Τον αποκαλούσαν Ο Έλληνας "Σβαρτσενέγκερ"!!!
Όταν αναφερόμαστε στην ιστορία του Bodybuilding, τότε η σκέψη μας έρχεται σε έναν αθλητή που έχει καταφέρει να σημαδέψει με την πορεία του, ένα αρκετά σημαντικό τμήμα αυτής της ιστορίας.
Ο Σπύρος Μπουρνάζος, είναι αθλητής που κατάφερε να φέρει πρώτα απ΄όλα τον κόσμο πιό κοντά στο Bodybuilding.
Αρκετοί ήταν και είναι οι αθλητές που όλα αυτά τα χρόνια έχουν άξιες νίκες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όμως η πραγματικότητα είναι ότι αυτό που λείπει σήμερα, και που μπορεί να φέρει περισσότερο κόσμο στο χώρο του Bodybuilding είναι οι άνθρωποι με προσωπικότητα.
Ο Σπύρος, εκτός από καλός αθλητής, είχε: εκείνη την σκηνική παρουσία, την εμφάνιση, καθώς και την κατανομή σώματος που άρεσε σε πολλούς, ακόμη και σε αυτούς που δεν ασχολούνταν με το Bodybuilding.
θα ήταν για μας παράλειψη, να μην αναφερθούμε στην πορεία και την καταξίωση αυτού του μεγάλου αθλητού και αποφασίσαμε να του κάνουμε μία αφιέρωση όπως του αξίζει στο νέο μας news blog.
Bρήκαμε το Σπύρο στο πρώτο του γυμναστήριο όπου μας υποδέχτηκε απλά και φιλικά, δημιουργώντας ευχάριστο κλίμα από την πρώτη στιγμή. Πραγματικά ήταν σαν να κάναμε μια βουτιά στο χρόνο και βρεθήκαμε 30 χρόνια πίσω. Γύρω μας κυριαρχούσαν τα παλιά όργανα και οι φωτογραφίες του Σπύρου από παλιότερες εποχές. Πάνω απ΄όλα όμως, μπορούσες να καταλάβεις ότι εδώ, ένας άνθρωπος έχει δημιουργήσει την δική του ιστορία στο Bodybuilding..................
Σπύρος Μπουρνάζος – Εισαγωγή
Σπύρος Μπουρνάζος
Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή και την πρόταση που μου κάνατε να σας παραχωρήσω μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο AMFlife.gr, για την πορεία της ζωής μου και την μετέπειτα εξέλιξη της αθλητικής μου καριέρας.
Παρέλαβα τις ερωτήσεις σας και αξιολόγησα μέσα από την προσωπική επικοινωνία που είχα μαζί σας, ότι έχω να κάνω με νέους ανθρώπους, ακομπλεξάριστους, χωρίς εμπάθεια, ζήλια, σύγκριση, ανταγωνισμό και ψευτοεγωισμό απαξίωσης (λόγω κόμπλεξ όχι ανωτερότητας αλλά κατωτερότητας) όπως συνέβη τόσα χρόνια στο πρόσωπό μου, όχι από απλούς και ταπεινούς συμπατριώτες μου, αλλά από τους λεγόμενους (εγγράμματους) που τους έλεγε ο πατέρας μου, αυτούς που υποτίθεται ξέρουν γράμματα και έχουν κάποια παιδεία και μόρφωση, λόγω σπουδών και γνώσεων μέσα από τα βιβλία (αλλά όχι από την ζωή) . Για μένα μορφωμένος άνθρωπος και με παιδεία δεν είναι αυτός που γνωρίζει πολλά μέσα από τις δανεικές γνώσεις των βιβλίων, αλλά αυτός που έχει απαλλαγεί από τα προσωπικά του πάθη και αδυναμίες, αυτός που οι εμπειρίες της ζωής του, τον δίδαξαν και έχουν γίνει βιώματα, δηλαδή συμπόνοια, συμπαράσταση, ευγνωμοσύνη, σεβασμό, φιλία, ευαισθησία, προσφορά, με λίγα λόγια αυτό που λέμε ανθρωπιά…
Όλα αυτά που θα σας περιγράψω και θα σας εξομολογηθώ, δεν είναι παράπονα από το φτωχό και τίμιο παιδάκι του ελληνικού παλιού κινηματογράφου (τον Βασιλάκη Καΐλα), που του φέρθηκε η ζωή άδικα και αχάριστα (η ζωή θα σου δώσει αυτά που σου αξίζουν αν έχεις πίστη, υπομονή και επιμονή στην ώρα σου, αν είσαι τίμιος και εργατικός αλλά μπορεί και να είσαι ανυπόμονος και λαίμαργος για χρήμα και εξουσία και να τα αρπάξεις με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, δηλαδή να βιάσεις καταστάσεις για να τα αποκτήσεις , αλλά να ξέρεις ότι αυτός ο βιασμός μακροχρόνια θα είναι εις βάρος σου, δηλαδή βάρος στην ψυχής σου..)
