«Ψαγμένοι» αλλά εγκλωβισμένοι οι νέοι του Αρχοντοχωρίου

Η ίδια η πολιτεία τους κλέβει τα όνειρα, από τη στιγμή που δεν τους δίνει καμιά διέξοδο. Γύρισαν από την Αθήνα αλλά είναι σαν να τους «διώχνει» ο τόπος τους, αφού δεν έχουν ελπίδα.

Της ΒΑΣΩΣ ΒΗΤΤΑ

  vasovitta@yahoo.gr

      Εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που πότε δεν φαντάστηκαν βρίσκονται οι νέοι στο Αρχοντοχώρι του δήμου Ξηρομέρου, οι οποίοι ξεκίνησαν με όνειρα για μια ζωή καλύτερη από εκείνη που ζούσαν οι γονείς τους, σε ένα αμιγώς κτηνοτροφικό χωριό.

      Οι περισσότεροι από αυτούς αναζήτησαν διεξόδους στα μεγάλα αστικά κέντρα κυρίως στην Αθήνα και για μερικά χρόνια «το πάλεψαν», όμως ήρθε η κρίση για να τους προσγειώσει και να τους αναγκάσει να επιστρέψουν στο χωριό, χωρίς καμιά ελπίδα για επαγγελματική αποκατάσταση, αφού οι κτηνοτρόφοι γονείς τους δεν έχουν δυνατότητα να τους προσφέρουν τίποτε περισσότερο από στέγη και φαγητό.....

      Παρόλο που όλοι θέλουν και ονειρεύονται να κάνουν πράγματα, δεν βλέπουν καμία αχτίδα φωτός και έτσι αναγκάζονται να προσαρμόζονται σε αυτά τα δεδομένα.

      Χωρίς να είναι από τους λεγόμενους τεμπέληδες καθημερινά βρίσκονται στη μοναδική καφετέρια του χωριού που είναι και η μόνη διασκέδασή τους, παίζοντας κανένα τάβλι και συζητώντας ή κάνοντας πλάκες μεταξύ τους, προκειμένου να περάσει η ώρα τους. 

     Αρκετοί έχουν σκεφθεί να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία εντατικά, όμως τα οικονομικά της οικογένειας δεν είναι τέτοια που μπορούν να στηρίξουν τη δημιουργία μιας σύγχρονης κτηνοτροφικής μονάδας, την ίδια ώρα που η πολιτεία είναι απούσα τόσο σε χρηματοδοτικά προγράμματα, αλλά κυρίως σε ενημέρωση για το τι μπορούν να κάνουν.

      Ο Μιχάλης Καλλιμάνης είναι 23 ετών και έφυγε για την Αθήνα στα 19 του χρόνια προκειμένου να εργαστεί στον ΗΣΑΠ με σύμβαση, η οποία ήταν διετής. Όταν τελείωσε η σύμβαση, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και στη συνέχεια αναγκάστηκε να επιστρέψει στο χωριό, αφού δεν υπήρχε καμιά επαγγελματική πόρτα ανοικτή για εκείνον στην Αθήνα. Τώρα πλέον ζει στο Αρχοντοχώρι βοηθώντας τους γονείς του στην κτηνοτροφική μονάδα που διαθέτουν, η οποία όμως δεν είναι τόσο μεγάλη και σύγχρονη ώστε να δίνει μια προοπτική για την επαγγελματική αποκατάσταση του Μιχάλη έστω και σε αυτό τον τομέα παρόλο που δεν είναι το όνειρό του.

    Και ο 24χρονος Σπύρος Παπαναστάσης, ζει σήμερα στο χωριό, αφού πρώτα έκανε την προσπάθειά του στην Αθήνα. Εκεί εργάστηκε για 3 χρόνια σε εταιρία ιδιωτικής φύλαξης και αρχικά τα κατάφερνε μια χαρά, όμως όταν εμφανίστηκε η κρίση, εξαφανίστηκε ένα μέρος του μισθού του και έτσι δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στα έξοδα για τη διαβίωσή του στην μεγαλούπολη. 

     Έτσι επέστρεψε στο σπίτι των γονιών του και ουσιαστικά δηλώνει άνεργος αφού η ολιγόωρη ενασχόληση με την κτηνοτροφία που είναι το επάγγελμα του πατέρα του δεν του δίνει προοπτική. Όνειρό του είναι να ξαναφύγει για το μεγάλο αστικό κέντρο, αν καταφέρει να βρει κάποια δουλειά. 

     «Σαν νέοι που είμαστε θέλουμε να βγούμε έξω, να διασκεδάσουμε, να ψωνίσουμε, να δούμε κάτι διαφορετικό. Εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απ’ όλα αυτά», λέει χαρακτηριστικά Έχει προσπαθήσει να βρει «άκρες» για χρηματοδοτικά προγράμματα προκειμένου να «στήσει» μια δική του δουλειά στον κτηνοτροφικό τομέα, όμως στο Αρχοντοχώρι το βλέπει δύσκολο, αφού δεν έχει τέτοιου είδους δυνατότητες αν σκεφθεί κανείς ότι δεν υπάρχουν ούτε καν χορτολιβαδικοί χώροι για να τραφούν τα ζώα.

       Έτσι ακόμα και η υπάρχουσα κτηνοτροφία επιβιώνει με μεγάλη δυσκολία. «Είμαστε παρατημένοι και εγκαταλελειμμένοι. Κανείς δεν σκέφτεται αυτό το χωριό. Δεν υπάρχει καμιά διέξοδος. Μέχρι τώρα δεν είχαμε ούτε φαρμακείο. Τώρα άνοιξε ένα», λέει με μια δόση πικρίας.

        Ο Σπύρος στην Αθήνα συγκατοικούσε με τον 21χρονο ξάδελφό του Κώστα Παπαναστάση που εργαζόταν και εκείνος σε εταιρία ιδιωτικής φύλαξης. Έτσι μπορούσαν να μοιράζονται τα έξοδα και να ζουν αξιοπρεπώς κυνηγώντας το όνειρό τους. Όμως όταν η κρίση τους χτύπησε την πόρτα και τους μείωσε το μισθό στα 580 ευρώ, ούτε η συγκατοίκηση ήταν ικανή να τους βοηθήσει. Για το λόγο αυτό και ο Κώστας, πήρε το δρόμο της επιστροφής. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει και τα όνειρά του είναι ακριβώς ίδια με εκείνα του Σπύρου. Ψάχνει και εκείνος την ευκαιρία που θα τον οδηγήσει και πάλι στην Αθήνα.

         Την μεγάλη πόλη σκέφτονται όμως και άλλα παιδιά που δεν είχαν κάνει αυτό το βήμα, όπως είναι ο νεότερος της παρέας ο 20χρονος Γιάννης Σαλτός. 

      Η οικογένειά του δεν είχε τη δυνατότητα να τον στείλει για σπουδές και έτσι το μόνο που έκανε ως τώρα ήταν να δουλεύει από τα 15 του σαν σερβιτόρος σε διάφορα μαγαζιά, και τώρα επιθυμεί να αποκτήσει άδεια για να δραστηριοποιηθεί και εκείνος στον τομέα της ιδιωτικής φύλαξης. Οι καταστάσεις είναι τέτοιες που του περιορίζουν τα όνειρα στο να βρει δουλειά ως σερβιτόρος ή ως security. Και ο Γιάννης ψάχνει μια ευκαιρία να φύγει από το χωριό.

       Ανάμεσα σε αυτούς που επέστρεψαν βρίσκεται και ο 29χρονος Δημήτρης Κρίθυμος. Ο Δημήτρης είχε κάνει περισσότερα πράγματα στην Αθήνα και είχε δρομολογήσει τη ζωή του και τα όνειρά του, τα οποία γκρέμισε η κρίση. 

       Από τα 19 του είχε δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά στην Αθήνα, δημιουργώντας μια πιτσαρία, η οποία μάλιστα του απέδιδε ένα ικανοποιητικό εισόδημα και ζούσε αξιοπρεπώς. Όμως κάποια στιγμή τα πράγματα δεν πήγαν καλά και έτσι εγκατέλειψε ότι είχε φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια και επέστρεψε. 

      Ο Δημήτρης έχοντας μεγαλύτερη εμπειρία και γνώση, πλέον μιλάει για την πλήρη εγκατάλειψη της περιφέρειας από την πολιτεία, η οποία δεν κάνει καν τον κόπο να ενημερώσει τους νέους για τις επιλογές που μπορεί να έχουν στα χωριά τους, σε ότι αφορά την επαγγελματική τους πορεία στον πρωτογενή ή σε άλλους τομείς. Πώς να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, λέει όταν μια τόσο τουριστική περιοχή όπως είναι η ευρύτερη περιοχή του Μύτικα δεν προβάλλεται όσο θα έπρεπε για να προσελκύσει επενδυτές που θα δημιουργήσουν και θέσεις εργασίας για όλους αυτούς τους νέους. «Οι πολιτικοί μας, μας θυμούνται μια εβδομάδα πριν τις εκλογές, μοιράζοντας υποσχέσεις τις οποίες ξεχνούν γρήγορα», επισημαίνει.

     Ο 22χρονος Παναγιώτης Κρίθυμος σπούδασε ηλεκτρολόγος σε σχολή του ΟΑΕΔ στην Αθήνα και παράλληλα εργάστηκε στον τομέα του για κάποια χρόνια, όμως η κατάσταση οδήγησε και εκείνον πίσω στο χωριό. 

     Αν και στάθηκε λίγο πιο τυχερός αφού βρήκε μια προσωρινή δουλειά σε εταιρία φωτοβολταικών δεν λύθηκε ούτε το δικό του επαγγελματικό πρόβλημα, καθώς πάλι έμεινε άνεργος και τώρα αναζητά μια άλλη αντίστοιχη εταιρία, μιας και γνωρίζει το αντικείμενο για να απασχοληθεί έστω και για λίγο καιρό. Και ο Παναγιώτης ως νέος άνθρωπος αναζητά διεξόδους, που στο χωριό δεν πρόκειται να υπάρξουν. Ούτε εκείνος αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι οι νέοι θέλουν να φύγουν από το χωριό, αφού αυτό είναι και ο δικός του διακαής πόθος.

        Ο Θοδωρής Ντάγλας είναι 22 ετών σπούδασε σε ψυκτικός σχολή του ΟΑΕΔ στην Αθήνα και παράλληλα εργαζόταν, όταν όμως ολοκληρώθηκαν οι σπουδές του η επιστροφή στο χωριό αποτέλεσε μονόδρομο. Και βέβαια είναι περιττό να πει κανείς ότι και εκείνος αυτή τη στιγμή είναι άνεργος και επιθυμία του είναι να φύγει πάλι για μια μεγαλούπολη. «Στην ηλικία που βρίσκομαι εγώ σήμερα, όπως και άλλα παιδιά, σε μια μεγάλη πόλη μπορείς να κανείς περισσότερα πράγματα απ’ ότι στο χωριό. Μπορείς να γνωρίσεις ανθρώπους, να κάνεις σχέσεις. Εδώ τι μπορείς να κανείς απ' όλα αυτά;», λέει καταλήγοντας.

Πηγή: Εφημερίδα «ΑΙΧΜΗ»

http://www.aixmi-news.gr/