Η «Φλόγα» Παλαιομάνινας πριν από … 50 ακριβώς χρόνια!

Η Φλόγα Παλαιομάνινας το 1962!

Ένα μικρό αφιέρωμα – αναδρομή στην ομάδα του χωριού μου με αφορμή τη συμμετοχή της στη Γ΄  ΕΠΣΝ  Αιτωλοακαρνανίας

Του Δημήτρη Στεργίου*

        Με την ευκαιρία της συμμετοχής της ποδοσφαιρικής ομάδας «Φλόγα Παλαιομάνινας» στους αγώνες για την Γ΄ ΕΠΣΝ  Αιτωλοκαρνανίας, θέλω να εκφράσω τα θερμά συγχαρητήριά μου στην ομάδα του χωριού μου και όλες τις ομάδες της περιοχής καθώς και τις θερμές ευχές για επιτυχία του θεσμού αυτού.....

     Ο γράφων έχει ειδικούς λόγους και ευαισθησίες για τη «Φλόγα» Παλαιομάνινας. Θα κάνω μιαν αναδρομή ως αφιέρωμα με αφορμή το εφετινό αγωνιστικό πρόγραμμα της ομάδας μας. 

      Η ονομασία της ομάδας μας αναζητείται στο 1957 και οφείλεται στον γράφοντα. Είναι όμως αλήθεια ότι  σε όλα τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή πριν από το 1957, η Παλαιομάνινα είχε αναπτύξει μιαν αξιόλογη ποδοσφαιρική δραστηριότητα, η οποία περιοριζόταν κυρίως σε αναμετρήσεις μεταξύ των ομάδων των δύο «εχθρικών» συνοικιών της, που ήταν τα «Παστέϊκα» και τα «Κουτσομπιναίικα» ή τους «Παστέους» και τους «Κουτσομπιναίους». 

      Οι αγώνες διεξάγονταν το καλοκαίρι στο κοινοτικό  γήπεδο «Λούτσα» και το χειμώνα (επειδή η τοποθεσία «Λούτσα», όπως δείχνει και τη ονομασία της, γινόταν το χειμώνα πραγματική … λίμνη!) στον πολύ άνετο χώρο του παλιού Ιερού Ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης (αργότερα, ο ναός αυτός … γκρεμίστηκε και χτίστηκε ο σημερινός).

        Το 1957 δεν είναι τυχαίος σταθμός για τον αθλητισμό της Παλαιομάνινας. Κατ΄ ευτυχή συγκυρία, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, δηλαδή το 1953, ήρθε στο χωριό μας ένας νεαρός, τότε, δάσκαλος, ο κ. Αθανάσιος Κουφογιώργος (ζη ακόμα!) από την κοντινή Μακρυνεία. Ο δάσκαλός μας  ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα για την ανάπτυξη έστω και μιας στοιχειώδους αθλητικής υποδομής. Κατασκεύασε, για παράδειγμα, ειδικό «σκάμμα» για αλτικά αθλήματα, όπως άλμα εις ύψος, άλμα απλούν, άλμα τριπλούν, ενώ καθημερινώς υπέβαλλε τους μαθητές του σε σκληρές γυμναστικές ασκήσεις. Έτσι, όλοι σχεδόν οι μαθητές του διακρίνονταν για τις υψηλές μαθητικές και αθλητικές επιδόσεις.

         Κατ΄ άλλην ευτυχή συγκυρία, το σχολικό έτος 1954 – 1955 το χωριό μας πέτυχε ένα μεγάλο ρεκόρ. Τότε, πήγαν στο (εξατάξιο τότε) Γυμνάσιο, μετά την αποφοίτησή τους από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας, οι περισσότεροι μαθητές, ενώ τα προηγούμενα χρόνια πήγαιναν (με εξετάσεις, βεβαίως, βεβαίως!) ένας ή το πολύ δύο μαθητές, εξαιτίας του μεγάλου κόστους που είχε για μιαν οικογένεια η διαμονή και η φοίτηση μαθητών τότε στα πλησιέστερα Γυμνάσια, που ήταν μόνο στο Αιτωλικό, το Μεσολόγγι και το Αγρίνιο!!! 

        Για να πήγαινε κανείς τότε από το χωριό μας στο Αγρίνιο, για παράδειγμα, θα έπρεπε να περπατήσει με τα πόδια έως στο Σταθμό του Σιδηροδρόμου στο Αγγελόκαστρο, να περάσει με βάρκα τον Αχελώο ποταμό, να απειληθεί από εκατοντάδες… τσοπανόσκυλα που φύλαγαν χιλιάδες πρόβατα στην περιοχή από τις όχθες του Αχελώου έως τον Σιδηροδρομικό Σταθμό του Αγγελοκάστρου και να διαβεί μιαν επικίνδυνη σιδηροδρομική γέφυρα παραπόταμου κοντά στο σταθμό. 

       Επίσης, για να πήγαινε τότε κάποιος από το χωριό μας στο Αιτωλικό ή το Μεσολόγγι θα έπρεπε να κάνει με τα πόδια την πορεία έως τα Σταμνά, όπου πάλι υπήρχε σιδηροδρομικός σταθμός της γραμμής που συνέδεε το Αγρίνιο με το Κρυονέρι!

        Σημειώνω με ανακούφιση ότι, κατά μιαν άλλη, τρίτη, ευτυχή συγκυρία, τότε οι Αδελφοί Δημήτριος (Μήτσος) και Κωνσταντίνος (Κωστάκης) Δημονίτσας είχαν αγοράσει ένα (ημιφορτηγό) αυτοκίνητο, τη θρυλική «Καραγκούνα», με το οποίο συνδέθηκε συγκοινωνιακά το χωριό μας με το Αιτωλικό και το Μεσολόγγι. 

       Κατά μιαν άλλη, τέταρτη, ευτυχή, συγκυρία, το ίδιο είχε κάνει και ο Μάκης Σπανός, συνδέοντας κι εκείνος συγκοινωνιακά την Παλαιομάνινα με το Αιτωλικό και το Μεσολόγγι, αλλά αργότερα διορίστηκε οδηγός στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας.

       Έτσι, με τη συγκοινωνιακή αυτή σύνδεση εξυπηρετούνταν καλύτερα πια οι μαθητές της Παλαιομάνινας που φοιτούσαν κυρίως στο Αιτωλικό και το Μεσολόγγι, αφού κάθε Τετάρτη και Σάββατο οι γονείς μας  έστελναν το θρυλικό «σακούλι» ή «τράστο» με ψωμί, πίτες, ρούχα και κανένα… τρύπιο εικοσάλεπτο!

         Τότε, λοιπόν, ύστερα από πιέσεις του δασκάλου μας προς τους γονείς μας πήγαν, μετά από επιτυχείς εξετάσεις, στο Γυμνάσιο Μεσολογγίου οι Γιώργος (Γκόγκος) Αντώνος, Δημήτρης (Μήτσος) Κέκος, Κώστας (Κώτσιος) Κωσταρέλος), Βασίλης Μήλας και Δημήτρης (Τάκης) Πόπης, στο Γυμνάσιο Αιτωλικού ο Θανάσης (Νάσιος) Παππάς και στο Γυμνάσιο Αγρινίου ο Δημήτρης (Τάκης) Στεργίου. Σημειώνεται ότι στο Αιτωλικό, το Μεσολόγγι και το Αγρίνιο μέναμε μόνιμα σε ενοικιαζόμενα δωμάτια!!!

      Την επόμενη σχολική χρονιά, πήγαν στο Γυμνάσιο Μεσολογγίου και οι Θανάσης  Παππάς και Τάκης Στεργίου, ενώ έφυγαν στην Αθήνα οι Βασίλης Μήλας και Γιώργος Αντώνος.

       Μολονότι ο χρόνος μας, λόγω των μαθημάτων, ήταν ελάχιστος, η αθλητική υποδομή στο Γυμνάσιο Μεσολογγίου και ιδιαίτερα οι μεγάλες αλάνες της πόλης, ήταν πρόκληση και συγχρόνως ιδανικές για άθληση και, κυρίως, ποδόσφαιρο, όπου όλοι μας διαπρέπαμε, διότι τα άλλα αθλήματα, όπως μπάσκετ και βόλει, ήταν σχεδόν «απαγορευτικά», αφού κανείς σχεδόν από μας δεν διέθετε το ανάλογο … ύψος!!! Να φανταστείτε ότι ο γράφων ήταν ο … υψηλότερος…!!!

      Αξίζει να αναφερθεί ότι πολύ γρήγορα οι Κώστας Κωσταρέλος και Τάκης Πόπης έγιναν στελέχη της Αθλητικής Ένωσης Μεσολογγίου (ΑΕΜ), στην οποία μάλιστα έπαιζαν τακτικά και είχαν βγάλει και «Δελτίο» (κρυφά για να μην το μάθουν οι γονείς τους!!!). Ο πρώτος διακρινόταν για  την εκπληκτική του αμυντική ικανότητα και ο δεύτερος για την εκπληκτική του ντρίμπλα και τη μεγάλη ευχέρεια στο σκοράρισμα.

