Κλαρίνα στις Στάνες!

Από τον Δημήτρη Αρβανίτη*

                   Προχθές βράδυ, εορτή της Ζωοδόχου Πηγής,  πήγα σ ένα πανηγύρι, σε χωριό του Ξηρομέρου. Σπεύδω να διευκρινίσω για να μη μου τη πέσουν διάφοροι φίλοι: Λατρεύω τα πανηγύρια, στα οποία πηγαίνω ανελλιπώς ειδικά τα καλοκαίρια, όσο για τις στάνες  πάνω απ τους μισούς στο χωριό μου είναι κτηνοτρόφοι, άρα η περιοχή μας, του Ξηρομέρου, είναι γεμάτη από στάνες, δηλαδή  είναι στοιχείο της ζωής μας, συνεπώς δεν αναφέρομαι υποτιμητικά....

      Ψηλά στη κορφή ενός λόφου το χωριό, παρατηρήστε ότι όλα τα χωριά των  Βλάχων, τα χωριά μας, είναι σε κορυφές και η κομπανία με τα κλαρίνα, σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο, στέγαστρο  σκεπασμένο με μουσαμάδες.

         Κλαρίνο ο Πάνος Μπέκος, ο Μεσολογγίτης και φωνές το Μαράκι η Γιαννακά απ τη Πεντάλοφο κι ο Κωστούλας απ τη Ναύπακτο. Συμπαθητική η ατμόσφαιρα κι ο κόσμος οικογενειακώς ερχόταν να περάσει κάποιες ώρες ευχάριστα. 

      Από μικρός που γύριζα στα πανηγύρια με γοήτευε το ξεχωριστό κλαρίνο του Γιάννη Βασιλόπουλου, του άρχοντα των πανηγυριών, όπως τον είχα αποκαλέσει σε παλιότερο κείμενό μου. Ψάχνω να βρω τον διάδοχο του. Έχουμε πολλά και καλά κλαρίνα στα μέρη μας, όμως ακόμα δε μπορώ να πω ποιος είναι αυτός που παίρνει τη σκυτάλη. Μάλλον πολλοί τη παίρνουν, να δούμε. 

    Ο νεαρός Πάνος Μπέκος είναι ταλαντούχος έχει ιδιαίτερο ήχο, όπως άλλωστε κι οι φίλοι μου Αριστόπουλος και Κοτρότσος αλλά κι ο Νεκτάριος ο Κοκκώνης.

      Θυμήθηκα τώρα που η νύφη μου, Θεσσαλονικιά στη καταγωγή, όπου η δημοτική μουσική η δικιά μας τους είναι τελείως άγνωστη, όταν ερχόταν στο χωριό τα καλοκαίρια, κι έπεφτε σε κάνα γάμο, τρελαινόταν απ τον δυνατό ήχο των κλαρίνων και ρωτούσε με αγωνία στις δύο η ώρα το βράδυ, «μα καλά δεν θα τελειώσουν τώρα αυτά τα Κοκκώνια;», γι αυτήν όλα τα κλαρίνα είχαν το ίδιο επίθετο, Κοκκώνης δηλαδή.

            Για να επανέλθω στους κλαριντζήδες αλήθεια γιατί δεν υπάρχουν ή  είναι ελάχιστα τα «λευκά» κλαρίνα στα μέρη μας; Να θυμηθώ   τον Κοτρώτσο και τον Καρακώστα  αλλά δεν ξέρω άλλους. Οι Ηπειρώτες με του Χαλκιάδες και τους Καψάληδες έχουν τη  δικιά τους «λευκή» σχολή, όπως κι ο Φιλιππίδηδες. Σίγουρα η παράδοση παίζει καταλυτικό ρόλο στην ανάδειξη ειδικά του «τσιγγάνικου» κλαρίνου, από μικροί με ένα κλαρίνο κυκλοφορούν...

        Να μεταφέρω όμως την εντύπωσή μου από το προχθεσινό πανηγύρι: Έχουμε χάσει το χαμόγελο μας, δυστυχώς. Έχουμε παγώσει σαν άνθρωποι. Η κρίση μας έχει ρημάξει κι έχουμε βγει στα κεραμίδια. Δε λέω κάτι καινούργιο, όμως το άδειασμα της ψυχής είναι πολύ χειρότερο από το άδειασμα της τσέπης. Ο Έλληνας με τον αρχέγονο θεό Διόνυσο φυλακισμένο μέσα του βασανίζεται, δεν μπορεί να εκδηλωθεί, στριμώχνεται, ταλαιπωρείται γίνεται μικρός, κοντός και άσχημος. 

     Εμείς οι ωραίοι Έλληνες... Και πάμε  οι υποψήφιοι και ζητάμε τη ψήφο του κι άμα λάχει ρίχνουμε και κάνα τσάμικο...

         Γύρισα κι είπα στο ξάδερφο μου: «Κώστα αν μια μέρα με δεις, ασχολούμενος με τη πολιτική, να κάνω τη μαϊμού στα πανηγύρια να έρθεις να μου ρίξεις μια γερή σφαλιάρα μήπως ξυπνήσω!»

          Τώρα βέβαια θα μου πείτε τι σόι υποψήφιος είναι αυτός αντί για πολιτικά μανιφέστα μας μιλάει για κλαρίνα!

Ε, πολιτικά κείμενα βγάζουν συνεχώς...

Και ποιος τα διαβάζει άλλωστε;

(* Δημήτρης Αρβανίτης: υποψήφιος βουλευτής Ν.Δ. Αιτωλοακαρνανίας)

http://arvanitisdimi.blogspot.com/