του Χρήστου Σακαρίκα
Όταν πρόκειται για σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μας τότε πρέπει να γυρνάμε πίσω στο χρόνο. Εκεί θα δούμε πως ενεργήσαμε στο παρελθόν και τι αποτέλεσμα είχε στο παρόν και ίσως στο μέλλον...
Και δε χρειάζεται να εφεύρουμε μηχανή του χρόνου γι’ αυτό. Την έχουμε ήδη, είναι η δύναμη της Ιστορίας.
- Όπου οι Έλληνες συμφώνησαν δημιούργησαν εθνικά έπη, όπου διαφώνησαν, εθνικές καταστροφές. Στο Μαραθώνα η ένατη ψήφος έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της οργανωμένης μάχης. Συμφωνία χρειάστηκε επίσης και στη Σαλαμίνα, έστω και με λάδωμα. Έτσι σήμερα τόσο εμείς όσο και η Ευρώπη δε μιλάμε Περσικά!
- Όταν λίγο αργότερα οι δύο κυρίαρχες δυνάμεις πιάστηκαν σε πόλεμο που κράτησε κοντά 30 χρόνια, η Ελλάδα έβαλε μόνη της φωτιά στο σπίτι της. Πάει ο χρυσός αιώνας!
- Ο Θουκυδίδης ευτυχώς τα έγραψε, ελπίζοντας πως θα τα μαθαίνουν οι νεότερες γενιές και δεν θα επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη.
Αλλά φαίνεται πως τίποτα δε μάθαμε...
- Το 1917 είχαμε εθνικό διχασμό που μας οδήγησε στη Μικρασιατική καταστροφή και το 1946 σε αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο.
- Δε χρειάζεται να ξαναγράψει κάποιος τι στοίχησαν αυτά στον τόπο μας!
- Όσοι έγραψαν λαμπρές σελίδες στην Ιστορία μας, ήταν κι εκείνοι απλοί άνθρωποι σαν κι εμάς. Οι πράξεις τους, είναι αυτές που τους γιγάντωσαν.
- Όταν μονιάζουμε νικάμε, όταν διχαζόμαστε οδηγούμε τον τόπο σε καταστροφή.
..................................................................
Στο παλιό Δημαρχείο της Κατούνας βρέθηκαν σχεδόν όλοι οι εκλεγμένοι από τους δήμους Ακτίου-Βόνιτσας και Ξηρόμερου. Μόνο από το δήμο Αμφιλοχίας έλλειπαν. Έλλειπαν όλοι!
Εκεί άνοιξαν τα χαρτιά τους και κουβέντιασαν, ανοιχτά, χωρίς υπεκφυγές. Αλλά κυρίως χωρίς σκοπιμότητες.
Θέμα: Το στρατόπεδο του Άγριλου που κάποιοι θέλουν να αποθηκεύσουν ανθρώπους, αντί για πολεμικό υλικό, όπως γίνονταν μέχρι σήμερα.
- Ανθρώπους που βρίσκονται στο έσχατο όριο της εξαθλίωσης, που πλήρωσαν ότι είχαν και δεν είχαν στα δουλεμπορικά κυκλώματα με την υπόσχεση να τους οδηγήσουν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
- Εκεί θα εύρισκαν τον «Παράδεισο».
- Η χώρα μας για αυτούς τους εξαθλιωμένους είναι απλά δρόμος που πρέπει να διαβούν. Είναι το αναγκαστικό τους πέρασμα.
- Τα δουλεμπορικά «μηνύματα» λένε πως έχουν «πιασμένο» τον ενδιάμεσο μηχανισμό, ένα μηχανισμό που είναι εύκολο να εξαρθρώσουμε, αλλά όπως τόσα άλλα τον αφήνουμε να λειτουργεί. Κάποιους θα πρέπει να εξυπηρετεί φαίνεται.
- Εύκολος ο δρόμος, πιασμένος ο λαδωμένος κρατικός μηχανισμός, ξέφραγο αμπέλι η χώρα μας! Οι πλούσιες χώρες της Ευρώπης ούτε να ακούσουν γι’ αυτούς!