Αυτά λοιπόν που θα σας εξομολογηθώ μέσα από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα, είναι και το οφείλω σ εσάς τους νέους που σήμερα περνάτε αυτήν την κρίση (όχι την οικονομική γιατί στην εποχή μας ήταν τρις χειρότερη) αλλά την κρίση αξιών, για να σας δώσω δύναμη και κουράγιο να συνεχίσετε με πίστη και ελπίδα για το μέλλον και την σταδιοδρομία σας και σας το ξαναλέω πως αυτό που δικαιούστε και αξίζετε δεν θα σας το δώσουν οι πολιτικοί, αλλά η ζωή η ίδια.( δεν λέω ακόμη την λέξη Θεός γιατί θα παρεξηγηθώ από τους παρα-μορφωμένους γιατί έχουν μπερδέψει το ορατό – την ζωή με το αόρατο -τον Θεό, την μορφή με το άμορφο, το πρόσωπο με το απρόσωπο, την ύλη από το πνεύμα, την αγάπη από τον φόβο.
Νομίζουν ότι αυτά είναι ξεχωριστά, γιατί είναι κοντόφθαλμοι και δεν βλέπουν πέρα από αυτό που αντιλαμβάνονται με τα αισθητήρια όργανα, δηλαδή αυτό που βλέπουν τα μάτια τους και ακούνε τ αυτιά τους, γιατί έχουν νεκρώσει τα συναισθήματά τους, την καρδιά τους, διότι μόνον οι καθαροί τη καρδία τον θεό όψοντε , διαισθάνονται (αυτά θα τα πούμε στην συνέχεια..)
Τώρα θα σας απαντήσω στις ερωτήσεις σας, όχι όμως μονολεκτικά όπως έχω κάνει σε εκατοντάδες συνεντεύξεις που έχω δώσει σε όλον τον Ελληνικό και Ξένο τύπο (περιοδικά, εφημερίδες και Μ.Μ.Ε.) αλλά θα σας περιγράψω με ειλικρίνεια και ρεαλισμό, χωρίς φόβο και πάθος, γιατί απευθύνομαι σε συμπατριώτες μου, που με γνωρίζουν από τα γεννοφάσκια μου και μαζί έχουμε μοιραστεί χαρές-λύπες, παιχνίδια, τσακωμούς, θυμούς-αγάπες και όλα τα θετικά και αρνητικά συναισθήματα που περιλαμβάνει η ζωή και όπως λέγαμε και τότε ”ότι είπαμε…… νερό κι αλάτι”.
Θα προσπαθήσω να γυρίσω πίσω να θυμηθώ και να αναβιώσω γεγονότα και καταστάσεις από την παιδική μου ηλικία και να μπορέσω να κάνω το βίωμα λέξεις, που για μένα είναι πάντα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο, γιατί δεν φημίζομαι για τις γραμματικές και λογοτεχνικές μου ιδιότητες, γιατί θα το διαβάσουν και εγγράμματοι και δεν θέλω να πιαστούν από λέξεις, αλλά από το νόημα και την ουσία, αυτών που θέλω να εκφράσω, αναγκαστικά μέσα από λέξεις .
Τον προφορικό λόγο, τον σπούδασα καλά στην Ανώτατη Πεζοδρομιακή και ξέρω και τους βάζω όλους στην θέση τους, και όποτε χρειάστηκε σε όλα τα τηλεοπτικά μέσα , αλλά και στις συνεντεύξεις περιοδικών και εφημερίδων, άλλα τους έλεγα και αλλιώς το μετέφεραν, γιατί έμπαινε μέσα και η προσωπική τους άποψη, αφού τους καθρέφτιζα τις δικές τους αδυναμίες και κόμπλεξ σωματικά και προσπαθούσαν με πλάγιο τρόπο να μου πουν ότι αυτοί που γυμνάζονται είναι ανεγκέφαλοι, ωραιοπαθείς, νάρκισσοι, χρησιμοποιούν την σωματική τους δύναμη για μπραβιλίκια, προστασίες, εκφοβισμούς κ.λ.π. (εξαιρούνται φυσικά πάντα οι παρόντες) και εγώ ήμουν παρών και εμμέσως πλην σαφώς τα πάντα πληρών! Αφού πληρούσα αυτά τα σωματικά προσόντα!..
Σπύρος Μπουρνάζος
– Πως ήταν τα παιδικά σας χρόνια στην Αμφιλοχία;
Σπύρος Μπουρνάζος: Μπορώ να σας πω ξέγνοιαστα, ανέμελα έως αυθόρμητα και άτακτα, αφού έκανα πάντα αυτό που αισθανόμουν χωρίς να υπολογίζω την γνώμη και την στάση των άλλων και ιδίως των δασκάλων μου και κατόπιν των καθηγητών, επιβάλλοντας μου τιμωρίες όχι μόνο πειθαρχικές αλλά και σωματικές. Γιατί δεν πειθαρχούσα στις απαιτήσεις, τις προσδοκίες τους και στα πρότυπα που θέλανε να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα ενός αυθόρμητου παιδιού, σύμφωνα με τις ιδέες της τότε εποχής, ή καλύτερα με τις ιδέες που επέβαλαν και σε αυτούς, το τότε πολιτικό σύστημα που εκπροσωπούσαν και οι περισσότεροι υπηρετούσαν με πάθος και αφοσίωση (τότε ήταν χούντα και θέλανε πολίτες στρατιωτάκια, υπάκουα, όπως ήταν και οι ίδιοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις και μία από αυτές τις εξαιρέσεις ήταν και ο κ. Τριαντάφυλλος, όνομα και πράμα, σκέτο τριαντάφυλλο που μύριζε ήθος, σεβασμό, καλοσύνη και πάντα χαμόγελο.
Αν και δεν ήταν δάσκαλός μου, γιατί ήταν σε άλλη τάξη, εγώ και μετά που συνταξιοδοτήθηκε και έμενε στο Κομπότι της Άρτας, πήγαινα ανελλιπώς και τον έβλεπα αυτόν και την οικογένειά του, τέτοιος ήταν ο σεβασμός μου απέναντί του. Αιώνια η μνήμη του και ο θεός να αναπαύσει την αγνή ψυχή του)
Σπύρος Μπουρνάζος – Κ. Τριαντάφυλλος
Μέσα από τον φόβο και την τιμωρία προσπαθούσαν να επιβάλουν τις δικές τους ιδέες και τρόπο ζωής, κι ύστερα θέλανε σεβασμό και αφοσίωση, όχι στον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια απέναντι στην ζωή και στις δυνατότητες του καθενός, αλλά σε αυτό που οι ίδιοι σου επέβαλαν. Ό,τι χειρότερο να σκοτώνεις και να βεβηλώνεις τον αυθορμητισμό και τις δυνατότητες ενός παιδιού, μέσα από φόβο, ενοχές και χαρακτηρισμούς, όπως έλεγαν στον πατέρα μου: απείθαρχος, θρασύς – τζόρας (ξεροκέφαλος) κ.λ.π. ( όχι ότι σήμερα είναι καλύτερη η ασυδοσία – δημοκρατία), αφού και τα δύο συστήματα δεν θέλουν πολίτες συνειδητοποιημένους, αλλά ασυνείδητους οπαδούς κομματοποιημένους όπως είναι και οι ίδιοι.
Πως όμως να κάνεις ένα παιδί αυθόρμητο και ζωντανό απέναντι στην ζωή, υπάκουο μέσα από τον φόβο και την τιμωρία, μέσα από την σύγκριση και τον αθέμιτο ανταγωνισμό, μη παίρνοντας υπόψιν τον χαρακτήρα και τις δυνατότητές του (ταλέντο); Kαι οι δικές μου δυνατότητες ήταν πιο ανεπτυγμένες στις αισθήσεις (σωματικές) και στα αγνά συναισθήματα, που εκδηλώνονταν μεσα απο τον αυθορμητισμό και το ένστικτο και λιγότερο στο κεφάλι, την ξερή μνήμη να αποστηθίζω και να παπαγαλίζω αυτά που δεν καταλάβαινα.
Σπύρος Μπουρνάζος
Στα σχολεία δεν βραβεύουν τα συναισθήματα αλλά την μνήμη – το κεφάλι και κατά το τέλος της σχολικής χρονιάς στις γυμναστικές επιδείξεις, βραβεύανε και την σωματική ρώμη, μέσα από αθλητικές επιδόσεις και διακρίσεις. Tα δε αυθόρμητα και ειλικρινή συναισθήματα, δηλαδή την φιλία, την συμπόνοια, την συμπαράσταση, την χαρά ,το γέλιο και το άνοιγμα σε όλους κι όλα χωρίς διαχωρισμούς και διακρίσεις σε ανώτερους και κατώτερους, σε φτωχούς και πλούσιους, με λίγα λόγια την ευαισθησία , όχι μόνο δεν λαμβάνεται υπόψιν αλλά θεωρείται ως αδυναμία, βλακεία έως χαζομάρα (υποψήφιο για εκμετάλλευση) από τα λεγόμενα κεφάλια. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι ‘’ αυτός θα γίνει όταν μεγαλώσει μεγάλο κεφάλι ή έχει μεγάλο κεφάλι από τώρα΄΄.
Όντως μερικοί έχουν πολύ μεγάλο κεφάλι αλλά μικρή καρδιά και νεκρές αισθήσεις κι αυτό φάνηκε στην πορεία της ζωής τους. Οι πιο πολλοί από αυτούς (όχι όλοι γιατί πάντα υπάρχει εξαίρεση στον κανόνα) γίνανε πολιτικοί , δικηγόροι, δήμαρχοι, επιχειρηματίες και με μεγάλες θέσεις στον δημόσιο τομέα και όλη τους η συναισθηματική και αισθητική καταπίεση τους βγήκε όταν πήραν εξουσία στα χέρια τους. Εκεί βγαίνουν τα απωθημένα της χειραγώγησης και της καταπίεσης, για την ψευτοεικόνα που παρουσίαζαν τότε. Λένε ότι το χρήμα και η εξουσία διαφθείρει τους ανθρώπους. Εγώ τους λέω ότι οι ίδιοι είναι διεφθαρμένοι μέσα τους ή καλύτερα επέτρεψαν να τους διαφθείρουν όταν ήταν μικροί και ευαίσθητοι και τώρα μέσα από την αναισθησία, τα νεκρά συναισθήματα και την εκλογίκευση, γίνανε ίδιοι με τα πρότυπά τους, δηλαδή αντίγραφα και όχι πρωτότυπα όπως μας θέλει η φύση μας! (Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος).
Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τα έπαθλα
Δεν λέω ότι δεν χρειάζονται οι μνήμονες -τα κεφάλια, είναι και αυτοί χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο, εάν το χρησιμοποιήσουν για το καλό της ανθρωπότητας μέσα από την επιστήμη , την τεχνολογία, την εφευρετικότητα κ.λ.π. και όχι για το εγώ τους- κόμπλεξ ανωτερότητας και των απωθημένων τους (πιστεύοντας ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό και όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω απ’ αυτούς) . Όπως χρήσιμη είναι και η καρδιά- τα συναισθηματικά άτομα με ευαισθησίες, που μας έχουν δώσει την ποίηση, την λογοτεχνία, την φιλοσοφία, τη μουσική, το θέατρο και τόσα άλλα αριστουργήματα, που συμβάλουν στην παιδεία και τον πολιτισμό. Όπως επίσης χρήσιμα είναι και τα εργατικά χέρια μέσα από την κατασκευή και την τεχνοτροπία, που κάνουν την ιδέα πράξη και βλέπουμε όλα αυτά τα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα και αριστουργήματα. Όλοι λοιπόν είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί και διακρίσεις και όλα αυτά ξεκινούν από την παιδεία, από την τρυφερή ηλικία . Από εκεί ξεκινά το μπόλιασμα για τον μετέπειτα χαρακτήρα, γι’ αυτό χρειάζεται αξιολόγηση από τους έμπειρους εκπαιδευτικούς (αφού πρώτα αξιολογηθούν και αυτοί) και μετά θα δίνουν την σημαία στον άξιο. Και άξιο, δεν είναι μονάχα το κεφάλι και η μνήμη, η στενή λογική, ούτε η σωματική ρώμη και τα μπράτσα, ούτε τα συναισθήματα όσο αγνά κι ευαίσθητα κι αν είναι. Άξιος είναι αυτός που συνδυάζει περισσότερο και τα τρία αυτά κέντρα, που απαρτίζουν την ανθρώπινη οντότητα και προσωπικότητα.
Τώρα, όσο για τους δασκάλους μου δεν τους οφείλω κανένα ΄Ευ Ζειν΄που είχε πει ο Μ . Αλέξανδρος για τον δάσκαλό του τον Αριστοτέλη, εγώ όμως τους οφείλω, έστω και καθυστερημένα, τώρα που έφτασα σε ώριμη ηλικία, ένα μεγάλο ευχαριστώ για την δυνατότητα που μου έδωσαν άθελά τους, να ακολουθήσω το ένστικτό μου, το πεπρωμένο μου και να κερδίσω το Ευ Ζειν μέσα από πολύ κόπο, ταλαιπωρίες, πόνο σωματικό και ψυχικό και ατέλειωτο νοητικό αδιέξοδο.
Ο Σπύρος Μπουρνάζος βραβεύεται από τον αξιωματικό
Κατά βάθος, ξέρετε ποιο είναι το βάθος; Ο πραγματικός μας εαυτός, το ασυνείδητό μας, το είναι μας, που είναι αλάνθαστο, αυτό που θέλουμε να είμαστε όλοι και δεν μας αφήνει η επιφάνεια του φαίνεστε, η εικόνα για τους άλλους. Οι δάσκαλοί μου με συμπαθούσαν και μπορώ να πω με θαύμαζαν για τον ατίθασο και ασυμβίβαστο χαρακτήρα μου, γιατί τα επικριτικά τους λόγια δεν συμβάδιζαν με τις πράξεις τους, όταν με αγκάλιαζαν στους σχολικούς αγώνες (που έβγαινα πάντα πρώτος σε όλα τα αγωνίσματα), λες και ήταν ο γιος τους και αισθάνονταν υπερήφανοι που ήμουν μαθητής τους. Όπως επίσης λόγω σωματικής ρώμης, μου έδιναν πάντα τον πρώτο ρόλο στο τέλος της σχολικής χρονιάς, στο θεατρικό έργο και με εμψύχωναν να μάθω σχεδόν έναν τόμο διαλόγους, που εγώ δεν θυμόμουν ούτε το΄ Πάτερ Ημών΄ (αυτό ήταν δουλειά του μνήμονα πρώτου μαθητή). Αλλά δεν μπορεί το παλικάρι ΄ο Κατσαντώνης ΄να είναι μαλθακός και αδύνατος, ούτε είχε και την συναισθηματική φόρτιση να υπερασπιστεί το ρόλο, γιατί δεν είχε την παλικαριά μέσα του !..
Ο Σπύρος Μπουρνάζος στο τέλος της σχολικής χρονιάς σε θεατρικό έργο
Επίσης ξέχασα να αναφέρω ότι εκτός από την ανεμελιά και τον αυθορμητισμό, πέρασα και στερημένα παιδικά καλοκαιρινά χρόνια. Γιατί μετά το τέλος κάθε σχολικής περιόδου, οι γονείς μου μας παίρνανε εμένα και τον μικρότερό μου αδελφό Κώστα (είχαμε 5 χρόνια διαφορά, ο Παναγιώτης γεννήθηκε μετά από 14 χρόνια) και πηγαίναμε στο Ρίβιο, κοντά στην λίμνη Αμβρακία, όπου καλλιεργούσαμε και μαζεύαμε καπνά και γυρίζαμε πάλι στην Αμφιλοχία αρχές τις σχολικής περιόδου. Έτσι καλοκαιρινά μπάνια – παιχνίδια – φλερτ – νεανικοί έρωτες και ξεγνοιασιά ……άγνωστα . Δουλειά , μόχθος και ‘ανταγωνισμός’ με 2-3 οικογένειες που τα χωράφια μας ήταν δίπλα – δίπλα, ποιος θα μαζέψει και θα τελειώσει πρώτος! Έτσι, πότε ξημέρωνε και πότε νύχτωνε και ιδίως το καλοκαίρι που η μέρα είναι ατέλειωτη , ούτε που το καταλαβαίναμε!…
Όσοι έχουν ασχοληθεί με αγροτικές δουλειές και ιδίως με καπνοκαλλιέργειες, μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει δουλειά μέσα στον ήλιο, κατακαλόκαιρο, από τις 5 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ με λάμπα πετρελαίου, γιατί το ρεύμα ήρθε πολύ αργότερα. Το μόνο ρεπό, ήταν όταν καμιά φορά έριχνε κάπου και που καμιά καλοκαιρινή μπόρα και δεν μπορούσαμε να μαζέψουμε καπνό, οπότε απολαμβάναμε την υπόλοιπη μέρα και κάπου – κάπου καμία Κυριακή και ιδίως τον Δεκαπενταύγουστο της Παναγίας. Η μόνη μας διέξοδος, μετά τις ΄8 το απόγευμα, εμένα και του Κώστα, ήταν να φτιάξω πίσω από την αποθήκη (που βάζαμε τα καπνά και το βράδυ κοιμόμασταν όλοι η οικογένεια, τώρα που το σκέφτομαι και το αναβιώνω απορώ πως ζούμε ακόμη από τόση νικοτίνη που εισπνέαμε μέχρι τα ξημερώματα) ένα υπαίθριο αυτοσχέδιο γυμναστήριο με μονόζυγα – δίζυγα και βάρη από τενεκέδες από τυριά, άδειους, που τους γεμίζαμε με τσιμέντο και για μπάρα βάζαμε μέσα το λοστό που ανοίγαμε τρύπες για να κρεμάμε τις αρμάθες από τα καπνά.
Όσο για οριζόντιο πάγκο φανταστείτε ότι είχε τέτοιο φάρδος (αντί για 25 cm τον έκανα 50cm) και εκεί ο μακαρίτης ο παππούς μου κοιμόταν τα βράδια του καλού καιρού, για τέτοια αυτοσχέδια κατασκευή μιλάμε!.. Κι όμως…. απ’ αυτά τα αυτοσχέδια βάρη και το αδιέξοδο της καλοκαιρινής ανεμελιάς, ξεκίνησε το μικρόβιο και το μπόλιασμα για την μετέπειτα πορεία και σταδιοδρομία μου στο bodybuilding.
Ο Σπύρος Μπουρνάζος με Αυτοσχέδια Βάρη
Η ζωή λοιπόν κάτι σου αφαιρεί και κάτι σου προσθέτει, κάτι σου στερεί και κάτι σου προσφέρει , αρκεί να έχεις όπως είπαμε και πριν πίστη – υπομονή και επιμονή και όπως λέγαν και οι Αρχαίοι Ημών Πρόγονοι “Ουδέν κακό αμιγές καλού” .
Συνεχίζεται…………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο