Ναι, δε γελάστηκα! του Ανδρέα Μουντούρη

    

Ναι, δε γελάστηκα!

Του συνεργάτη μας ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ

Τ. εφοριακός - συγγραφέας

E-mail: a.moudouris@gmail.com

Ποιος μπορεί την ώρα αυτή να φθάσει τη χαρά μου,

να δει την ευτυχία μου μέσα απ’ τη ματιά μου !   

Άραγε, αυτό που συνέβη  σ’ εκείνο το χορό,      

 ήτανε  αληθινό ή κάποιο όνειρο τρελό ;.......

Mε κοίταξε και θαμπώθηκα, ήταν ωραιοτάτη!

μήπως, ήταν παραίσθηση ή μια οφθαλμαπάτη ;

Πως μπόρεσε μια πλούσια και όμορφη γυναίκα,

να κοιτάξει τον άγνωστο κι ασήμαντο εμένα

Το πρόσεξα, πως εκείνη, με νόημα κάποια στιγμή 

σε μένα χαμογέλασε και μου έστειλε φιλί !

Σίγουρα θα πλανήθηκα, γελάστηκα δίχως άλλο, 

παράξενο μου φαίνεται,  πέστε μου τι να κάνω ;

…. Κι όμως, εμένα ήθελε, με κοίταξε στα μάτια,

σαν τη Σελήνη  έλαμψε, φώτισε  τα σκοτάδια !

Θεέ μου! Υποφέρω, τι μάτι ήτανε  αυτό !

Το βλέμμα της, ούτε στιγμή,  δε φεύγει απ’ το μυαλό.

Μπροστά μου, ακόμη το θωρώ, σαν δίκοπο σπαθί

το στήθος μου να σκίζει και την καρδιά μου να πονεί.

Αλλά κ’ εκείνο το υπέροχο χαμόγελό της!

Δεν είδα πιο γλυκύτερο ποτέ απ’ το δικό της.

 Λες κι άνοιξε μονομιάς η διψασμένη μου ψυχή  

το στόμα της και το ρούφηξε, για να δροσιστεί

 Ναι, χωρίς άλλο, για μένα, το βλέμμα της εκείνο  

ήτανε μαγευτικό και το χαμόγελό της θείο !  

Ναι, δε γελάστηκα !  Η καρδιά,  όταν αγαπάει

στ’ αλήθεια δε γελιέται, από μόνη της μιλάει!

Πότε με το χαμόγελο, πότε με τη ματιά της

σου δείχνει πόσο σ’ αγαπά! Και σε καλεί κοντά της.