Έχω ένα όνειρο…

Γράφει ο: Βασίλειος Φωτάκης*

           Ξάφνου τα φώτα έσβησαν, όλοι τους με μια φωνή είπαν.. Καληνύχτα Ελλάδα. Κάπου εκεί ανάμεσα στο βαθύ σκοτάδι και το λίγο φώς μια λάμψη, κάτι φωτεινό σαν το άστρο της Βηθλεέμ άστρο οδηγός μα και προάγγελος, οιωνός μαντάτων.

        Ήταν η Ελπίδα πως κάτι καινούργιο θα γεννηθεί μέσα από τούτα εδώ τα χαλάσματα γύρω μας, Ελπίδα την είπαν…

     Αν όλοι εμείς σε τούτο δω τον τόπο δεν μπορούμε να φέρουμε ή να είμαστε η ελπίδα του τότε δεν αξίζουμε να ζούμε εδώ, να λεγόμαστε Έλληνες.

       Τούτη η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία έδωσε νόημα σε έννοιες όπως ισοπολιτεία, ισονομία, ισηγορία, κράτος δικαίου, αξιοκρατία, παρρησία και ένα σωρό άλλες διαχρονικές αξίες δεν μπορεί να σβήσει, να ξεχαστεί απ΄ τους θεούς της.

      Ένας λαός φιλόξενος, με φιλότιμο, φιλόσοφος και φιλαλήθης κατέληξε αποχαυνωμένος, ξεκομμένος από τις ρίζες του, το μεγαλειώδες αρχαιοελληνικό πνεύμα του, τους σοφούς του, τους ήρωές του. Χάνεται στα τηλεπαράθυρα και σε ανούσιες συζητήσεις, θέλγεται από τα λαμπερά φώτα, αρέσκεται στο λαϊκισμό, αποζητά το πρόσκαιρο το εφήμερο.

        Η πλούσια αρχαιοελληνική γραμματεία, η πλούσια γλώσσα του  και η γραφή μας αντικαθίστανται από τα greeklish, τα emo και τα emoticons σε μια ξενομανία ολκής.

       Στους δρόμους μας, φανταχτερές πινακίδες προσφέρουν με ξενικές επιγραφές την κάθε είδους πραμάτεια τους. Ενώ τα πεζοδρόμιά μας δεν είναι γεμάτα χαρούμενα πρόσωπα που τα περιδιαβαίνουν, αλλά κατειλημμένα με μηχανάκια, αυτοκίνητα, γεμάτα σκουπίδια. Τα βουνά μας οι παραλίες μας εξίσου βρώμικα και γεμάτα σκουπίδια.

        Μας εξέθρεψαν σαν ζώα κάνοντας ένα λαό άβουλο, νωθρό, μοιρολάτρη, απέλπιδο, απαίδευτο. Δώσαμε νόημα στη λέξη πολιτισμός με τα επιτεύγματα μας, όμως αφήσαμε τα παιδιά μας χωρίς βιβλία.

          Δεν μπορεί πρέπει να είναι βαθύς ο ύπνος δεν συμβαίνει στη χώρα μου αυτό, στην Ελλάδα.

        Όχι δεν είναι δυνατό. Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα, έτσι λένε. Νιώθω εξοργισμένος, αγανακτισμένος, ταπεινωμένος.. Ξέρω ότι δεν κοιμάμαι πια, όμως μπορώ ακόμα και ονειρεύομαι.

         Έχω ένα όνειρο, ένα δικό μου όνειρο να δω την Ελλάδα ελεύθερη από αντιλήψεις που την πήγαν πίσω. ‘Ένα λαό κάτω από το ίδιο σύνταγμα, τους ίδιους νόμους, ένα κράτος αρωγό όχι δυνάστη, δολοφόνο οραμάτων, ψυχών και σωμάτων.

          Έχω ένα όνειρο ότι η Ελλάδα θα έχει σχολεία ανοιχτά, στις πόρτες, στις ιδέες. Σωστά εργαστήρια σκέψης, ψυχής, ομαδικότητας, αλληλεγγύης. Τα οποία θα υποστηρίζουν την ελευθερία της σκέψης, των ιδεών, που θα δείχνουν ανοχή στη διαφορετικότητα και θα ενισχύουν τον πλουραλισμό.

          Έχω ένα όνειρο ότι η Ελλάδα θα σέβεται την ιδιομορφία κάθε τόπου, το περιβάλλον του και θα αναδεικνύει τον πολιτισμό του, που θα προσφέρει ασφάλεια στους πολίτες του, που θα επιβραβεύει την καινοτομία, την επιχειρηματικότητα, την πρωτοβουλία, που θα θεμελιώνει κράτος πρόνοιας υπέρ των αδυνάτων.

        Έχω ένα όνειρο, ο στόχος του έθνους να είναι η προστασία της Ελληνικότητας, των αξιών του και των παραδόσεων. Η οικοδόμηση μιας κοινωνίας δίκαιης που δεν θα παράγει ανισότητες είτε φυλετικές είτε οικονομικές. Με μια αυτοφυή ανάπτυξη της εθνικής της οικονομίας.

          Έχω ένα όνειρο, για τα απλά τα καθημερινά τα αυτονόητα, της απλής λογικής και της πολυπλοκότητας όσων διαβιούν σε τούτο τον ευλογημένο τόπο. Χωρίς λαϊκισμούς, δημαγωγούς, χωρίς μεμψιμοιρίες και δισταγμούς.

         Ένα όνειρο καλό οιωνό για όλα αυτά που πρέπει να  παλέψουμε, για όλα αυτά που μας πλήγωσαν. Με όλους εσάς για μια νέα ισχυρή Ελλάδα στη βάση των κεκτημένων κερδών και στο γκρέμισμα των παλαιών λαθών. Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον μακριά από την αργυρώνητη έκφραση της πολιτικής του σήμερα, σε μια χώρα με ανάλογες συνέπειες Περίκλειας ακμής.

*Φωτάκης Βασίλειος μέλος Κεντρικής Επιτροπής Δημοκρατικής Συμμαχίας