O Χρόνος που φεύγει…

Γράφει ο: Χρήστος Γερ. Σιάσος

                                 Καθηγητής

         Αυτές τις ημέρες όλοι γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού μας εκείνη την Άγια νύχτα σ΄ένα σταύλο της Βηθλεέμ της υποδουλωμένης τότε στους Ρωμαίους, Ιουδαίας. 

      Με την γέννηση του Θεανθρώπου που έγινε για την σωτηρία μας όλα άλλαξαν στον άνθρωπο. Η Εκκλησία, με πολλή σοφία όλο αυτόν τον καιρό, μας δίνει την ευκαιρία της πνευματικής προετοιμασίας για να γιορτάσουμε το μεγάλο Μυστήριο της Σαρκώσεως του λόγου του Θεού. 

       Σήμερα, τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, τα Φώτα, για πολλούς συνανθρώπους μας δεν είναι καθόλου γιορτές και χαρούμενες μέρες, αλλά μέρες που φέρνουν δοκιμασία και μεγάλη θλίψη. Δοκιμάζονται εκείνοι και είναι πολλοί, που δεν είναι σε θέση να χαρούνε, γιατί τούτες τις χαρμόσυνες ημέρες από ανάγκη γίνονται ζητιάνοι και διακονιαρέοι......

 

         Την ελπίδα και την πεποίθησή  του είχε ο Ελληνικός Λαός πριν από ένα χρόνο ότι ο χρόνος που θα έρθει, 2012, θα έρθουν μαζί του και καλύτερες ημέρες και δεν θα αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις όπως το 2011. 

        Όλοι λέγαμε ότι ο χρόνος είναι γρήγορος και φεύγει και όποιον πόνο είχαμε από τον προηγούμενο χρόνο θα τον γιατρέψει ο καινούριος. Στην πορεία όμως του νέου χρόνου ανακαλύψαμε την αλήθεια, γιατί ο χρόνος που φεύγει είναι ένα ασταμάτητο ποτάμι «ακαθαρσιών» που δεν είναι ανάγκη να πέσεις δύο φορές αρκεί μια φορά για να «λερωθείς» για πολλά χρόνια.

           Όλο αυτό το χρόνο κάποιες δυνάμεις προσπάθησαν και αμαύρωσαν την πίστη και το ηθικό του Έλληνα. Το ασφυκτικό κλίμα της καταδίκης του Έλληνα που έγινε το 2010 δεν ανατρέπεται εύκολα και η τορπίλη των σκληρών μέτρων που ετοίμασε η δική μας τρόικα έφερε τον λαό μας να ζει πια με έντονο αίσθημα ανασφάλειας. 

         Βαριά η αποστολή των Κυβερνόντων που πρέπει άμεσα να ορθώσουν το ανάστημά τους και με υπερηφάνεια να πουν όλη την αλήθεια στον Ελληνικό Λαό έτσι ώστε τον καινούργιο χρόνο 2013 να μην μας φορτώσουν άλλα μέτρα και να αποκαταστήσουν όλες τις αδικίες σε όλους τους εργαζόμενους και να μην  νιώσει άλλη αγανάκτηση και απαισιοδοξία και όχι να ζει μεκουρελιασμένα όνειρα ο νέος, ο οικογενειάρχης, ο πολύτεκνος, ο συνταξιούχος....