ΠΟΙΗΣΗ: « Η μάνα μου» του Ανδρέα Μουντούρη

Του συνεργάτη μας ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ ΑΝΔΡΕΑ

Email:a.moudouris@gmail.com

«Η μάνα μου»

Εκεί, μεσ’ στην καυτή τη λάβα, στο κεραμιδαριό

βασανισμένη μάνα μου έκανες ξεκαλοκαιριό.

Δε σού  ’φθανε ολονυχτίς το μάζεμα του καπνού

ήθελες και το μεροκάματο, για τις σπουδές του γιού.

Στην αλμυρή τη θάλασσα, ποτέ εσύ δε μπήκες,

να τη γευτείς, να δροσιστείς, τέτοιες χαρές δεν είδες,

μόνο στην καπνοθάλασσα με το πικρό βοτάνι

κολύμπαγες, για μια ζωή, μ’ ένα λερό φουστάνι........

Θυμάμαι, όταν πήγαινες στον κάμπο, στο χωράφι,

πάντα φορτωμένη ήσουνα, μέχρι το κεφάλι.

Στον κόρφο σου μέσα κράταγες το ένα σου παιδί

και τ’ άλλο στην πλάτη έφερες, ζαλίκα με σχοινί.

Το τρίτο το μεγαλύτερο κρατούσες απ’ το χέρι

κουβάλαγες το φαγητό στο κεφάλι με πανέρι.

Τα τέσσερα κορίτσια σου, που σκαλίζανε καπνό

από σένα περιμένανε νερό και φαγητό,

νωρίς να τελειώσουν, για να γυρίσουν στο χωριό,

είχαν κι άλλη δουλειά στο σπίτι, ράψιμο κι αργαλειό.

Και να τέλειωναν τα βάσανά σου, μονάχα εκεί,

θα ήταν ευχής έργο για σε, ατράνταχτη ψυχή!

Ακούραστη κι αγέλαστη χωρίς να νιώσεις χαρά

προστάτιδα ήσουν της σοδειάς, μάνα σ’ όλα μπροστά,

στο μάζεμα , στ’ αρμάθιασμα, στο τσάκισμα, στη λιάστρα,

στο πλύσιμο, στο ζύμωμα, στο φούρνο και στη γάστρα.

Και ο πατέρας πού ’ξερε μόνο να σπέρνει παιδιά

-κι όλα κορίτσια, ανάθεμα, που θέλανε προικιά-

σε σένα πάνου ξεσπούσανε αγέρωχη ψυχή,

η φτώχεια, η ανέχεια και η μαύρη κατοχή.

Ο πατέρας πάντα προσπαθούσε, ήτανε καλός,

μόνο ανέμελος υπήρξε κι οκνός ο καψερός.

Γι’ αυτό κι εσύ, όλα τ’ ανέλαβες, ευθύνες και παιδιά

απ’ το αδιέξοδο να βγεις με τη σκληρή δουλειά.

Μάνα μου αρχόντισσα του Ζευγαρακιού δουλεύτρα,

σε πήρε ο πατέρας μου παιδούλα καρδιοκλέφτρα,

νέα, πανώρια, λυγερή με τα σγουρά μαλλιά σου,

που έκανες όλους τους νιους, να τρέχουνε κοντά σου.

Όμως, στο χωράφι γέρασες, έρεψες στη δουλειά,

χαράμισες τα νιάτα σου να ζήσει η φαμελιά.

Για σένα, των παιδιών σου η προκοπή κι η υγεία,

ήτανε διασκέδαση, άνεση κ’ ευτυχία!

Κι όταν τα παιδιά σου μεγάλωσαν κι έκαναν προκοπή

σε σένα θέλησαν να δώσουν αγάπη αληθινή,

ν’ ανταποδώσουν μάνα μου, τα όσα έκανες γι αυτούς

την ίδια τύχη νά ’χουν απ’ τους δικούς τους, τους βλαστούς!