- Όσοι καταφέρουν να βρεθούν εκεί, τους «πακετάρουν» και μας τους επιστρέφουν, με δικά μας έξοδα. Χάριν της συμφωνίας του Δουβλίνου. Καλά όταν υπογράφουμε κλείνουμε και τα μάτια;
- Αν εμείς θελήσουμε να τους επιστρέψουμε στη διπλανή Τουρκία εκείνη δεν τους αποδέχεται. Άλλωστε δήλωσε: “Δε θα κάνουμε την Τουρκία στρατόπεδο συγκέντρωσης”.
- Οι χώρες από τις οποίες δηλώνουν ότι προέρχονται δεν τους αναγνωρίζουν.
- Αρνούνται να τους πάρουν πίσω.
- Έτσι έχουμε «τιγκάρει», δε χωράει ο τόπος μας άλλους.
- Τώρα που φτάσαμε στο αμήν, ξύπνησαν από το πολιτικό λήθαργο τους οι πολιτικοί μας. Σταμάτησαν να παίζουν την κολοκυθιά όπως με τους 300 της Υπατίας.
Θυμάστε;
-“Γιατί εγώ κι όχι ο Ραγκούσης”, θα είπε ο Παπουτσής.
-“Να λύσει το πρόβλημα η Νταλάρα”, ίσως είπε ο Ραγκούσης.
-“Μπά γιατί εγώ κι όχι ο Πρύτανης που τους άνοιξε την πόρτα”, ίσως απάντησε η Νταλάρα.
-“Τι λέτε ρε, εσείς τα ξέρατε όλα και αδρανήσατε, ας τους φορτωθεί αυτός που τους έφερε”, ίσως ανταπάντησε ο πρύτανης.
Μέχρι που τους φόρτωσαν στον δυστυχή ιδιοκτήτη της Υπατίας...
Και γράφω δυστυχή, γιατί έδωκε και πήρε να τους ξεφορτωθεί, και για τα ασημικά, τα αγαλματίδια και τα κειμήλια που κλάπηκαν, οι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφοροι!
Αυτή δυστυχώς κατάντησε να είναι η σύγχρονη Ελλάδα.
- Ας γίνει ο Άγριλος (κι άλλα μέρη) στρατόπεδα συγκέντρωσης.
- Χωρίς εμείς να έχουμε κάνει το παραμικρό για τη δημιουργία του προβλήματος.
Κι αφού είμαστε ανίκανοι να φυλάξουμε τα σύνορά μας, από πού θα αντλήσουμε την ικανότητα να φυλάξουμε τα στρατόπεδα αυτά, που στην ουσία θα είναι ένα είδος φυλακής;
- Κοίταζα το φράχτη του στρατοπέδου προχτές και αναρωτιόμουν πως θα κρατήσει αυτόν τον κόσμο εκεί μέσα, αφού μόνον κατά το ύψος διαφέρει από το φράχτη του χωραφιού μου.
- Για φανταστείτε αυτόν τον κόσμο που θέλουν να «μαντρώσουν» στον Άγριλο. Νοιώθει ταπεινωμένος, εξαπατημένος, εξαθλιωμένος, και είναι απένταρος.
- Πως θα ζήσουν αυτοί που θα διαφεύγουν καθημερινά;
- Δε θα αναγκαστούν να κλέψουν, να διαρρήξουν, να βιαιοπραγήσουν;
- Αν δοκιμάσει κάποιος από μας να τους εμποδίσει ή να αμυνθεί, πόσο λέτε να αξίζει για αυτούς η ανθρώπινη ζωή;
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάνει τον άνθρωπο αγρίμι.
- Αυτά μπορεί να μην τα ξέρουν οι υπουργοί μας αλλά τα ξέρουν πολύ καλά οι άνθρωποι που μεγαλώνουν οικογένεια στην Κατούνα, το Στάνο, την Κωνωπίνα, το Μαχαλά, το Ρίβιο…
Έχουμε χάσει προ πολλού την εμπιστοσύνη μας στο κράτος και αποφασίσαμε να ενεργήσουμε ως πολίτες.
