Κι εσείς από τροχαίο κύριε; Η περίπτωση του Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου

Από τον Δημήτρη Αρβανίτη 

   Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου, 11.00: Στα επείγοντα περιστατικά του Νοσοκομείου Μεσολογγίου μεταφέρονται τα θύματα ενός τροχαίου. Μάλλον πέντε  άτομα. Κραυγές πόνου, αγωνίας, φωνές, το ιατρικό προσωπικό επιλαμβάνεται των περιπτώσεων ενώ φίλοι και συγγενείς προσέρχονται αναστατωμένοι....

       Ο γράφων ένα από τα θύματα, ξαπλωμένος στο φορείο με φρικτούς πόνους, το πρόσωπο γεμάτο αίματα αλλά καταλάβαινα ότι το πρόβλημα δεν ήταν στο πρόσωπο αλλά στο αριστερό πόδι  στη θέση του οποίου αισθανόμουν  ένα τεράστιο  βάρος μη ελεγχόμενο και το οποίο σε κάθε κίνηση με πέθαινε στο πόνο. 

      Οι πρωτες βοήθειες δόθηκαν άμεσα σε όλους και περάσαμε στα δωμάτια.  Εκεί ήλθε η πρώτη  ψυχρολουσία:  Πέρασε η προϊσταμένη του ορθοπαιδικού και με ενημέρωσε ότι ο γιατρός έδοσε εντολή να βγεί αξονική στο πόδι για να έχει καλύτερη εικόνα του ποδιού για την επέμβαση που θα ακολουθούσε. 

    Αυτό το κατάλαβα, εκείνο που ειλικρινά δεν κατάλαβα  είναι πως είναι δυνατόν ένα Νοσοκομείο σχετικά καινούργιο το οποίο εξυπηρετεί ενα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού του νομού μας, να στερείται αξονικού τομογράφου, το οποίο διαθέτει ιδιώτης στο Μεσολόγγι και εξυπηρετεί έναντι αντιτίμου φυσικά. 

  Ερώτηση: Ας υποθέσουμε ότι ο πάσχων δεν έχει το αντίτιμο, ή ο ιδιώτης αργεί λόγω εορτής ή άλλου λόγου τι γίνεται; Ο γιατρός πως  χειρουργεί;  Μάλλον δεν χειρουργεί, έτσι;

   Εκανα την αξονική και περίμενα το γιατρό να περάσει. Πράγματι μετά κάποιο χρονικό διάστημα κι αφού βέβαια είχαν αρχίσει οι αντιβιώσεις και τα αναλγητικά, ένας συμπαθέστατος γιατρός πέρασε και μου εξήγησε ότι το πόδι μου στο ύψος του μηρού είχε συντριπτικό κάταγμα κι  ήταν λίγο χάλια, αλλά να μην ανησυχώ με την επέμβαση και το καιρό του θα έφκιαχνε. 

     Με ενημέρωσε δέ ότι η επέμβαση θα γινόταν τη Τρίτη μετά τα Χριστούγεννα. Οι δικοί μου που είχαν εν τω μεταξύ ελθει, παιδιά, αδέλφια, ξαδέλφια θορυβήθηκαν και με συμβούλευαν να φυγουμε, να πάμε στην Αθήνα ή τουλάχιστον στο Αγρίνιο. 

      Μετά από σύντομη σκέψη τους είπα δεν πάω πουθενά, θα μείνω και θ' ακολουθήσω τον "κοινό δρόμο". Σ αυτό συνηγόρησε το ένστικτό μου αλλά και το χαμόγελο του γιατρού όταν μου εξηγούσε.

         Ετσι επί ένα τετραήμερο ήμουνα ακίνητος  στο κρεβάτι δεχόμενος τις φροντίδες του προσωπικού,  παρατηρώντας τη καθημερινότητα τους και συζητώντας μαζί τους. Οι προσπάθειες τους ήταν πολύ μεγάλες,  αφού το προσωπικό δεν επαρκούσε για την εξυπηρέτηση των νοσηλευομένων  παλεύοντας στη κυριολεξία,  να ανταποκριθούν στις πολλαπλές απαιτήσεις .

