Δήλωση της Μαρίας Τριανταφύλλου για έναρξη του νέου σχολικού έτους

Γράφει η: Μαρία Τριανταφύλλου

Βουλευτής Αιτωλ/νιας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

«Καλή χρονιά, ας ειπωθεί και μιαν ευχή …μπορεί και να πιάσει»

      Στις 11 Σεπτεμβρίου χτυπάει το κουδούνι και αρχίζει η σχολική χρονιά για χιλιάδες μαθητές.

     Φέτος, δόθηκαν υποσχέσεις ότι θα υπάρχουν βιβλία και θα καλυφθούν έγκαιρα τα λειτουργικά κενά. Ίδωμεν…

     Ωστόσο, παρά τις όποιες υποθέσεις, η κατάσταση στα σχολεία αντανακλά τη γενικότερη κρίση της ελληνικής κοινωνίας και της Ελληνικής πραγματικότητας, που μετρά κάθε μέρα περίπου 1300 ανέργους. Μια κοινωνία που θρηνεί πάνω από 3000 συμπολίτες μας που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία (θλιβερός απολογισμός που έπληξε και την πόλη του Μεσολογγίου πρόσφατα)......

       Η εικόνα και στα σχολεία είναι ζοφερή. Οι ελλείψεις εκπαιδευτικών είναι απίστευτες. Τα νούμερα είναι ιδιαίτερα ανελέητα (συνταξιοδοτήσεις εκπαιδευτικών: 5000, προσλήψεις 225 και τα συμπεράσματα δικά σας)

         Οι συγχωνεύσεις σχολείων δείχνουν 1100 λιγότερα. Οι σχολικές επιτροπές υποχρηματοδοτούνται με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καλύψουν βασικά έξοδα για γραφική ύλη, καθαριότητα και θέρμανση. Σε πολλές περιπτώσεις η χρηματοδότηση των λειτουργικών αναγκών φορτώνεται στις πλάτες των γονιών.

           Η μεταφορά μαθητών γίνεται με προβλήματα, αφού οι δήμοι έχουν απλήρωτα τα ΚΤΕΛ, τα οποία με τη σειρά τους αρνούνται να συνεχίσουν τις μεταφορές. Είναι ενδεικτικό ότι στο υπεραστικό ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας οφείλονται  3.000.000 ευρώ. Ο Δήμος Αγρινίου πήρε απόφαση να μεταφέρονται οι μαθητές με το αστικό ΚΤΕΛ από τα υπάρχοντα δρομολόγια και με κάρτα ατέλειας. Καταλαβαίνουμε όμως τι σημαίνει αυτό για το πρόγραμμα των μαθητών. Σημαίνει ώρες αναμονής και εν πάσει περιπτώσει χάσιμο χρόνου που επιβαρύνει ένα ούτως ή άλλως υπερφορτωμένο σχολικό πρόγραμμα.

           Προβλήματα και στους παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς και λόγω της υποστελέχωσης αλλά κα της ελλιπούς απορρόφησης των παιδιών. Για πρώτη χρονιά χιλιάδες παιδιά θα μείνουν εκτός παιδικών σταθμών φέρνοντας σε απόγνωση εργαζόμενους αλλά και άνεργους γονείς.

      Στο νομό Αιτωλοακαρνανίας καταγράφονται τα ίδια προβλήματα, αλλά ανακύπτουν και ζητήματα που αφορούν κτηριακά προβλήματα. (όχι μόνο της Ναυπάκτου αλλά και αλλού, στο Παναιτώλιο, στο Θέρμο…). Καταγράφονται υποσιτισμένοι μαθητές, φαινόμενο που κάνει την εμφάνισή του πέρσι με αυξητικές τάσεις.

        Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν πως η Ελληνική Πολιτεία λίγο νοιάζεται για το Δημόσιο σχολείο. Μιλά για αναβάθμιση, μεταρρυθμίσεις, αξιολόγηση που θα οδηγήσει σε ποιοτική εκπαίδευση και άλλες εύηχες λέξεις. Στην πραγματικότητα καταδικάζει χρόνο με το χρόνο στη μιζέρια, το αποδομεί συστηματικά.

           Την τελευταία δεκαπενταετία οι κρατικές δαπάνες για την παιδεία είναι πενιχρές έως ανύπαρκτες, αφού κυμαίνονται μεταξύ 3,14% και 3,61%του ΑΕΠ. Πέρσι, στον προϋπολογισμό του 2011 σημειώθηκε μείωση ρεκόρ και για πρώτη φορά το ποσοστό των δαπανών διαμορφώθηκε κάτω από το 3% του ΑΕΠ (συγκεκριμένα πήγε στο 2,96%). Ακόμα πιο δραματική είναι η φετινή μείωση των δαπανών στο 2,75% του ΑΕΠ. Συν τοις άλλοις όλα αυτά σημαίνουν οικονομική αφαίμαξη των οικογενειών και όξυνση των κοινωνικών και εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Τα παιδιά από φτωχότερες τάξεις και στρώματα δυσκολεύονται να διαβούν τα σκαλοπάτια της εκπαίδευσης και επιπλέον στιγματίζονται με τη ρετσινιά του ανίκανου μαθητή.

           Ένα τέτοιο δημόσιο σχολείο, ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα σχεδιάζεται για να αναπαράγει κοινωνικές ανισότητες και αδικίες, προάγει μια τεχνοκρατική και ακραία οικονομιστική αντίληψη που κατηγοριοποιεί τους μαθητές σε «καλούς» και «κακούς» χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός, το περιβάλλον που μεγαλώνει.

         Ένα τέτοιο σχολείο εγκαθιδρύει εργασιακό μεσαίωνα για τους εκπαιδευτικούς συρρικνώνοντας το εισόδημά τους, δημιουργώντας και ενισχύοντας το μοντέλο της ευλύγιστης και ανασφαλούς εργασίας

         Οι λειτουργοί της εκπαίδευσης, οι εκπαιδευτικοί γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι. Τους φορτώνονται οι κατηγορίες της ανικανότητας, της αδιαφορίας, της φυγοπονίας. Όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αυτοί που αντιστέκονται και φράζουν το δρόμο της από-μόρφωσης  και της εγκατάλειψης του δημόσιου σχολείου.

Αλήθεια, πόσο καλή χρονιά μπορεί να είναι η φετινή.

Αλίμονο! Είμαι φτωχό

σ’ αυτού του κόσμου το τροχό!

Είμαι ορφανό και ξένο

και αγράμματο θα μένω!

(Γ. Βιζυηνός)

                                                                           

Μαρία Τριανταφύλλου

Βουλευτής Αιτωλ/νιας 

  ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