Ποια συμφιλίωση χωρίς δικαίωση ;

 

Γράφει : Φώτης Μπρούμος

   Γερμανική κατοχή στην Ελλάδα (Απρ. 1941 - Οκτ. 1944). Τα ναζιστικό δόγμα, το οποίο  υπηρέτησαν πιστά ήταν : «Βία χωρίς όρια». Έτσι έκαψαν 1.170 χωριά, βίασαν γυναίκες, ξεκοίλιασαν εγκύους, σκότωσαν βρέφη με αναμμένο βαμβάκι στο στόμα. Δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου αυτά που έγιναν στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Χορτιάτη, στο Μέτσοβο, στους Πύργους, στα 16 χωριά της Κρήτης, στα αμέτρητα χωριά της Ελλάδας με χιλιάδες νεκρούς άμαχους, στο Κομμένο της Άρτας.

   Αλλά τι να πούμε; Αυτοί προκάλεσαν 2 Παγκοσμίους Πολέμους με εκατομμύρια θύματα και τώρα ίσως ετοιμάζουν και τρίτο, εξοπλίζοντας την Τουρκία.

   Θα σταθώ στην περίπτωση της καταστροφής του Κομμένου. Ήρθε η Ιστορία  να μου διηγηθεί με το στόμα της γιαγιάς μου, που  ήταν αδερφή του τραγικού πατέρα Θεόδωρου Μάλλιου που πάντρευε την κόρη του, τα «αδιήγητα» εκείνου του γάμου.

   Δεν είχε ξεθυμάνει το θυμίαμα που προσφέρθηκε στην Παναγιά τη μέρα της γιορτής της και στις 16 Αυγούστου 1943, έγινε μία από τις μεγαλύτερες πράξεις κατά της ανθρωπότητας.

   Οι Γερμανοί κατά την προσφιλή τους μέθοδο και αρχή, κάψανε ολόκληρο το χωριό και 317 ψυχές χάθηκαν, απ΄ τις οποίες οι 97 ήταν παιδιά. Και ήταν εορταστική και χαρούμενη μέρα. Πέρα απ΄ τη γιορτή της αειπαρθένου Μαρίας, γινόταν ο γάμος της Αλεξάνδρας Μάλλιου με το Θεοχάρη Καρίνο απ΄ το διπλανό χωριό, τον Παχυκάλαμο.

   Κόντευε να ξημερώσει η Δευτέρα και ετοιμάζονταν να φύγουν τα νιόπαντρα με τους ξένους καλεσμένους για το χωριό του γαμπρού, όταν έγινε το μακελειό. Όλοι του γάμου νεκροί. Διασώθηκαν τα 2 αδέρφια της νύφης, η Μαρία 10 ετών και ο αδερφός της Αλέξανδρος, που τα έστειλε ο πατέρας τους να βγάλουν τα ζώα τους στη βοσκή. Όταν γύρισαν το απόγευμα στο σπίτι τους, τα βρίσκουν όλα καμένα και μετρούν τους σκοτωμένους : οι γονείς, τα 7 αδέρφια και η νύφη τους και φυσικά τα νιόνυμφα.

   Η Μαρία θυμάται πως το πεντάχρονο αδερφάκι της βρίσκονταν νεκρό με το δάκτυλο προς τα πάνω, δείχνοντας τον ουρανό. Τι ήθελε να πει; Θα τους κρίνει ο Παντοδύναμος; Προφανώς ναι.

   Πρώτο παράδειγμα τιμωρίας, έχουμε την εκτέλεση του επικεφαλής των δολοφόνων Ταγματάρχη Φάλνερ, από τους αντάρτες του Τίτο κατά την οπισθοχώρησή τους.

   Στις 10 Νοεμβρίου 1947, οι συμμαχικές δυνάμεις  ενέκριναν το σχέδιο που είχαν εκπονήσει οι Γερμανοί νομικοί, σχετικά με την άμεση αποκατάσταση περιουσιακών στοιχείων που σώζονταν αυτούσια και είχαν προηγουμένως κατασχεθεί. Τίποτε δεν επανόρθωσαν οι Γερμανοί, ούτε για τα φονικά, ούτε για τις περιουσίες που κατέστρεψαν, ούτε επέστρεψαν  το κατοχικό δάνειο (14 δις. δολ.).

   Αντί αυτών, ο Μπράουν, ο Φίσερ, ο Κρανς έχουν τον Πέτρο, το Γιόχαν, το Φρανς, που δουλεύουν στη φάμπρικα φτιάχνοντας τανκς, να τα πωλούν στους Τούρκους για να απειλούν την Ελλάδα.

   Ας συνέλθουν, εμείς ζητάμε αποζημίωση και δικαιοσύνη. Εμείς ούτε ξεχνάμε, ούτε συγχωρούμε. Όμως και αυτοί δεν πρέπει να ξεχνούν την εισήγηση του Ο.Η.Ε. το 1946 «πως θα πρέπει να σκεφθούμε για το αν η Γερμανία, θα πρέπει να έχει θέση στον κατάλογο των Πολιτισμένων Εθνών».