση του ενεργειακού κόστους είχε ξεκινήσει ήδη από το καλοκαίρι του 2021, πολύ πριν την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Και είναι αποτέλεσμα της θεμελιώδους επιλογής της, ιδεολογικής αλλά και …ιδιοτελούς, να προτάξει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Ø Στο πεδίο της Εξωτερικής Πολιτικής, το ολέθριο δόγμα του δεδομένου συμμάχου έχει δώσει ήδη τους πικρούς καρπούς του: η …. απομονωμένη (!) Τουρκία κέρδισε έδαφος σαν δύναμη υπολογίσιμη στους σχεδιασμούς όλων των πόλων του αναδυόμενου πολύ-πολικού κόσμου, κάνοντάς την έτσι όλο και πιο διεκδικητική απέναντι στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η λογική του τυφλά υπάκουου συμμάχου δεν απέφερε ιστορικά στην Ελλάδα παρά μόνο ανεπούλωτες πληγές και, ενίοτε, μεγάλες εθνικές καταστροφές.

2. Και τώρα, “τί να κάνουμε;”

Μπροστά σ’ αυτήν την πλήρως εξελισσόμενη δυστοπία, φαίνεται ότι κάποιες δυνάμεις της αντιπολίτευσης διστάζουν και αμφιταλαντεύονται μπροστά στην μόνη ρεαλιστική δημοκρατική απάντηση: την πανστρατιά όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που αναγνωρίζουν την συντελούμενη εκτροπή. Διανύουμε μία ιστορική περίοδο όπου η έκταση και το βάθος του γεωπολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού, θεσμικού και ηθικού μαρασμού, δεν αφήνει περιθώρια για πολιτική “as usual”. Απαιτείται συνειδητοποίηση της ολέθριας πορείας που έχει δρομολογήσει για την χώρα ο νέο-μητσοτακισμός και γενναίες υπερβάσεις από όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει κάνει, μαζί με την αυτοκριτική του, την δική του υπέρβαση, θεσπίζοντας την απλή αναλογική και, στην ίδια λογική, καλώντας σε μια minimum προγραμματική συμπόρευση. Με επιμονή θα περιμένει την ανταπόκρισή τους• το ίδιο και οι πολίτες.

Όταν το καράβι έχει μπαντάρει και βουλιάζει, κανείς δεν θα θυμάται τις περιχαρακώσεις και τους δισταγμούς μερίδων του πληρώματος. Μόνο οι ιστορικοί του μέλλοντος, όταν θα κάνουν το μνημόσυνο των χαμένων ευκαιριών της χώρας.

* Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.