ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Η κρυμμένη Ελλάδα!

Γράφει ο Δημήτρης Θ. Λύσσαρης

                    Κατούνα

        Θα ήθελα να γράψω κάποια πράγματα για την κατανόηση των οποίων κανένας δεν αφιερώνει λίγο χρόνο, αλλά όλοι τα δέχονται ως δεδομένα γεγονότα, χωρίς να κάνουν τον κόπο να βρουν τον μεταξύ τους συνδετικό ιστό.

       Το γιατί γίνεται αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, η οποία μπορεί να συνοψιστεί στο ότι έτσι βολεύει κάποιους. Το γεγονός ότι διαστρεβλώνεται η ιστορική αλήθεια αποτελεί απλώς μια ασήμαντη λεπτομέρεια, διότι ίσα-ίσα αυτό επιδιώκεται.

       Ας πούμε λοιπόν το βασικό θέμα το οποίο μανιωδώς προσπαθούν όλοι να αποκρύψουν, ο καθένας για δικούς του λόγους.

       Τι είναι πιο σημαντικό να ξεκινήσεις κάτι από το τίποτα ή να παραλάβεις κάτι ήδη στρωμένο ως ένα σημείο και να συνεχίσεις;

       Ποιος θεωρείται πιο σημαντικός, ο δημιουργός ή ο απλός συνεχιστής μιας ήδη υπάρχουσας κατάστασης;

Γιατί τα λέω αυτά;

    Γιατί ως κοιτίδα των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού παρουσιάζεται το Αιγαίο, πράγμα το οποίο είναι ΨΕΜΑ.

     Η κοιτίδα του Ελληνικού πολιτισμού είναι η Δυτική Ελλάδα και η θάλασσά του το Ιόνιο.......

      Το γιατί συνέβη αυτό το αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, το οποίο αποκρύπτεται συστηματικά, είναι αυτό που θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε στην συνέχεια, αν και νομίζω ότι ένα μόνο άρθρο δεν θα επαρκέσει.

      Η ανίχνευση της ανθρώπινης ιστορίας δεν μπορεί να γίνει εύκολα πίσω από την μεγάλη καταστροφή, τον κατακλυσμό.

       Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλους λαούς, διασώζονται τρεις και όχι μόνο ένας κατακλυσμός: του Ωγύγου, του Δευκαλίωνος και του Δάρδανου.

       Ο Πλάτωνας τοποθετεί τον πρώτο και καταστρεπτικότερο 10.000 χρόνια πριν από την εποχή του, δηλαδή περί το 10.500 πχ.

     Ακολούθησε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, για να τελειώσουμε με τον κατακλυσμό του Δάρδανου.

       Για το θέμα που μελετούμε, μας ενδιαφέρει πρωτίστως ο κατακλυσμός του Δάρδανου, ο πιο πρόσφατος. Όπως συμφωνούν οι αρχαιολόγοι, ο κατακλυσμός αυτός ήταν μια μεγάλη πλημμύρα, ουσιαστικά το άδειασμα του Εύξεινου πόντου, που υπερχείλισε, στο Αιγαίο μέσω του στενού των Δαρδαν-ελλίων.

Η συγγένεια των ονομάτων, μόνο τυχαία δεν είναι.

Γιατί μας ενδιαφέρει αυτό το γεγονός;

       Γιατί όπως μας πληροφορούν οι αρχαιολόγοι αλλά και τα ορφικά, ουσιαστικά  η θάλασσα του Αιγαίου δεν ήταν ανοικτή θάλασσα, αλλά κάτι περίπου σαν τον Αμβρακικό. Οι αρχαιολόγοι μας λένε ότι η άνοδος της στάθμης της θάλασσας τα τελευταία 18.000 χρόνια είναι 200-300 μέτρα, όταν ακόμα και σήμερα έχουμε περάσματα με βάθος κάτω από 50 μέτρα.. Πριν την άνοδο της θάλασσας ήταν καθαρά στεριά, και επομένως τα περισσότερα νησιά ήταν ενωμένα μεταξύ τους. Δεν μιλάμε δηλαδή για θαλάσσιες επικοινωνίες, οι οποίες είναι η βασική παράμετρος ανάπτυξης πολιτισμού.

        Εδώ ας εμβαθύνουμε λίγο: η θαλάσσια επικοινωνία μέσα από την ανταλλαγή ιδεών, και την οικονομική ευμάρεια, μέσω του εμπορίου τοπικά παραγόμενων προϊόντων, δημιουργεί τις ευνοϊκές συνθήκες ανάπτυξης πολιτισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες πόλεις είναι είτε σε πλωτά ποτάμια είτε είναι παραθαλάσσιες.

       Πως λοιπόν δυνατόν να αναπτυχθεί μεγάλος πολιτισμός στο Αιγαίο, όταν ο κάθε οικισμός ζούσε μόνος του, απομονωμένος;

     Πως θα γινόταν ανταλλαγή ιδεών και τεχνικών μέσων, αν ήταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 10-20 χιλιομέτρων, για να υπάρχει συχνή επικοινωνία;

     Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Αργοναυτική εκστρατεία, η οποία διαδραματίζεται χρονικά μετά τον κατακλυσμό του Δάρδανου, θέλει την Αργώ να κινείται από τον Βόλο προς την Χαλκιδική και την Σαμοθράκη και μετά παρουσιάζεται το περίεργο γεγονός της επιστροφής προς την Λήμνο, η οποία είναι πιο μακριά από τα στενά των Δαρδανελλίων από ότι η Σαμοθράκη. Γιατί λοιπόν γύρισαν προς τα πίσω;

     Την απάντηση μας την δίνει ο ποιητής, λέγοντας ότι έφυγαν από εκεί με Ζέφυρο, δηλαδή νοτιά, περίμεναν δηλαδή ούριο άνεμο, παρά τους πενήντα κωπηλάτες, για να περάσουν τα στενά. Η διέλευση δηλαδή κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση ήταν.

       Η Αργοναυτική εκστρατεία γράφτηκε ακριβώς για αυτόν τον λόγο, να υμνήσει την προσπάθεια του πλου προς τον Εύξεινο Πόντο, όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν. Πιο πριν οι Κυκλάδες, οι Σποράδες και τα Δωδεκάνησα αποτελούσαν μεγάλα, σχεδόν μονοκόμματα νησιά, τα οποία ήταν εμπόδιο για την εμπορική ναυσιπλοΐα, και μόνο η αλιευτική ναυσιπλοΐα μπορούσε να ανθίσει, η οποία όμως είναι μέσο βιοπορισμού και όχι ανάπτυξης πολιτισμού.

       Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά σε διάφορα συμπλέγματα νησιών, τα οποία βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους, ακόμα και σήμερα!

       

Και βέβαια, με την βοήθεια της τεχνολογίας, μέσω του δωρεάν προγράμματος Google Earth, μπορούμε να παρατηρήσουμε και τα βάθη στα σημεία διαχωρισμού.

        Για παράδειγμα, η Σίκινος πρέπει να ήταν ενωμένη με τα νησάκια Καλόγερος, Κάραβος, Καρδιώτισσα και Τρία αδέρφια, οπότε η διέλευση μεταξύ Φολέγανδρου και Σίκινου δεν ήταν πολύ εύκολη υπόθεση.

       Τα νησάκια Ηράκλεια, Σχοινούσα, Κουφονήσια και Κέρος πρέπει επίσης να ήταν ενωμένα, και επομένως το πλοίο θα έπρεπε να τα παραπλεύσει, δεν μπορούσε να περάσει ανάμεσά τους.

       Τα δε νησάκια Στρογγυλή, Δεσποτικό και Αντίπαρος ήταν σίγουρα ενωμένα με την Πάρο, η οποία πρέπει με την σειρά της να ήταν ενωμένη με την Νάξο, άρα ο διάπλους θα ήταν μια πονεμένη υπόθεση.

     Παρόμοια παραδείγματα μπορεί να βρει κανείς σε πάρα πολλά νησιά του Αιγαίου, και επομένως καταλαβαίνετε ότι ο καπετάνιος που θα διέπλεε το κεντρικό Αιγαίο πρέπει να ήταν πραγματικά άριστος!

     Εδώ εντοπίζεται και το πρώτο μεγάλο ψέμα, που ισχυρίζονται ότι οι αρχαιολόγοι ότι από το 9.000 πΧ. το Αιγαίο είχε την σημερινή μορφή του.

    Μέγα ψέμα, αφού τα πλέον κατάλληλα πλωτά μέσα πρέπει ήταν οι γαΐτες της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου, που μπορούν να πλέουν ακόμα και σε μισό μέτρο νερό!

     Η Αργώ, το πλοίο της Αργοναυτικής, πρέπει να ήταν το πρώτο πλοίο με καρίνα, στο Αιγαίο, κατάλληλο για θαλάσσιο πλου σε ανοιχτή θάλασσα. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από το ότι δυσκολεύτηκαν να καθελκύσουν το πλοίο, παρά το γεγονός ότι ήταν 50 χειροδύναμοι άντρες και το πλοίο ήταν αρκετά ελαφρύ ούτως ώστε να μπορούν, όταν υπάρχει ανάγκη, να το κουβαλούν στα χέρια, όπως και έκαναν!

       Η απειρία τους στην ναυπήγηση τέτοιων πλοίων δεν τους άφησε να σκεφτούν ότι έπρεπε να το σηκώσουν αρκετά και η καρίνα χώθηκε στην άμμο.

     

 Αν θέλετε να γνωρίζετε πως πρέπει να έμοιαζε η Αργώ, κοιτάξτε τις φωτογραφίες από πλοία των βίκινγκ, τα οποία συνδυάζουν τα βασικά χαρακτηριστικά της: είναι αξιόπλοα για ανοιχτές θάλασσες, χωρίς να έχουν μεγάλο βύθισμα, είναι ελαφριά, αφού υπάρχουν αναφορές που οι κωπηλάτες τα σήκωσαν στα χέρια, και είναι γρήγορα, αφού έχουν υπολογιστεί ότι έπιαναν ταχύτητες της τάξεως ακόμα και των 30 χιλιομέτρων την ώρα!

         Για να αναπτυχθούν λοιπόν οι ανταλλαγές ιδεών και ο πλουτισμός, χρειάζονταν αρκετά βαθιές, και επομένως ασφαλείς θάλασσες. Οι Μινωίτες είχαν τέτοιες θάλασσες, το Κρητικό και το Λυβικό πέλαγος, είχαν και αγαθά, ως μεγάλο νησί, και διέπρεψαν. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι σχεδόν οι μύθοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται με την Κρήτη.

      Οι Αιγαιάτες δεν διέθεταν αυτά τα στοιχεία και έμειναν στην αφάνεια.

      Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχουν μεγάλοι πολιτισμοί στο Αιγαίο.

        Η πρώτη μεγάλη πόλη της Μικράς Ασίας ήταν η Τροία, γενιές μετά τα Αργοναυτικά, ιδρυμένη από απογόνους του Δάρδανου. Αν κάνω κάποιο λάθος, ας μας αναφέρει κάποιος έναν πολιτισμό του Αιγαίου των πρώτων χρόνων, εκτός αυτού της Σαντορίνης, η οποία οριοθετεί τα όρια του κρητικού πελάγους, για τον οποίο θα πρέπει να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά.

      Εδώ μπορεί κάποιος να ρωτήσει, ωραία όλα αυτά, αλλά πως βγαίνει το συμπέρασμα για την πρωτοκαθεδρία της Δυτικής Ελλάδας;

Αυτό, για να μην σας κουράζω, θα το δούμε σε επόμενο άρθρο.