Κι απ το βουνό βαρύτερο

Γράφει η: Μαρία Μπαμπάνη

Κάθε πρωί που παίρνω το μετρό βλέπω στην οθόνη τέσσερα πολύχρωμα βάζα να πέφτουν στο έδαφος με την ίδια ορμή αλλά μόνο ένα γίνετε κομμάτια. Και καθώς παρατηρώ τα συνοφρυωμένα πρόσωπα των επιβατών αναρωτιέμαι πόσοι στην συγκυρία που βιώνουμε θ αντέξουν και πόσοι θα γίνουν κομμάτια!!!!  Αυτές μου της σκέψεις σκαφτόμουνα να μοιραστώ μαζί σας όταν η τραγωδία που χτύπησε πάλι το χωριό μας μου ψιθύρισε….  «όπως βλέπεις αυτά είναι περαστικά ,τούτα είναι ασήκωτα…». Ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός για να σηκώνει ένα τόσο μεγάλο βάρος… Το βάρος της απώλειας του παιδιού του…

 Πώς να πεις σε ένα γονιό να ζήσει να θυμάται το παιδί του όταν θα δίνε χίλιες δίκες του ζωές για να μη βρεθεί σ αυτή τη θέση, για να προηγηθεί ο ίδιος στο ύστατο ταξίδι!! Καλύτερα να μη λες τίποτα σ αυτό το γονιό. Να κάθεσαι δίπλα του βουβός, αυτό φτάνει. Γιατί σε καμιά γλώσσα του κόσμου δεν υπάρχουν τα λόγια που θα τον παρηγορήσουν. Μόνο όταν ο πόνος σε κουρελιάζει, σε στραγγίζει, σε κουράζει σωματικά και ψυχικά, συμφιλιώνεσαι μαζί του, τον αποδέχεσαι και συμπορεύεσαι μ αυτόν, γιατί έτσι πορεύετε ο άνθρωπος από καταβολής κόσμου και επιβιώνει… Και δεν έχουν οι άνθρωποι την πολυτέλεια να βυθιστούν στο πένθος, στη θλίψη στην κατάθλιψη μέχρι την αποδοχή. Γιατί πρέπει να βγουν από το σπίτι, να πάνε στις δουλειές τους, να κυκλοφορήσουν μέσα στον κόσμο που δεν ξέρει τη συμβαίνει στον καθένα και εξακολουθεί να ζει, να φωνασκεί να ασχολείται με τα ασήμαντα. Γι αυτό πρέπει ο γονιός αυτός να  αντλήσει όλα του τα κουράγια και να σταθεί στο πόδια του σκεφτόμενος όλους αυτούς τους γονείς που άντεξαν το χαμό του παιδιού τους γιατί αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου… να τα αντέχει όλα…

Πηγή: Εφημερίδα Αγραμπελιώτικα νέα. Αρ φυλλου 27

Φώτο: Κ.Μπαλάφας