         Η επέμβαση έγινε με πλήρη επιτυχία, αποδεικνύοντας ότι η ομάδα των ορθοπαιδικών του Νοσοκομείου είναι παρα πολύ καλή. Αλλά και η συνέχεια ήταν το ιδιο οργανωμένη. Και στο χρόνο αυτό κόσμος να μπαίνει και να βγαίνει και οι καταστάσεις να αντιμετωπίζονται.  

      Μια παρατήρηση την οποία είχα κάνει και σε επίσκεψη στο Θριάσιο Νοσοκομείο. Περίπου το ήμισυ των νοσηλευόμενων είναι   ή αλλοδαποί ή τσιγγάνοι. Δεν είναι θέμα ρατσισμού όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πληρώσει ποτέ φόρους, πόσο να αντέξει το σύστημα υγείας;

         Καταθέτω τη προσωπική μου εμπειρία  για δύο κλινικές του Νοσοκομείου Μεσολογγίου σε σχέση με ότι ο ίδιος βίωσα ή διεπίστωσα στο δεκαήμερο της παραμονής μου στο χώρο αυτό:

        - Η Ορθοπαιδική Κλινική του νοσοκομείου λειτουργεί άριστα και προπαντός αποτελεσματικά. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι σε  ένα διαρκή αγώνα για την εξυπηρέτηση των ασθενών. Και μη βιαστεί να μου πεί κάποιος αυτή είναι η δουλειά τους. Γιατί για να μπορεί να γίνεται η δουλειά τους θα πρέπει  ο εργοδότης, το κράτος δηλαδή, να εξασφαλίζει τις κατάλληλες συνθήκες τόσο σε επάρκεια προσωπικού όσο και υλικού. Και αυτό δεν γίνεται!  Θερμά ευχαριστώ στον χαμογελαστό γιατρό που με χειρούργησε τον κ. Πέτρου και όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της ορθοπαιδικής κλινικής

        -Η Καρδιολογική Κλινική του Νοσοκομείου. Αριστοι γιατροί, πολύ καλή οργάνωση. Στη κλινική αυτή συμβαίνει να εργάζεται ένας γιατρός που τον γνωρίζω από παιδί αφού ήμασταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο του Νεοχωρίου. Ο Αντρέας Θεοδωράκης, ενας εξαιρετικός επιστήμονας που υπηρετεί και τιμά την ιατρική.

     Γιατί τα γράφω αυτά τώρα;  Για να ρωτήσω τον Υπουργό Υγείας, πως είναι δυνατόν να θέλεις να υποβαθμίσεις ένα νοσοκομείο που εξυπηρετεί  περίπου το ενα τρίτο του νομού ίσως και παραπάνω, ενα  νέο νοσοκομείο με δυνατότητες, να θες σταδιακά να το κλείσεις; 

     Καταλαβαίνω ότι στη λογιστική τροϊκανή πολιτική σας, δεν ταιριάζει και δεν σας αφορά, ενδιαφέρει όμως εμας το λαό της Αιτωλοακαρνανίας, ο οποίος δεν μπορεί να μείνει, ενας από τους μεγαλύτερους νομούς της Ελλάδος, με ένα Νοσοκομείο, αυτό του Αγρινίου.

     Το Νοσοκομείο απαιτεί στήριξη κύρια σε εξειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και σε μηχανήματα. Και μπορεί θαυμάσια να εκπληρώσει το ρόλο του!

         Καθόμουν στο κρεβάτι, περιμένοντας το εξιτήριο, σε λίγο μπήκε ενας Ρουμάνος με σπασμενο χέρι, δε καταλάβαινε γρι ελληνικά, ύστερα ενας Αλβανός που μίλαγε καλά ελληνικά και μου εξήγησε πως στο ψαρεμα του μπήκε το αγίστρι στο χέρι και έπρεπε τώρα να αφαιρεθεί. Αργότερα μπήκε άλλος Αλβανός με τα πόδια  του σε επιδέσμους.

    -"Κι εσείς από τροχαίο κύριε;" τον ρώτησα. Με κοίταξε με βλέμμα παγωμένο και δεν απάντησε.

Η Βαβυλωνία των Ελληνικών Νοσοκομείων...