Διαβάστε παρακάτω πόσο γλαφυρά αποτυπώνει στους στίχους του, ο Ξηρομερίτης ποιητή Άρης Μπιτσώρης, την συνομιλία που είχε με τον Θόδωρο Χολή, Γραμματέα του Πολιτιστικού Συλλόγου Κωνωπινιωτών, για τον εξοβελισμό των ιστορικών χωριών του Δήμου Μεδεώνος, που αποτελούν τον πυρήνα του Ξηρομέρου, στην «Παρ’Ακτιο μητριά», αποκομμένα από τ’ «αδέλφια τους», ελέω Καλλικράτη…
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΙΑΣ
του Άρη Μπιτσώρη
Είχα να τηλεφωνηθώ
καιρό, μ’ εκειόν τον Λάκια
κι άκουσα μέσα απ’ τη γραμμή
τα λόγια του φαρμάκια.
Αυτός για το Ξηρόμερο
έδωσε αγώνες χρόνια
για να ’ναι στο προσκήνιο,
να βγει απ’ την καταφρόνια.
Κι όμως τα καταφέρανε
του τόπου οι «πατεράδες»
κι ο Καλλικράτης ξέκοψε
παιδιά απ’ τις μανάδες.
Κι είπε ο Λάκιας μια σοφή
κουβέντα που πονάει:
«η Κωνωπίνα ορφάνεψε
τη μάνα της ζητάει.
Σβήσανε το Ξηρόμερο
και τ’ Ακαρνανικά μου
με στείλανε στο Άκτιο
να βρω τη μητριά μου».
Λάκια μου, συμμερίζομαι
την τόση σου την πίκρα
μα φταίμε γιατί δίναμε
σ’ αυτούς τους τύπους προίκα.
Θα ’πρεπε πριν μας ζώσουνε
της μητριάς οι πόνοι
να ’χουμε γίνει προ πολλού
εμείς οι πατροκτόνοι...
15-6-2010 Άρης
(* Τα ποιήματα του Άρη εμφανίζονται αναρτημένα στα ιστολόγιο- blogs: http://arisbitsoris.blogspot.com/ )
του Άρη Μπιτσώρη
Είχα να τηλεφωνηθώ
καιρό, μ’ εκειόν τον Λάκια
κι άκουσα μέσα απ’ τη γραμμή
τα λόγια του φαρμάκια.
Αυτός για το Ξηρόμερο
έδωσε αγώνες χρόνια
για να ’ναι στο προσκήνιο,
να βγει απ’ την καταφρόνια.
Κι όμως τα καταφέρανε
του τόπου οι «πατεράδες»
κι ο Καλλικράτης ξέκοψε
παιδιά απ’ τις μανάδες.
Κι είπε ο Λάκιας μια σοφή
κουβέντα που πονάει:
«η Κωνωπίνα ορφάνεψε
τη μάνα της ζητάει.
Σβήσανε το Ξηρόμερο
και τ’ Ακαρνανικά μου
με στείλανε στο Άκτιο
να βρω τη μητριά μου».
Λάκια μου, συμμερίζομαι
την τόση σου την πίκρα
μα φταίμε γιατί δίναμε
σ’ αυτούς τους τύπους προίκα.
Θα ’πρεπε πριν μας ζώσουνε
της μητριάς οι πόνοι
να ’χουμε γίνει προ πολλού
εμείς οι πατροκτόνοι...
15-6-2010 Άρης
(* Τα ποιήματα του Άρη εμφανίζονται αναρτημένα στα ιστολόγιο- blogs: http://arisbitsoris.blogspot.com/ )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο