Για μπάνιο στις “λούμπες” του Αχελώου!

 Στις μικρές φυσικές λίμνες του ποταμού Αχελώου ή αλλιώς γνωστές και ως ¨λούμπες¨, πήγαιναν για κολύμπι οι νέοι του χωριού των Καλυβίων, στις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70, αφού έβρισκαν την ευκαιρία να δροσιστούν, να κάνουν μακροβούτια και να παίξουν, μιας και η θάλασσα απείχε αρκετά μακριά!

 Κοντά στο ποτάμι και στον οικισμό Αγ. Γεωργίου Καλυβίων, σχηματίζονταν μικρές λίμνες και τα ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια, όταν ο ήλιος ζεμάταγε και τα τζιτζίκια βούιζαν ασταμάτητα μες στην καλοκαιρινή λαύρα, αποτελούσαν το σημείο συνάντησης για τα παιδιά…

Οι νεολαίοι με χαρά έφταναν στις ¨πισίνες¨ είτε  με ποδήλατα, είτε με μηχανάκια, αλλά και πολλές φορές με τα πόδια, μιας και είχαν βρει το ιδανικό σημείο για να κάνουν το μπάνιο τους ξέγνοιαστα, μακριά από σκοτούρες και προβλήματα της καθημερινότητας.

Φεύγαμε από το σπίτι, πολλές φορές στα κρυφά, και αντί να κοιμηθούμε, θυμάται ο Γιώργος Καραλής, μαζί με την υπόλοιπη παρέα πηγαίναμε για μπάνιο στις καθαρές λακκούβες που γέμιζαν υπογείως από τα νερά του ποταμιού…

Διάφανα νερά, ο βυθός γεμάτος λευκές μικρές πέτρες, το βάθος έφθανε σε κάποια σημεία τα 3-3,5 μέτρα, αλλά αυτό δεν μας φόβιζε.Στις ¨λούμπες¨ έμαθα κολύμπι σε ηλικία 12-13 χρονών, μας λέει ο Γιώργος Δ. Ζαπαντιώτης, αφού δεν υπήρχε κοντινή θάλασσα, όμως δεν φοβόμουνα τα νερά μιας και ήταν πολύ καθαρά… Υπήρχαν βέβαια τα βατράχια και καμιά φορά βλέπαμε και νερόφιδα, όμως δεν μας ένοιαζαν όλα αυτά, αφού το κολύμπι και το παιχνίδι προηγούνταν!
Υπήρχαν τέτοιες λακκούβες με νερό και στις δυο πλευρές του προστατευτικού αναχώματος που προστάτευε το χωριό από πλημμύρες, θυμάται ο Ανδρέας Βιτοράτος και εκεί πηγαίναν οι παρέες των παιδιών για μπάνιο.

Συνήθως πηγαίναμε με τα πόδια, μεσημέρια, κρυφά από τους δικούς μας που περιμέναμε να κοιμηθούν και κατά το γιόμα, αφού είχε περάσει η ώρα, οι μανάδες μας έψαχναν στις γειτονιές… Ήμουνα δεν ήμουνα 11-12 χρονών, για να πάω με τα υπόλοιπα παιδιά για κολύμπι φορούσα κάτι παλιές  πάνινες ¨ελβιέλες¨, τρύπιες και ¨ταλαιπωρημένες¨, μιας και δεν υπήρχαν λεφτά για καινούρια παπούτσια…

Μετά στα 14, άρχισε η δουλειά για το μεροκάματο και σταμάτησα να πηγαίνω…

Δεν υπήρχε η δυνατότητα για καλοκαιρινές διακοπές, μας λέει ο Πάνος Ζουλιώτης, όμως στις μικρές λίμνες του Αχελώου, που τότε είχε περισσότερο νερό και η κοίτη ήταν πιο μεγάλη, εμείς πηγαίναμε για κολύμπι…

Βέβαια δεν είχε γίνει ακόμη το φράγμα στη Στράτο και ο εγκιβωτισμός του ποταμιού, και έτσι οι νερόλακοι είχαν πάντα νερό…

Φτιάχναμε και αυτοσχέδια σωσίβια από μεγάλες σαμπρέλες αμαξιών ή τρακτέρ και έτσι το παιχνίδι μέσα στο νερό ήταν συναρπαστικό!

Η ¨παραλία¨ ήταν πετρώδης και στεγνώναμε γύρω γύρω από την λιμνούλα, ή πέρναμε και καμιά πετσέτα, για να σκουπίσουμε τα νερά…

Μαζί με τα αδέρφια μου μας περιγράφει ο Δημήτρης Μαλεσιάδας, πηγαίναμε μέχρι τις αρχές του ΄80 στην περιοχή της «Βαριάς» και κάναμε μπάνιο στις όχθες του ποταμιού ή στις λιμνούλες του, σε ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον με αιωνόβια πλατάνια και ιτιές!

Ήταν ανέμελα χρόνια και δεν πέρναγαν από το μυαλό μας δυσκολίες και κίνδυνοι…

Κοντά στην παλιά κοίτη του Αχελώου, μέχρι και σήμερα σχηματίζονται μικρές λίμνες και νερόλακκοι κατάλληλοι για κολύμπι, όμως τώρα πηγαίνουν πιο λίγοι και ρίχνουν δροσερές βουτιές σε αυτές.
Έτσι και αλλιώς πάντως, αποτελεί μια εναλλακτική απόδραση για τους ¨τολμηρούς¨ οι οποίοι επιλέγουν μέχρι και σήμερα να κάνουν το μπάνιο τους σε αυτούς τους μικρούς ¨παραδείσους¨ ξεφεύγοντας για λίγο από τη ζέστη και το ¨βράσιμο¨ του κάμπου!
Κείμενο: Γιώργος Πανταζόπουλος
Φωτογραφίες:
1, 2, 3) Αρχείο Σπύρου Μάη
Σπύρος Μάης, Πάνος Αντωνόπουλος, Βαγγέλης Κοτρώτσος, Θεόδωρος Αντωνόπουλος, Γιώργος Καραλής (1974)
4) Αρχείο Δημήτρη Μαλεσιάδα
Τα αδέρφια Βασίλης, Δημήτρης και Νίκος Μαλεσιάδας στον Αχελώο (1981)
kalyvia.gr