       Κοντά σε αυτούς τους επαγγελματίες αθλητές – συμμαθητές μας πηγαίναμε και οι υπόλοιποι και παίζαμε στις γειτονικές ομάδες ή με άλλους συμμαθητές μας ποδοσφαιριστές της ΑΕΜ ως … συμπληρωματικούς!

         Αυτή η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο ως μαθητών στο Μεσολόγγι είχε ευεργετικά αποτελέσματα και στη συγκρότηση της ομάδας μας κατά τα καλοκαίρια, όπου κάναμε διακοπές στο χωριό μας … μαζεύοντας … καπνά, … βελανίδια, στάρια, καπνά, κλπ!

          Έτσι, από το 1955 και κάθε καλοκαίρι (μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς) σε όλους αυτούς μαθητές του Γυμνασίου ενσωματώνονταν και άλλοι συμμαθητές, νεώτεροι και παλαιότεροι, όπως ο εκπληκτικός ντριμπλέρ και σκόρερ Στέργιος Αντώνος, που σπούδαζε στην Αθήνα. Έτσι, συγκροτούνταν μια πολύ ισχυρή ομάδα, η οποία αντιμετώπιζε  νικηφόρα, σε όλους σχεδόν τους αγώνες,  τις ομάδες των γειτονικών χωριών, όπως της Ρίγανης, του Πενταλόφου, της Κατούνας και άλλων και μάλιστα σε … κακοτράχαλα χωράφια!

       Το ίδιο έγινε και το 1961, όταν όλοι οι παραπάνω αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο και πήγαν στην Αθήνα για πανεπιστημιακές σπουδές. Και πάλι, κάθε καλοκαίρι συγκροτούνταν μια πολύ ισχυρή ομάδα από παλιούς και νέους. Ύστερα από τις επιτυχίες αυτές, το 1957 η ποδοσφαιρική ομάδα της Παλαιομάνινας ονομάστηκε «Φλόγα». Η ονομασία αυτή οφείλεται στον γράφοντα, ο οποίος όλως αυθορμήτως αποκάλεσε την ομάδα αυτή «Φλόγα» ύστερα από εντυπωσιακή εμφάνιση σε κάποιον αγώνα με ομάδα γειτονικού χωριού.

         Κατά την περίοδο αυτή, στελέχη της «Φλόγας» ήταν: Τερματοφύλακες «αίλουροι»  οι Τάκης Στεργίου, Βασίλης Μήλας (δυστυχώς μόνο για δύο χρόνια διότι μετακόμισε στη συνέχεια στην Αθήνα) και από τους νεώτερους ο Μπάμπης Σαμαλέκος. 

    Αμυντικοί «βράχοι» οι Κώστας Κωσταρέλος, Θανάσης Παππάς, Ντίνος Αποστόλου (αείμνηστος), Τάκης Νίνας και Σωτήρης (Λίλλης) Πούλιος (αείμνηστος) που έπαιζε… ξυπόλυτος!  

      Τροφοδότες – κεντρικοί οι  Μήτσος Κέκος, Γιάννης Βλαχιώτης (αείμνηστος), Σπύρος Κουτσουμπίνας, Γιάννης Λιούμης, Βασίλης (Τσίλιας) Κωσταρέλος. Επιθετικοί «αέρινοι» οι Τάκης Πόπης, Μήτσος Μαγγίνας (αείμνηστος), Στέργιος Αντώνος, Μιχάλης (Μίχας) Νίτσας και Μήτσος Νίτσας (αείμνηστος).

     Στην παρατιθέμενη φωτογραφία η «Φλόγα» Παλαιομάνινας λίγο  πριν από τον ποδοσφαιρικό αγώνα, ο οποίος διοργανώθηκε στις 8 Αυγούστου 1962 στην Κατούνα, όπου νίκησε με σκόρ 5 – 2.

     Στη φωτογραφία διακρίνονται: 

Όρθιοι από αριστερά: Μήτσος Κέκος, Ντίνος Αποστόλου, Μήτσος Μαγγίνας, Σωτήρης Πούλιος, Γιάννης Βλαχιώτης, Θόδωρος Λιούμης και Δημήτρης Στεργίου (τερματοφύλακας). 

Κάτω από αριστερά: Κώστας Κωσταρέλος, Γιάννης Λιούμης, Τάκης Πόπης, Μήτσος Νίτσας, Σπύρος Κουτσουμπίνας και Μίχας Νίτσας.

(*Δημοσιογράφος από την Παλαιομάνινα. Διετέλεσε διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής», διευθυντής Σύνταξης της «Απογευματινής» και του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και στέλεχος επί 35 χρόνια στις εφημερίδες «Νέα» και «Βήμα»)