Πρόσκληση και πρόκληση για διάλογο: Να «ποινικοποιηθούν» οι προεκλογικές υποσχέσεις!

      Με βάση τη ρήση του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι «Οι μη τηρούμενες προεκλογικές υποσχέσεις συνιστούν μια μορφή δωροδοκίας του ελληνικού  λαού» επαναφέρω προς συζήτηση, η οποία είχε αρχίσει στα μέσα της δεκαετίας του 1980 χωρίς… αποτέλεσμα!

Από τον Δημήτρη Στεργίου*

             Ήταν, πράγματι, εντυπωσιακά όλα αυτά τα γνωστά, τα οποία  εξήγγειλε προεκλογικά ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς για την κοινωνία, τους θεσμούς, την οικονομία, τη φορολογία  και την ασφάλεια του πολίτη από την εξέδρα του Ζαππείου.

        Επειδή όμως, συνήθως, οι προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις είναι απλώς πομφόλυγες, οι οποίες σκάνε αμέσως μετά το σχηματισμό κυβερνήσεων, περιμέναμε, για να έχουν και κάποια προσδοκία, ότι θα συνόδευε τις εξαγγελίες αυτές και με μια μείζονος σημασίας που θα τις «κατοχύρωνε», δηλαδή εκείνη της… «ποινικοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων»!

      Διότι, καθώς οι εξαγγελίες και οι υποσχέσεις αυτές  ακούγονται ακόμα υπό το γνωστόν «εκκωφαντικό» απόηχο «Λεφτά Υπάρχουν», της προεκλογικής περιόδου του 2009 και, φυσικά, και άλλων γνωστών ηχηρών συνθημάτων μετά το 1974, όπως εκείνο «Για Ακόμα Καλύτερες Ημέρες» κατά την προεκλογική περίοδο του 1985, οι οποίες έγιναν μετά από λίγους μήνες … εφιαλτικές, οι πολίτες έχουν γίνει πια … άπιστοι Θωμάδες!

         Υπενθυμίζω ότι, όπως αναφέρω στο τρίτο κεφάλαιο του τελευταίου (ηλεκτρονικού βιβλίου μου «Οι Άχρηστοι» με ντοκουμέντα για τον «προεκλογικό λαϊκισμό και  τη μετεκλογική απογύμνωσή του από αντίθετα μέτρα!», ότι με βάση τη ρήση του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι «οι προεκλογικές υποσχέσεις συνιστούν μια μορφή δωροδοκίας του ελληνικού λαού», είχε αρχίσει μια ευρύτατη  συζήτηση που στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στη χώρα μας και, συγκεκριμένα, στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», η οποία μάλιστα  κυριαρχούσε τότε και  στον ευρωπαϊκό κυρίως Τύπο.

          Η συζήτηση αυτή αφορούσε στην «ποινικοποίηση» των μη τηρούμενων προεκλογικών υποσχέσεων από τα κόμματα που ανέρχονταν στην εξουσία. Η συζήτηση αυτή είχε προκληθεί και τότε εξαιτίας της σοβούσης οικονομικής κρίσης στην (τότε) ΕΟΚ και, φυσικά, στην Ελλάδα, παρά τις αντίθετες υποσχέσεις για παροχές και ανάπτυξη των σοσιαλιστικών κυρίως κομμάτων που το ένα μετά το άλλο ανελάμβαναν την εξουσία σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες. 

     Μάλιστα, την ίδια περίπου περίοδο μαινόταν πάλι η συζήτηση, όπως και τώρα, γύρω από την πιθανότητα εξόδου της χώρας μας από την τότε ΕΟΚ εξαιτίας της δεινής δημοσιονομικής πάλι κατάστασης. Τότε μάλιστα είχε δοθεί και δάνειο από την ΕΟΚ προς την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο «βγήκε ξινό» τόσο για το ΠΑΣΟΚ (θυμίζουμε τα σκληρά μέτρα του Οκτωβρίου του 1985) όσο και για τη χώρα μας (θυμίζουμε τις συνεχείς σκληρές δηλώσεις και επιστολές του τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ για την Ελλάδα, που δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις κοινοτικές υποχρεώσεις).

           Στη χώρα μας η συζήτηση αυτή στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και κυρίως με άρθρα του τότε διευθυντή του Γιάννη Μαρίνου ξεκίνησε και με την επίκληση της παραπάνω ρήσης του Ελευθερίου Βενιζέλου και την επισήμανση ότι, για το λόγο αυτό, οι προεκλογικές υποσχέσεις ως «δωροδοκία», πρέπει να τιμωρούνται.

         Η αλήθεια είναι ότι ούτε από τη συζήτηση αυτή βγήκε κανένα συμπέρασμα ή είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.   

         Απόδειξη ότι η ελληνική οικονομία, μολονότι επί τριάντα τώρα χρόνια ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις,  βρισκόταν συνεχώς σε χρεοκοπία ή στα πρόθυρα κατάρρευσης.

       Αυτό οφείλεται κυρίως στη διαπίστωση ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις, που άλλα υπόσχονταν προεκλογικά στον ελληνικό λαό, από το φόβο του περιβόητου πολιτικού κόστους, αντί της προώθησης γενναίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αύξαναν ακόμα περισσότερο τα «σύνδρομα» που ταλάνιζαν και ταλανίζουν χρόνια τώρα τη χώρα μας. 

        Η αποθέωση της ισοπέδωσης, της αναξιοκρατίας και της ανικανότητας, η θεοποίηση της μετριότητας και μακαριότητας στη δημόσια διοίκηση, η άμετρη στοργή σε μειοψηφίες συνδικαλιστών, φοιτητών, μαθητών, αγροτών εις βάρος της πλειοψηφίας ή, αντίθετα, η εγκληματική αδιαφορία προς την τραγική μειοψηφία των ανέργων, των επαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, είναι μερικά από τα σύνδρομα αυτά.

       Έτσι, αμέσως μετά την άνοδο στην εξουσία άλλου κόμματος «αποκαλυπτόταν» ότι υπάρχει «δημοσιονομικός εκτροχιασμός», «αναξιοπιστία» της χώρας μας προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τα στοιχεία της δημιουργικής λογιστικής που στέλνονταν στην Eurostat, άδεια δημόσια ταμεία, τα οποία γέμιζαν και γεμίζουν με το γνωστό δυσβάσταχτο δανεισμό και φορομπηχτισμό.

       Πάντως, το μελαγχολικό αποτέλεσμα από τη συζήτηση αυτή είναι ότι αντί «ποινικοποίησης» των προεκλογικών υποσχέσεων παρατηρούνταν … ανταμοιβή όλων ολετήρων της οικονομίας με την επάνοδο στην εξουσία ή την «προαγωγή» τους σε ανώτερες θέσεις στη δημόσια ζωή της χώρας μας…

(*Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Στεργίου γεννήθηκε στην Παλαιομάνινα Αιτωλοακαρνανίας και διετέλεσε διευθυντής μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών)