Αθλητές με αναπηρία, στον βωμό του μνημονίου!

Γράφει ο: Νίκος Ναούμης

Έχω κατά καιρούς γράψει, για την αναλγησία που επιδεικνύει η παρούσα κυβέρνηση, όσον αφορά, στη στάση της απέναντι σε μια ευαίσθητη ομάδα του κοινωνικού μας συνόλου, τα ΑμεΑ. Στον βωμό του μνημονίου και των επιταγών της τρόικας...

οι ανάπηροι της χώρας, με γρήγορα βήματα, οδηγούνται σε μία κατάσταση, που πολλοί είχαν την αίσθηση, ότι αποτελούσε μακρινή ανάμνηση. Αναπηρικές συντάξεις που δεν καταβάλλονται στην ώρα τους, υπολειτουργία ιδρυμάτων και ειδικών σχολείων, και, σύμφωνα με βάσιμες φήμες, περικοπές προνοιακών επιδομάτων, όπως και άλλων κοινωνικών παροχών, που με σκληρό αγώνα πολλών δεκαετιών, γενιές αναπήρων είχαν εξασφαλίσει, για την ανακούφιση τους αλλά κυριότερα, για την βελτίωση της ποιότητας ζωής τους. Κάτι καινούριο όμως που είδε το φως της δημοσιότητας, εκτός όλων των άλλων συναισθημάτων που προκαλούν, εμένα προσωπικά με θλίβουν και με γεμίζουν οργή…

Το 2012, όπως ίσως όλοι γνωρίζετε, είναι μία ολυμπιακή χρονιά. Ως είθισται λοιπόν, εκτός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα γίνουν αμέσως μετά την λήξη αυτών και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Ο θεσμός αυτός, έχει καθιερωθεί εδώ και κάποιες τετραετίες, έχοντας ως βασικό του στόχο, να εξομοιώσει τον αρτιμελή αθλητή με τον μη αρτιμελή. Ένας αθλητής μπορεί να συμμετέχει στο μεγάλο αυτό γεγονός της ανθρωπότητας, εφόσον καταφέρει μία επίδοση στο αγώνισμά πάνω από το καθορισμένο όριο, με μοναδικό στόχο να επιβεβαιώσει τη δυνατότητά του να συναγωνιστεί σ’ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Τα αγωνιστικά αυτά όρια, οι αθλητές, μπορούν να τα πιάσουν, λαμβάνοντας μέρος, σε διάφορα αθλητικά γεγονότα, που διεξάγονται ανά τον κόσμο, κατά κύριο λόγο, την προηγούμενη χρονιά, από εκείνη της τέλεσης των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων. Πρακτικά, αυτό σημαίνει, ότι όσοι αθλητές επιθυμούν να πάρουν μέρος, σ’ αυτό το πανηγύρι των λαών και του πολιτισμού, πρέπει την φετινή χρονιά, να επιβεβαιώσουν, ότι είναι στην κατάλληλη αγωνιστική κατάσταση, πετυχαίνοντας την επίδοση εκείνη που θα τους δώσει το μαγικό εισιτήριο της συμμετοχής.

Λογαριάζουν, όμως, απ’ ότι φαίνεται, χωρίς τον ξενοδόχο… Η ελληνική πολιτεία, δεν έχει μεριμνήσει, δεν έχει φροντίσει, με την απαραίτητη χρηματοδότηση, ούτως ώστε οι αγωνιστές αυτοί της ζωής, να λάβουν μέρος, σε κάποιον διεθνή αγώνα, κάτι που θα τους έδινε την δυνατότητα, να διεκδικήσουν με πάθος και πίστη στις δυνάμεις τους, τη συμμετοχή τους, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012. Καταλαβαίνω ότι η κατάσταση της οικονομίας μας δεν έχει κανένα περιθώριο. Καταλαβαίνω ότι μέσα στην τούρλα της αποχαύνωσης που διακατέχει τους κυβερνώντες, με όλον αυτόν το χαμό που γίνεται γύρω μας, ίσως να τους έχει διαφύγει και να μην το έκαναν εσκεμμένα… Πολύ αμφιβάλλω βέβαια γι’ αυτό` θα μας το αποδείξει εν τέλει η πορεία των πραγμάτων… Φανταστείτε όμως, πόσο μαύρη και θλιβερή θα είναι η εικόνα, όταν στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων, όταν αρχίσει η παρέλαση, με την ελληνική σημαία να μπαίνει πρώτη στο στάδιο, το ταμπελάκι που θα γράφει HELLAS και τίποτα άλλο… Με λίγα λόγια, ο κίνδυνος να μην υπάρξει ούτε μία συμμετοχή Έλληνα αθλητή στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου είναι κάτι παραπάνω από ορατός.

Με νοσταλγία θυμάμαι, τις όμορφες στιγμές εκείνες που έζησα πριν τρία χρόνια περίπου, όταν ως αναπληρωτής γραμματέας στην γραμματεία ΑμεΑ της Ο.Ν.ΝΕ.Δ., είχα αναλάβει ένα μέρος της διοργάνωσης μιας πολύ όμορφης και ζεστής τελετής στο ξενοδοχείο IMPERIAL, με θέμα της να αποδώσουμε τις ελάχιστες τιμές ως πολιτική νεολαία στους ανθρώπους αυτούς που μας έκαναν περήφανους με το πάθος και τη δύναμή τους.

Απλά για την ιστορία θα θυμίσω, ότι στο Πεκίνο, οι Έλληνες Παραολυμπιονίκες, κατέκτησαν 24 μετάλλια, βελτιώνοντας την καλύτερη έως τότε επίδοση, που είχαν επιτύχει στους αγώνες της Αθήνας το 2004, κατακτώντας 20 μετάλλια. Εγώ προσωπικά ντρέπομαι να πάρω αυτά τα παιδιά τηλέφωνο για να τους πω κάτι παρηγορητικό, παρότι έχουμε κρατήσει επαφές από τότε. Γνωρίζοντας τις θυσίες που καταβάλλουν και τον ιδρώτα που χύνουν καθημερινά με μοναδικό στόχο τη συμμετοχή τους σε μια τέτοια διοργάνωση, θλίβομαι, μόνο και μόνο στην σκέψη ότι δεν θα τα καταφέρουν.

Κάτι που ίσως μας διαφεύγει και ίσως πολλοί δεν το γνωρίζετε, είναι ότι η ρίζα του κακού κατά τη γνώμη μου, έχει και όνομα και επώνυμο. Αλήθεια, ξέρετε ότι ο ειδικός αθλητισμός, με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την σημερινή ηγεσία, είναι αποκλειστική ευθύνη του υπουργείου Υγείας; Αλήθεια, γιατί ένας αρτιμελής αθλητής εποπτεύεται από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, ενώ ένας μη αρτιμελής αθλητής από το υπουργείο Υγείας; Ποια θεωρείται ότι είναι η διαφορά τους; Θεωρείτε τους ανάπηρους αθλητές μη υγιείς ανθρώπινες οντότητες, που έχουν ανάγκη της προστασίας ενός υπουργείου άσχετου με τις ανάγκες ενός αθλητή, χρίζοντας ειδική μεταχείριση; Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ, ότι κατά την άποψή μου, είναι πιο άρρωστο να είσαι αρτιμελής και ντοπαρισμένος, παρά μη αρτιμελής και καθαρός αγωνιστής.

Ναούμης Νικόλαος

Πολιτικός επιστήμονας

www.naoumis-nikos.gr