ΠΑΝΟΣ ΗΛ ΧΟΛΗΣ : ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΣΠΙΤΟ

ΠΑΝΟΣ ΗΛ ΧΟΛΗΣ

Το παραμυθένιο καταφύγιο τριών νέων.

Ανασύροντας τις παιδικές μνήμες, του χωριού που γεννήθηκα και μεγάλωσα, το Βασιλόπουλο Ξηρομέρου Αιτωλ/νιας, θυμήθηκα ένα πρωτοποριακό, για την εποχή, εφεύρημα κάποιων νέων της εποχής της δεκαετίας του 1970.....

Στο γηπεδάκι του χωριού μας,στον εξωτερικό χώρο προς τη νότια πλευρά του,υπήρχε ένα αιωνόβιο Κυπαρίσσι (cupressus sempervirens) ύψους 15 μ περίπου και 3- 4 μέτρα πλάτος. Δίπλα του μια εξίσου μεγάλης ηλικίας Συκιά (ficus carica) από την οποία χορταίναμε σύκα πριν και μετά το παιχνίδι και στα δυτικά μια μεγάλη απιδιά(αχλαδιά-pyrus) της οποίας τα αχλάδια τα «τσακίζαμε».

Τρεις έφηβοι, περίπου το 1974-75, ο Σταύρος Θυμ. Παπαζώης, ο Γιώργος Δημ. Χελώνας και ο Νίκος Ιωαν. Μακρής ήταν οι δημιουργοί ενός «σπιτιού» πάνω στο κυπαρίσσι.

Ο Σταύρος μη μπορώντας να ανταπεξέλθει στις δύσκολες εργασίες της οικογένειας του, το έσκαγε από το σπίτι για να γλυτώσει τη δουλειά και ειδικά του μαρτυρίου του καπνού.

Έβρισκε καταφύγιο στο κυπαρίσσι και για να μη τον βρίσκουν οι γονείς του ανέβαινε σαν αίλουρος επάνω και κρύβονταν μέσα στα πυκνά κλαδιά του. Το κρυφό καταφύγιο του το επικοινώνησε με το Γιώργο και τον Νίκο και εκεί τους ήρθε η ιδέα να το κάνουν σαν σπιτάκι. Άρχισαν σιγά-σιγά να διαμορφώνουν τον χώρο κλαδί - κλαδί όπως τα πουλάκια χτίζουν τις φωλιές τους.

Ο Νίκος, που είχε πέντε φράγκα παραπάνω έφερνε τα απαραίτητα για τη δημιουργία του « νοικοκυριού» τους και οι υπόλοιποι ως αρχιμάστορες ολοκλήρωναν την πρωτοποριακή κατασκευή τους με αρχιτεκτονική μαεστρία. Μόνωση από όλες τις πλευρές και πρόβλεψη και για τη βροχή. Είχε μια πόρτα και κάποια ανοίγματα ως παραθυράκια.

Σε αυτό το ησυχαστήριο «κρύβονταν» οι τρεις έφηβοι και πέρναγαν ανέμελα και ευχάριστα τις ώρες τους. Με τον καιρό το μυστικό τους έγινε γνωστό και το σπιτόδεντρο έγινε θέαμα από όλο το χωριό. Από εκεί ψηλά παρακολουθούσαν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των άλλων παιδιών και φιλοξενούσαν κατά διαστήματα και άλλους συνομήλικούς τους. Σκάλα δεν είχαν, επίτηδες, για να δυσκολεύεται η πρόσβαση.

Μετά από λίγα χρόνια όμως οι τρεις δημιουργοί έφυγαν από το χωριό για ανεύρεση καλύτερης ζωής και το κυπαρισσόδεντρο έγινε για πολύ λίγο στέκι και για άλλα παιδιά, έως ότου και εκείνα το εγκαταλείψουν και διαλυθεί από το πέρασμα του χρόνου.

Αργότερα πουλήθηκε το χωράφι που το φιλοξενούσε και τόσο το επιβλητικό Κυπαρίσσι όσο και η συκιά και αργότερα και η Αχλαδιά κόπηκαν από τη ρίζα, χάνοντας με αυτό τον πονεμένο τρόπο τα δέντρα τις εφηβείας μας και τις παιδικές μας αναμνήσεις.

Σήμερα τα σπιτόδεντρα είναι πολύ της μόδας και θεωρείτε ΙΝ κατασκευή και ειδικά σε ακριβούς κήπους.

Παναγιώτης Ηλ. Χολής.