Λεσίνι τροχαίο ατύχημα: Τελικά, δεν χάσαμε ακόμη την ανθρωπιά μας!

Το ηθικό δίδαγμα από την περιπέτεια σε τροχαίο ατύχημα μια οικογένειας κοντά στο Λεσίνι

           Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι. Η γυναίκα μου, ο 8χρονος γιος μου και εγώ, οδηγώντας το τύπου τζιπ αυτοκίνητό μου, κατευθυνόμαστε για τις Άγιες μέρες προς χωριό του Αστακού Αιτωλοακαρνανίας, φιλοξενούμενοι από αγαπητούς φίλους. Ο καιρός κλειστός και έχει ψιλοβρέξει. Έχουμε περάσει το Αιτωλικό και κινούμαστε με μικρή ταχύτητα συζητώντας αμέριμνα.

      Μεταξύ Κατοχής - Λεσινίου, σε μικρή στροφή του δρόμου, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο, χάνω τον έλεγχο του αυτοκινήτου, που πατινάροντας, κάνει στροφή 180, περνάει στην αντίθετη κατεύθυνση, βγαίνει έξω από τον δρόμο και με την δεξιά του πλευρά σφηνώνεται με φόρα και κλίση 45ο, σε συστάδα μεγάλων θάμνων....

       Έχουμε κοκαλώσει. Βγαίνω έξω και βοηθώ την γυναίκα μου να αρπάξει έξω από το αυτοκίνητο το παιδί. Ψαχνόμαστε. Δόξα τω Θεώ είμαστε όλοι καλά αλλά πανιασμένοι! Κοιτάω το αυτοκίνητο, αδύνατον να το βγάλω μόνο του με τέτοια κλίση. Έτσι όπως είναι σφηνωμένο στα πλαγιά δεν μπορώ καν να δώ τα λάστιχα της δεξιάς πλευράς. Επικοινωνώ με το κινητό με την οδική βοήθεια. Μου λένε να περιμένω επαφή με το Αγρίνιο.

       Αλλά τι γίνεται; Αυτοκίνητα κάθε είδους περαστικά, σταματούν, οι άνθρωποι βγαίνουν έξω και πλησιάζουνε τρέχοντας: «Είσθε καλά; Έπαθε κανείς τίποτα;». Ο τοπικός ταξιτζής που περνά τυχαία, σταματάει δίπλα μου και προσφέρεται να μου φέρει καφέ από το χωριό! Φαίνεται πως είμαι κάτασπρος και τα έχω χαμένα. Ένα μεγάλο αγροτικό σέρνει πίσω την βάρκα από το ψάρεμα. Σταματάει απέναντι, οι επιβάτες κοιτάζουν προσεκτικά το αυτοκίνητο κι εμένα. «Δεν χρειάζονταν οδική βοήθεια» με διαβεβαιώνουν: «Θα το βγάλουμε εμείς τ’ αυτοκίνητο».

     Ξεκομπλάρουν την βάρκα πιο κάτω, πισογυρίζουν το αγροτικό μπροστά από το δικό μου, ψάχνουν για δυνατή «τριχιά». Ένας άλλος νεαρός από δεύτερο αγροτικό που ’χει  επίσης σταματήσει κοντά, προθυμοποιείται «έχω εγώ συρματόσχοινο γερό».

        Στα γρήγορα το συρματόσχοινο περνιέται μεταξύ του μεγάλου αγροτικού και του δικού μου. Όλοι οι περαστικοί που ’χουν σταματήσει θέλουν να βοηθήσουν: Ο ταξιτζής που ’χει εν τω μεταξύ φέρει τον καφέ απ’ το χωριό μπαίνει στο τζιπ και βάζοντας μπρος δίνει οδηγίες: «Σιγά - σιγά μην σπάσει το σύρμα κι εγώ θα πατήσω την 1η».

      Σε δύο λεπτά, η δουλειά έχει γίνει, το τζιπ έχει βγει πάλι στον δρόμο, το συρματόσχοινο αποσυνδέεται και όλοι ψάχνουν τ’ αυτοκίνητο για τυχόν ζημιές: «δεν έχεις τίποτα. Τα λάστιχά σου να κοιτάξεις μάλλον γλίστρησες, στην γλίτσα απ’ το ψιλόβροχο».

       Πρόσωπα ικανοποιημένα, γελαστά, φωτεινά. Σιγά-σιγά οι άνθρωποί μας, μας χαιρετούν μας εύχονται «Καλή Ανάσταση» και πορεύονται στον δρόμο τους, όπως κι εμείς.

       Ευχαριστούμε και εμείς όλους που μας βοήθησαν, ευχαριστούμε τον Θεό, μέρα που ’ναι, που την γλυτώσαμε τόσο φθηνά, γιατί αν δεν ήταν οι θάμνοι θα ’χαμε τουμπάρει!

        Θέλουμε όμως, η γυναίκα μου κι εγώ να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους και τον καθένα χωριστά τόσο για την βοήθεια όπου απλόχερα μας πρόσφεραν χρονιάρα μέρα, όσο και για την ελπίδα που μας έδωσαν ότι η ανθρωπιά, η συμπαράσταση, η έγνοια προς τον συνάνθρωπο δεν έχει χαθεί μέσα στις δύσκολες μέρες που όλοι μας περνάμε!

Χρόνια Πολλά.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Π. Γ.  Μαυραγάνης

Πηγή: http://www.aixmi-news.gr/