Η μούντζα και η πέτρα..

Γράφει ο:

Ναούμης Νικόλαος

Αγαπητοί φίλοι – αναγνώστες, Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά! Υγεία, δύναμη και υπομονή σας εύχομαι. Όλοι θα τα χρειαστούμε, διότι τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα και όλοι είμαστε νομίζω σε θέση να το αντιληφθούμε αυτό...

Το ευχάριστο διάλλειμα των Πασχαλινών διακοπών τέλειωσε. Επιστροφή στη δουλειά, για όσους έχουν την τύχη να εργάζονται ακόμα φυσικά. Με την επιστροφή στους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, έχουμε για πολύτιμο σύντροφο, την παράξενη αυτή βροχή που έχει πιάσει από χθες και δεν λέει να κοπάσει. Σημείο των καιρών ή σύμπτωση…; Πιστεύω και τα δύο.

Όπως διαβάσατε σε προηγούμενη ανάρτησή μου, βρέθηκα στο χωριό μου, για να περάσω τις άγιες αυτές ημέρες, παραδοσιακά. Η αίσθηση που αποκόμισα από αυτή την μικρή απόδραση, δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις. Διάθεση και όρεξη δεν υπήρχε, όχι τόσο από μέρους μου, όσο από τους γύρω μου. Τα πράγματα είναι δύσκολα. Πρέπει να βρεθείς στην επαρχία για να αντιληφτείς αυτό το πράγμα σε όλη του την έκταση. Το κλίμα, ήταν ένα και το αυτό με το κλίμα των ημερών της μεγάλης εβδομάδας, ακόμα και την ημέρα της Λαμπρής. Το κέφι, με το οποίο είχα συνδυάσει τις Πασχαλινές μου διακοπές παρελθόντων ετών, είχε πάει περίπατο.

Oι λόγοι πάρα πολλοί… Συνομήλικοί μου ή και νεότεροι από εμένα, άνεργοι. Αγροτική παραγωγή ανύπαρκτη. Άνθρωποι της τρίτης ηλικίας μελαγχολικοί όσο ποτέ. Δεν χρειαζόταν ν’ ανοίξεις καμιά συζήτηση για να καταλάβεις το γιατί συνέβαινε αυτό. Όλοι το αντιλαμβανόμαστε. Αλήθεια, μήπως τελικά, ο όρος εθνική μελαγχολία, δεν είναι ατάκα μερικών έξυπνων αλλά μια ζοφερή πραγματικότητα; Ανατρίχιασα από την φράση που κάποιος γέροντας μου είπε, χωρίς να υπερβάλλει καθόλου στον τρόπο της έκφρασής του, ότι η κατάσταση που βιώνουμε, του θυμίζει τα χρόνια της κατοχής… Μου είπε ότι κάπως έτσι τα θυμόταν εκείνα τα χρόνια. Ήταν μικρό παιδάκι και τα είχε συγκρατήσει στην μνήμη του, καθώς ήταν χαρακτηριστικά. Μου είπε ότι και τότε, ακριβώς όπως και σήμερα, κανείς δεν ήξερε τι του ξημερώνει. Οι άνθρωποι, ήταν σκιές των ίδιων τους των εαυτών και η μελαγχολία ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα όπως και σήμερα. Η παραγωγή είχε σταματήσει και ο καιρός περνούσε χωρίς σκοπό και νόημα. Αλήθεια, τι Γερμανοί, τι ΔΝΤ, καταλήγει. Δεν βλέπω διαφορά…

Η συγκίνηση του, ήταν εμφανής όταν μου έλεγε ότι τόσα χρόνια πέρασαν άδικα. Παλέψαμε με την γη και τα στοιχεία της φύσης και τι καταφέραμε… Ένα απόλυτο μηδενικό. Τι σας αφήσαμε; Χρέη και να σας παραδώσουμε δούλους στους αφέντες μας. Δυστυχώς δεν έχω την δυνατότητα να έβλεπα το βλέμμα του… Είμαι σίγουρος όμως, ότι τα μάτια του θα ταξίδευαν αλλού. Ίσως μαζί με τις σκέψεις του, σε εικόνες που πλήγωσαν και ακόμα πονάνε.

Αλήθεια, για όλη αυτή την συναισθηματική φόρτιση και για το ότι ένας γέροντας, θα κλείσει τα μάτια του με μια ψυχή γεμάτη σκοτούρες και μια καρδιά μαύρη από την σκέψη ότι θα φύγει από τον τούτο μάταιο κόσμο ως αποτυχημένος, θα πληρώσει κάποιος; Θα πληρώσει άραγε κανείς, που η πάλη και ο κόπος αυτού του γέροντα πήγαν στράφι. Θα πληρώσει άραγε κανείς, που σε μια παρέα νέων, που έπιναν καφέ στην καφετέρια του χωριού, όταν ερχόταν η ώρα να πληρώσουν, έβαζε ο καθένας το χέρι του στην τσέπη, για να πληρώσει ότι είχε πάρει, ενώ παλιότερα γινόταν σκοτωμός για το ποιος θα πρωτοκεράσει την παρέα; Το διαλύσατε το μαγαζί και έχετε καταφέρει το παράδοξο, αντί να φορτώσετε τις ευθύνες όσοι ευθύνεστε στις πλάτες σας και να ξεκουμπιστείτε, έχετε γεμίσει έναν λαό με φοβικά σύνδρομα καθώς και αισθήματα ενοχής. Φτάνει πια! Είστε ανίκανοι, ξεκουμπιστείτε μόνοι σας. Κάν’ τε μια βόλτα στα χωριά να δείτε τι γίνεται και μόνοι σας αν δεν με πιστεύετε…

Ξέροντας την επαγγελματική μου ενασχόληση, η ερώτηση που δέχτηκα από την πλειοψηφία των όσων συναναστράφηκα αυτές τις μέρες, ήταν τι βλέπεις να γίνεται και που πάμε… Δεν είχα να τους δώσω κάποια απάντηση… Θα μου πείτε εδώ δεν έχουν απάντηση οι κυβερνώντες, τι περίμενες. Σωστό κι αυτό αλλά εγώ θέλω να τιμάω τα παντελόνια που φοράω και ν’ απαντώ στον συνομιλητή μου ξεκάθαρα. Όχι με υπεκφυγές και μισόλογα. Οι εποχές της μαλαγανιάς και του γλειψίματος, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο κόσμος ζητάει απαντήσεις στα ερωτήματά του. Απαντήσεις ντόμπρες και σταράτες. Η μούντζα και η πέτρα είναι έτοιμες και περιμένουν όσους παραλείψουν αυτή την λεπτομέρεια.

Ναούμης Νικόλαος

Πολιτικός επιστήμονας

www.naoumis-nikos.gr