Καλύτερα μονάχος και λογικός…

Γράφει ο: Νίκος Ναούμης

     Το γαϊτανάκι με την περιβόητη έκτη δόση συνεχίζεται, κι όποιος αντέξει. Αρχίζω πλέον και προβληματίζομαι σοβαρά, για το είδος του παιχνιδιού που παίζεται εις βάρος μας και εις βάρος των λαών της Ευρώπης γενικότερα. Επειδή μ’ αρέσει σε όσα γράφω να είμαι ξεκάθαρος, δηλώνω ότι είμαι υπέρ της ιδέας της Ευρωπαϊκής ένωσης....

       Όμως, πλέον, έχω την αίσθηση, ότι δεν μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως την ονειρεύτηκαν ο Ζακ Ντελόρ, είτε ακόμα – ακόμα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. 

    Αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται, είναι ένα παιχνιδάκι, αντίστοιχο με αυτό που επιδίωκε ο Χίτλερ, να καθυποτάξει δηλαδή, όλους τους λαούς της Ευρώπης και της Μεσογείου. 

    Μήπως έχω λάθος; 

   Με το πρόσχημα της σταθεροποίησης του κοινού νομίσματος, η Γερμανία, επιδιώκει χωρίς καμία αιδώ και απροκάλυπτα, να «καταλάβει» την γηραιά ήπειρο. Οι πολιτικές που προτείνει για διέξοδο, μόνο ως λύσεις δεν φαντάζουν. 

     Ποια είναι δηλαδή η λύση; Σας δανείζουμε και θα αποπληρώσετε αυτά τα δανεικά, με τα μέτρα που θα πάρουμε εμείς για εσάς; Αν δεν τα καταφέρνετε, έχουμε το δικαίωμα, να πάρουμε ως αντάλλαγμα, ότι εμείς δεν έχουμε… 

   Ωραία λογική. Έκανε κάτι διαφορετικό ο Χίτλερ και οι ναζί του; Όχι. Ήρθαν εδώ, λεηλάτησαν τα πάντα και έφυγαν. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι έχουν μεσολαβήσει από τότε εβδομήντα χρόνια, τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει στην ουσία των πραγμάτων.

      Οι επόπτες της χώρας (Ράιχενμπαχ, Σόιμπλε κ.ο.κ) συνεχώς διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους περί της... μεγαλειώδους προσφοράς τους, προς τη χώρα μας, μέσω των διαφόρων προγραμμάτων των οποίων την δίνη στροβιλιζόμαστε, τα τελευταία δύο χρόνια και άγνωστο για την ώρα, μέχρι πότε θα στροβιλιζόμαστε. 

    Θα είχε μία λογική, αν για παράδειγμα, τα χρήματα αυτά, δεν μας τα δάνειζαν αλλά, μας τα χάριζαν! Δε νομίζω ότι κάποιος μας χαρίζει χρήματα… Δανεικά είναι κύριοι. Δανεικά, τα οποία βγαίνουν από το δικό σας πορτοφόλι, δεν διαφωνώ. Μήπως όμως να εξετάσουμε και λίγο το γεγονός, πως μπήκαν στο δικό σας πορτοφόλι; 

    Ξέρω πως αν εμβαθύνω, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ως γραφικός. Απλά, το μόνο που θα πω είναι ότι το δικό σας πορτοφόλι, φρόντισε όλη η υφήλιος να γεμίσει, μετά την ήττα σας στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Μήπως έχω λάθος; Δεν θα συνεχίσω, διότι αυτή η ιστορία πονάει. 

     Επανέρχομαι λοιπόν στον τρόπο που ζητάνε τα δανεικά που μας δίνουνε πίσω. Έχει διαπιστωθεί πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι οι πολιτικές που οι δανειστές προτείνουν κι εμείς εφαρμόζουμε, είναι λάθος. Τι κι αν πλαγίως, το σιγοψιθυρίζουν και οι ίδιοι.

     Όμως, η επιμονή αυτή, πιθανολογώ ότι κρύβει άλλα πράγματα, που το φτωχό μου μυαλό, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει. Φόροι, λιτότητα, περικοπές μισθών και συντάξεων, εργασιακή εφεδρεία είναι μέτρα ανάπτυξης; Διότι μόνο γι’ αυτά τα μέτρα μιλάνε, μόνο γι’ αυτά ζητούν έγγραφες διαβεβαιώσεις. 

     Δεν άκουσα, όμως να ζητούν διαβεβαιώσεις από τις τράπεζες και τους οίκους αξιολόγησης του εξωτερικού να αφήσουν τη χώρα ήσυχη για κάποια χρόνια, ώστε να μπορέσει να αναπνεύσει. Δεν άκουσα να απειλούν τις εταιρείες που κερδοσκοπούν, παίζοντας με τα spreads, σε βάρος της Ελλάδας ότι δε θα τους δοθεί καμία νομική ή πολιτική κάλυψη. 

      Δεν άκουσα να μιλάνε για σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να αποφέρουν ανάπτυξη: μείωση φορολογίας εισοδήματος, μείωση ασφαλιστικών εισφορών (τις οποίες, εξάλλου τις πληρώνει μόνο ο μικροεπιχειρηματίας), αλλαγή του Εμπορικού Κώδικα (που έχει να αλλάξει από τον... Βενιζέλο. Κι εννοώ τον Ελευθέριο, όχι τον Ευάγγελο!!). 

      Ούτε βέβαια άκουσα από τη μεριά τους να παρέχουν εγγυήσεις προς τη χώρα μας, όπως για παράδειγμα για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, ώστε να μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του Αιγαίου και να ορθοποδήσουμε οικονομικά. Κάπως έτσι εγώ έχω στο μυαλό μου την έννοια των εταίρων.

     Δύο τινά, λοιπόν συμβαίνουν: ή είναι εντελώς αποτυχημένοι και άσχετοι ως πολιτικοί ή δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της χώρας, αλλά μονάχα για την εξόφληση των οφειλών μας (λειτουργούν δηλαδή χειρότερα κι από παρατράπεζα ή εταιρεία εισπράξεων).

        Μακάρι να ήταν έτσι. Όμως, αξίζει άραγε τον κόπο να τους εμπιστευόμαστε όταν οι ίδιοι δηλώνουν ότι εννοούν ανάπτυξη μετά από δέκα δύσκολα χρόνια, για να επιστρέψουμε στα νούμερα του 2009; Εμένα αυτό, μόνο σαν παλαβομάρα μου ακούγεται.

       Τέλος, μήπως αντί να σκεφτόμαστε να τους δώσουμε τις εγγυήσεις που ζητάνε, ενυπόγραφες ή μη, να τους πετάξουμε έξω με τις κλωτσιές. Καλύτερα μονάχος και λογικός, παρά μαζί τους και τρελός παραφράζοντας και το γνωστό τραγουδάκι.

www.naoumis-nikos.gr