Ο παιδεμός της παιδείας…

Γράφει ο Χρήστος Γερ. Σιάσος

                   Καθηγητής

         Τον τελευταίο καιρό και με αφορμή το προωθούμενο νομοσχέδιο της τρικομματικής Κυβέρνησης για τις αλλαγές, καταργήσεις-συγχωνεύσεις  Πανεπιστημίων και Τεχνολογικών Ιδρυμάτων και τμημάτων αυτών, ως υπογράφων ασχολήθηκα και στο πρόσφατο παρελθόν. 

       Τότε είχε επιχειρηθεί ξανά μια αλλαγή του Εκπαιδευτικού μας Συστήματος, πάλι από Δημοκρατική Κυβέρνηση, και τότε πολύ μελάνη χύθηκε και πολύ χαρτί καταναλώθηκε, απεργίες, καταλήψεις, ξεσηκωμοί από κοινωνικές ομάδες, απέραντο χάος, όπως και στις ημέρες μας............

       Συνήθως, όταν κανείς φθάνει στο τέλος μιας πορείας, μικρής ή μεγάλης, γυρνά πίσω του και βλέπει το δρόμο που διάβηκε κάνοντας τον απολογισμό του.

       Αυτόν τον απολογισμό θα ξεκινήσουμε να κάνουμε και σήμερα, από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους μετά την περίοδο του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια για να πούμε ότι τα εκπαιδευτικά πράγματα στη Χώρα μας χαρακτηρίζονται από διαδοχικούς πειραματισμούς, που δεν καταλήγουν σε σημαντικά αποτελέσματα και εάν τα εξετάσουμε συνολικά συνθέτουν μια εικόνα στασιμότητας για την εκπαιδευτική λειτουργία.

          Μεταξύ των ετών 1834 και 1836 θα γίνει μια πρώτη προσπάθεια «μεταμόσχευσης» στο εκπαιδευτικό σύστημα ένας συνδυασμός Βαυαρικού και Γαλλικού μοντέλου το οποίο φυσικά δεν αφομοιώθηκε από την Ελληνική μετά  επαναστατική  κοινωνία και δεν μπόρεσε να συνδεθεί με την παραγωγική λειτουργία.

          Μια καλή «αναλαμπή» θα καταγραφεί την περίοδο της διακυβέρνησης της Χώρας από τον Μεσολογγίτη Πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη με Υπουργό Παιδείας τον Θεοτόκη. 

       Με νόμο κυκλοφορούν νέα προγράμματα για τα Ελληνικά Σχολεία. Ακολουθεί το 1895 ο νόμος ΒΤΜΘ της Κυβέρνησης Δεληγιάννη που ισχύει μέχρι το 1929. Το 1899 ο Αθ. Ευταξίας εισάγει στη Βουλή των Ελλήνων πέντε νομοσχέδια για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, όπως λέμε σήμερα «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση». Αυτή η προσπάθεια δεν καρποφόρησε και στα ήδη υπάρχοντα  εκπαιδευτικά προβλήματα προστέθηκαν με τα «Ευαγγελικά» το θέμα της γλώσσας και το 1901 τα προβλήματα με τα «Ορεστιακά».

       Ο φιλελεύθερος Κυβερνήτης Ελευθέριος Βενιζέλος επιτρέπει την είσοδο στο εκπαιδευτικό σύστημα του δημοτικισμού με απώτερο στόχο να γίνει νέα μεταρρύθμιση στο εκπαιδευτικό σύστημα, επιχειρώντας παράλληλα τη σύνδεση της παιδείας με την παραγωγική διαδικασία. 

         Το 1920 ιδρύεται η Παιδαγωγική Ακαδημία η οποία αρχίζει να λειτουργεί από το 1923 και το 1926 έχουμε την ίδρυση του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Το 1930 ο Γεώργιος Παπανδρέου ως Υπουργός Παιδείας καταθέτει διάφορες προσθήκες στους εκπαιδευτικούς νόμους. Το 1944 καθιερώνεται εξαετής Δευτεροβάθμια  εκπαίδευση. Το 1959 μια νέα μεταρρύθμιση επιχειρείται από την Κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή, και το 1964 ακολουθεί μια άλλη μεταρρύθμιση που έχουμε τον χωρισμό του Γυμνασίου από το Λύκειο και την ίδια περίοδο έχουμε για πρώτη φορά τα Τεχνικά Σχολεία και η μεταρρύθμιση του 1976 θα συμπληρώσει αυτή του 1964.

       Το 1982 η Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου με τη σειρά της επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο όλο εκπαιδευτικό σύστημα, εισάγει το μονοτονικό σύστημα και το Νόμο πλαίσιο για τα Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα καθώς λειτουργεί και ένας νέος τύπος Σχολείο, το Πολυκλαδικό Λύκειο. 

    Ακολουθεί η μεταρρύθμιση του Υπουργού Παιδείας Γεράσιμου Αρσένη με ένα μεγάλο όγκο εξεταζόμενων μαθημάτων για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση με εξετάσεις στην Β΄ και Γ΄ τάξη Λυκείου δήθεν το σύστημα αυτό θα πατάξει την παραπαιδεία, καθιερώνοντας παράλληλα και τις εξετάσεις, ΑΣΕΠ, για τους εκπαιδευτικούς με πολύ μεγάλες αντιδράσεις από όλες τις τάξεις της κοινωνίας.

       Ένας άλλος τρόπος μεταρρύθμισης έρχεται επί Υπουργίας Πέτρου Ευθυμίου και ακολουθεί η μεταρρύθμιση της Υπουργού Μαρ. Γιαννάκου- Κουτσίκου για να λέμε στη συνέχεια  την άλλη μεταρρύθμιση της Υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου. 

       Σήμερα επιχειρείται μια νέα ξεχωριστή απ΄ όλες τις άλλες μεταρρυθμίσεις αυτή των καταργήσεων- συγχωνεύσεων των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων με ιστορική ακόμα σημασία  για τις τοπικές κοινωνίες. 

      Σε όλες τις περιπτώσεις έχουμε πολλά «κενά», σχεδιάζουμε, νομοθετούμε, περιμένουμε να εφαρμοστούν οι νόμοι και στη συνέχεια έρχεται κάποιος «άλλος» και ξανά νομοθετεί χωρίς να υπολογίζει Δάσκαλο, μαθητή, σπουδαστή, γονιό, τοπικές κοινωνίες και «ο παιδεμός της παιδείας» καλά κρατεί…

Υ.Γ. Με απόφαση της Συγκλήτου του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών από τις 22-7-1998, ιδρύονται στο Μεσολόγγι δύο τμήματα με γνωστικό αντικείμενο τον Νεώτερο Ελληνισμό και Φιλελληνισμό. 

      Η απόφαση αυτή, 16ης Ιουλίου 1998, ελήφθη ομόφωνα μετά από εισήγηση του Πρύτανη κ. Κωνσταντίνου Δημόπουλου και δημοσιεύτηκε ως πρώτο θέμα στην καθημερινή εφημερίδα «συμπολιτεία» φύλλο 686/10-2-1999. 

       Έκτοτε ουδέποτε πολιτικός Άρχοντας αυτής της Πόλης, αυτού του Νομού, δεν ενδιαφέρθηκε για την λειτουργία των παραπάνω τμημάτων και το «στέριωμα» του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος με έδρα το Αγρίνιο και το τμήμα στην Πόλη της Ναυπάκτου, ίσως σήμερα τα πράγματα να ήταν καλύτερα!