- Πολλοί συνέδραμαν. Αλλά και πολλοί αδράνησαν.
- Ενώ οι διπλανοί δήμοι λειτουργούσαν ο δικός μας αδρανούσε..
Ήταν διάχυτη η άποψη ότι: « ..η Αμφιλοχία δε βοηθάει..»
- Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές έριξα μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το «Έθνος» είχε μπρος από τη συγκέντρωση της πλατείας συντάγματος τη φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού. Κρατούσε ψηλά με τα δυό του χέρια ένα χαρτόνι που έγραφε:
«ΕΙΜΑΙ 9 ΚΑΙ ΗΔΗ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΈΝΗ
ΗΡΘΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΩ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ
ΕΣΥ ΚΑΤΣΕ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΣΟΥ…
ΘΑ ΠΑΛΕΨΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!»
- Ένοιωσα πολύ άβολα, στο νου μου ήρθαν τα παιδάκια που διαδήλωναν μπροστά στο στρατόπεδο. Γιατί στη διαδήλωση κατέβηκε πολύς κόσμος και οι πιο πολλοί είχαν όλη τους την οικογένεια.
- Γιατί άραγε ο δήμος μας αδρανεί;
- Τι μας έκανε να νοιώθουμε τόσο εφησυχασμένοι;
- Μήπως έχει κάποιος την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κίνδυνος;
- Μήπως οι κυβερνήσεις μας, δε μας έχουν συνηθίσει σε εκπλήξεις;
- Μήπως οι ηγέτες μας πήραν τη διαβεβαίωση από τους κυβερνώντες ότι θα μας κάνουν τη χάρη να μας εξαιρέσουν;
- Και να τους πάνε που; Μήπως τους θέλει κανείς;
- Μήπως στο μικρό τόπο μας έχουμε ακόμη την ψευδαίσθηση ότι όντας στο κόμμα, είμαστε και «κράτος» για να ρυθμίζουμε κατά τη βολή μας;
Λίγα είναι τα προβλήματα που έχουμε;
- Δε μας φτάνουν τα χάλια στα οποία μας οδήγησε ο διαρκής εφησυχασμός;
- Γιατί αν είμασταν σε εγρήγορση ίσως είχαμε αντιληφθεί που οδηγείτο ο τόπο μας.
- Θα κάναμε τότε αυτό, που αποδείχτηκε ότι ήταν ανίκανοι να κάνουν όσοι μας κυβερνούν από την αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους.
- Δε θα τους επιτρέπαμε να μας φτάσουν σε αυτό το χάλι.
Τώρα η κυβέρνηση πνίγεται. Πνίγεται στα λάθη της. Πνίγεται στην ασυνεννοησία. Πνίγεται στην αναποτελεσματικότητα. Πνίγεται και στο λαθρομεταναστευτικό.
- Κι όταν κάποιος πνίγεται είναι πολύ πιθανό (στην προσπάθειά του να ξεφορτωθεί το πρόβλημά του) να πνίξει εμάς. Αν αδρανήσουμε και κάνουμε (κομματική) απόπειρα για να τη σώσουμε, ίσως χαθούμε εμείς.
-Όπως έγραψα πιο πάνω, οι εκλεγμένοι των δήμων Ακτίου –Βόνιτσας και Ξηρόμερου βρέθηκαν στο παλιό δημαρχείο της Κατούνας. Μαζί τους και πολλοί δημότες. Όλη την ώρα. Κι ας στέκονταν όρθιοι. Ήξεραν να μιλάνε αλλά και να ακούν.
Φτιάξαμε επιτροπή αγώνα, γράψαμε κείμενα, σχεδιάσαμε τη διαδήλωση. Και πέτυχε!
Στον Άγριλο και το Σαμάρι ήρθαν μητέρες με μωρά παιδιά. Ήρθαν παππούδες.
Ήταν εκδήλωση ειρηνική, όπως σχεδιάστηκε να είναι. Όπως θέλουμε να είναι και οι επόμενες, αν οι κυβερνώντες δεν αντιληφθούν ότι τον αγαπάμε τον τόπο μας. Αλλά αν εκείνοι που κυβερνούν ξεπεράσουν τα όρια, φοβάμαι πως οι επόμενες δεν θα είναι τόσο ειρηνικές. Τότε η ευθύνη θα είναι δική τους!
- Εμείς από το δήμο Αμφιλοχίας είμασταν δεν είμασταν καμιά τριανταριά. Μόνον!
- Και ο δήμαρχός μας δεν ήταν εκεί!
Εκεί όμως ήταν ο Νίκος Σολδάτος, δήμαρχος Ακτίου-Βόνιτσας. Εκπλήρωνε το ρόλο του. Να είναι δίπλα στους ανθρώπους που του εμπιστεύτηκαν τις τύχες τους. Την προηγούμενη βοηθούσε και στη σύνταξη των κειμένων που θα μοιράζαμε στον κόσμο.
Δίπλα μας ήταν ο «άλλος» αστυνομικός, αυτός με το φιλικό ύφος και την αγωνία να πάνε όλα καλά. Τελείως διαφορετικός από εκείνον που ήξερα από τα φοιτητικά μου.
- Ένοιωσα πως δίπλα μας περισσότερο διαδήλωνε παρά αστυνόμευε.
- Δε χρειάστηκε άλλωστε, γιατί όλοι όσοι πήραμε μέρος είχαμε ένα σκοπό.
- Τη διαφύλαξη της πατρίδας.
Γιατί σήμερα σε αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο που ζούμε ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο εφησυχασμός. Μας προτρέπουν να κοιμηθούμε όπως κάνει ο Ρουβάς στην κόρη του. Αλλά ενώ εκείνος θα προσπαθήσει να λύσει τα προβλήματά της, τα δικά μας προβλήματα θα μείνουν άλυτα. Και μέρα τη μέρα θα μεγαλώνουν.
Αν πραγματικά θέλουμε να ανασάνουμε (μετά από 20-25 χρόνια) πρέπει ΤΩΡΑ να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας.
- Γιατί δεν ένοιωθα περήφανα όταν άκουγα τους διπλανούς μου να αστειεύονται:
«..σιγά παιδιά, μην την ξυπνήσουμε, κάντε ησυχία. Η Αμφιλοχία κοιμάται! »
- Νομίζω ότι και πολλοί από εσάς, δε μπορείτε να ερμηνεύσετε γιατί έχουμε πέσει σε ύπνο μακάριου εφησυχασμού στην πόλη μας.
- Οι συναντήσεις της Κατούνας έδειξαν το δρόμο που έπρεπε να ακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό.
- Ένα δρόμο δημοκρατικής συμμετοχής και αγωνίας για το αύριο του τόπου μας.
- Γιατί όπως ειπώθηκε «δεν πρόκειται για την οικονομία μας, πρόκειται για τη ζωή μας»
- Κάποτε πρέπει να μάθουμε τον τρόπο της δημοκρατικής συνεργασίας.
- Πέρα από κόμματα και παρατάξεις, πέρα από σκοπιμότητες.
- Πέρα από καιροσκοπισμούς. Γράφω και θα επιμείνω σε αυτό, «στους δύσκολους καιρούς, οι κοινωνίες πρέπει να συνεργάζονται για να επιβιώσουν!»
Γιατί αν δε μάθουμε να συνεργαζόμαστε, αν καιροσκοπούμε, αν δεν συντρέχουμε στις ανάγκες των καιρών, αν νομίζουμε πως εμείς μόνοι θα λύσουμε κάθε πρόβλημα, τότε ένα πρωινό που θα ξυπνήσουμε θα ξαναδιαπιστώσουμε πως… «Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ!»
 |
| Μικροί διαδηλωτές μπροστά στην πόρτα του στρατοπέδου, κάτω από την πινακίδα ύπαρξης του Ιερού Ναού Παναγίας της Αγριλιώτισσας. Φαίνεται πως το STOP είναι προφητικό. |
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΡΙΛΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο