Πέρασαν τριάντα επτά χρόνια από εκείνη τη νύχτα που ένα άρμα μάχης υπό τις διαταγές της στρατιωτικής χούντας, έριξε την πύλη του Πολυτεχνείου σκοτώνοντας και τραυματίζοντας εκατοντάδες φοιτητές κι εργάτες. Εκείνη τη μέρα ένας νεαρός ονόματι Στάθης Τσελεπής τραυματίστηκε για την ελπίδα, για τα πιστεύω του, για τις ιδέες του, για τη Δημοκρατία.
Οι Ξηρομερίτες έχουν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες, τόσο για την πατρίδα μας την Ελλάδα, όσο και για το στέριωμα της δημοκρατίας στο τόπο μας.
Στο Πολυτεχνείο μεταξύ των υπόλοιπων δημοκρατών Ελλήνων συμμετείχαν και αρκετοί Ξηρομερίτες. Ένας
από αυτούς που τραυματίστηκε μπροστά από το πολυτεχνείο ήταν ο Στάθης Τσελεπής, γεννημένος στον Πρόδρομο Ξηρομέρου. Δημοκράτης, υποστηρικτής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών, θα τραυματιστεί στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, χτυπημένος από τους χουντικούς.
Ο Στάθης Τσελεπής ήταν ένας από τους χιλιάδες νέους που συνέρευσαν στο Πολυτεχνείο για να συμπαρασταθούν στο αντιδικτατορικό κίνημα και να εκφράσουν τα δημοκρατικά τους συναισθήματα. Τραυματίστηκε το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου στο Πολυτεχνείο, όταν δέχθηκε μια σφαίρα στο δεξί του πόδι η οποία σημάδεψε για πάντα τη ζωή του.
Γεννημένος στο Πρόδρομο το 1948, από δημοκρατική οικογένεια, γιος του Ανδρέα και της Παναγιώτας Τσελεπή, ήταν ο μικρότερος από τα τρία αδέρφια της οικογένειας. Ο αδελφός του ο Μπάμπης ήταν μεταξύ των πρώτων ο οποίος συνελήφθη από τη Χούντα των Απριλιανών το 1967, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά για την Αντιστασιακή του δράση. Αυτό το γεγονός σημάδεψε τη ζωή του Στάθη και είχε αταλάντευτη θέση εναντίον των δικτατόρων, τονίζοντας ότι το καθεστώς αυτό είναι αντίθετο προς τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό.
Η εξέγερση του πολυτεχνείου
Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973, η συγκέντρωση του κόσμου μπροστά από το Πολυτεχνείο και κατά μήκος της οδού Πατησίων, από την Πανεπιστημίου μέχρι και την οδό Αλεξάνδρας, ήταν τεράστια σε αριθμό και έντονη σε παλμό με βροντερά συνθήματα κατά της Χούντας: «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία - Εθνική Ανεξαρτησία», «Κάτω Η Χούντα», «Έξω οι Αμερικάνοι», «Έξω από το ΝΑΤΟ». Οι φοιτητές από το ραδιοφωνικό σταθμό καλούσαν τους Αθηναίους να εξεγερθούν ενάντια στη Χούντα «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείου, η φωνή των ελευθέρων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων». Η φωνή τους έβρισκε απήχηση σε μεγάλο αριθμό δημοκρατικών πολιτών. Στο όλο σκηνικό, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη συμπλήρωναν την επαναστατική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, με κορυφαίο το «σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες». Τις δύο τελευταίες μέρες οι συγκεντρωμένοι ξεπερνούσαν πολλές χιλιάδες. Το κίνημα μεγάλωνε με γρήγορους ρυθμούς, ο καταπιεσμένος δημοκρατικός λαός ξεθάρρευε και διαδήλωνε στην οδό Πατησίων και συμπαραστεκόταν στους πρωτοπόρους εξεγερμένους φοιτητές.
Ο τραυματισμός του παλικαριού-Χριστούγεννα με τις σφαίρες στο κορμί του
Από τους πρώτους που έτρεξαν για συμπαράσταση στους φοιτητές ήταν ο λεβέντης, ο αλύγιστος και ο ανυπότακτος Στάθης Τσελεπής που έσμιξε με τους διαδηλωτές και φώναζαν συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας και ζητώντας την κατάργηση του δικτατορικού καθεστώτος. Ας δούμε πως περιγράφουν οι εφημερίδες της εποχής Δεκέμβριος 1975- τις συνθήκες τραυματισμού του Στάθη Τσελεπή. (Πρόκειται για ρεπορτάζ από τη δίκη κατά των πρωταιτίων του στρατιωτικοφασιστικού πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη 1967 των πρωταίτιων της χούντας. Κατά τη διάρκεια της δίκης κατέθεσε σαν βασικός μάρτυρας κατηγορίας καταθέτοντας εφιαλτικές στιγμές του τραυματισμού του στο πολυτεχνείο): «Είχαν στην καρδιά τους το Πολυτεχνείο». Ανάμεσα στις μνήμες του πολυτεχνείου είναι και τα βλήματα που ξέσχισαν τα νεανικά κορμιά. Άλλα βγήκαν με το νυστέρι, αφήνοντας πίσω ουλές και αναπηρίες κι άλλα είναι ακόμα, σφηνωμένα μέσα τους, διαρκής απειλή και υπόμνηση μαζί. Παιδιά ως εκεί πάνω, εργατικά, γεμάτα ζωή, πρώην αλεξιπτωτιστές και αθλητές, πέρασαν και κατέθεσαν για τις συνθήκες του τραυματισμού τους. Και κατέβηκαν από το βήμα του δικαστηρίου, προσπαθώντας να κρύψουν κι απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό το ότι έχουν μείνει ισόβια ανάπηροι. Ο ένας περπατούσε αμέριμνος με την παρέα του, ο άλλος γύριζε από τη δουλειά του κι έτρεξε να συμπαρασταθεί στον αγώνα των φοιτητών, κι ο τρίτος πήγε γιατί το ’νοιωθε χρέος του, και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί εκείνος, όπως και οι χιλιάδες των νέων, «είχαν στην καρδιά τους το Πολυτεχνείο». Τώρα θάχουν ένα ή περισσότερα βλήματα για να το θυμούνται…
Ο μάρτυς Ευστ. Τσελεπής τραυματίσθηκε το βράδυ της Παρασκευής, στη πόρτα έξω από το Πολυτεχνείο. «Στην καρδιά όλων των Ελλήνων, ήταν το Πολυτεχνείο» λέει ο μάρτυς, ενώ η υπεράσπιση μουρμουρίζει: «Επιτέλους να κι ένας που δεν πήγαινε σπίτι του, περνώντας από το Πολυτεχνείο» .
Αλλά τ’ «αστεία» δεν μπορούν ν’ αγγίξουν τον μάρτυρα, που τραυματίσθηκε στο δεξί πόδι, από σφαίρα «ντούμ-ντούμ». Ξέρει καλά ότι τέτοια ήταν η σφαίρα που τον χτύπησε, κι ότι την χρησιμοποιεί ακόμη και σήμερα ο στρατός, γιατί, όπως δήλωσε, «όταν υπηρετούσα στη Β’ Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, στο διάστημα 1968-1970, εγώ ο ίδιος έκανα σκοποβολή με «ντούμ-ντούμ».
Τώρα αυτός ο πρώην αλεξιπτωτιστής έχει μείνει ισόβια ανάπηρος. «Δεν μπορώ να τρέξω. Φορώ ειδικά παπούτσια, με μαλακή σόλα. Όλες τις ημέρες του χειμώνα πονώ φοβερά». Σήκωσε το παντελόνι του κι έδειξε μια φοβερή ουλή. Φαγωμένη η σάρκα από τα βλήματα. «Έχουν μείνει ακόμη μέσα 14 θραύσματα. Πιάνονται με την αφή» λέει ο μάρτυς και συμπληρώνει : «Στο Ρυθμιστικό που με πήγαν είδα έναν με στολή και άσπρη μπλούζα. Για μένα ήταν μόνο γιατρός. Μία ένεση, τον παρεκάλεσα, γιατί θα τρελαθώ από τους πόνους. Εκείνος, αντί να με βοηθήσει, μ’ έσπρωχνε πίσω στο φορείο».
Παρ’ όλο τον πόνο ο μάρτυς συγκράτησε σκηνές φρίκης μέσα στο αυτοκίνητό που τον μετέφερε από τον τόπο του τραυματισμού του. «Ήταν μέσα ένας με την κοιλιά του ανοιχτή και τα έντερα χυμένα. Άλλος, αντί για πρόσωπο, είχε μια μάσκα από αίμα. Και του τρίτου το χέρι, με τις σάρκες σχισμένες κρεμόταν ανάποδα». Το πόδι του νέου βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Η δικτατορία άφησε πάνω του ανεξίτηλο το στίγμα της και στο γεμάτο καλοσύνη πρόσωπο του Στάθη Τσελεπή φέρνουν, σε διαστάσεις που ξεχωρίζεις εύκολα ένα μεγάλο ερωτηματικό «Γιατί;».
Σήμερα
Μετά τα γεγονότα του πολυτεχνείου πολλοί από τους συμμετέχοντες στην εξέργεση έσπευσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες για τη παρουσία τους. Ο Στάθης Τσελεπής όμως που ήταν πρωταγωνιστής των αντιστασιακών γεγονότων συνειδητά έμεινε στην αφάνεια έχοντας την αίσθηση ότι έκανε το καθήκον του για τη Πατρίδα και δεν εξαργύρωσε με τίποτα τη προσφορά του.
Σήμερα είναι συνταξιούχος, ζει στο Γαλάτσι, είναι παντρεμένος και έχει δύο γιούς τον Ανδρέα και τον Σωκράτη. Σήμερα 37 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο τα διδάγματά του, αποτελούν φάρο για τα ιδανικά της Δημοκρατίας κι ας αναλογιστούμε το πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε τα αγαθά της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Οι Ξηρομερίτες έχουν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες, τόσο για την πατρίδα μας την Ελλάδα, όσο και για το στέριωμα της δημοκρατίας στο τόπο μας.
Στο Πολυτεχνείο μεταξύ των υπόλοιπων δημοκρατών Ελλήνων συμμετείχαν και αρκετοί Ξηρομερίτες. Ένας
από αυτούς που τραυματίστηκε μπροστά από το πολυτεχνείο ήταν ο Στάθης Τσελεπής, γεννημένος στον Πρόδρομο Ξηρομέρου. Δημοκράτης, υποστηρικτής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών, θα τραυματιστεί στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, χτυπημένος από τους χουντικούς.Ο Στάθης Τσελεπής ήταν ένας από τους χιλιάδες νέους που συνέρευσαν στο Πολυτεχνείο για να συμπαρασταθούν στο αντιδικτατορικό κίνημα και να εκφράσουν τα δημοκρατικά τους συναισθήματα. Τραυματίστηκε το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου στο Πολυτεχνείο, όταν δέχθηκε μια σφαίρα στο δεξί του πόδι η οποία σημάδεψε για πάντα τη ζωή του.
Γεννημένος στο Πρόδρομο το 1948, από δημοκρατική οικογένεια, γιος του Ανδρέα και της Παναγιώτας Τσελεπή, ήταν ο μικρότερος από τα τρία αδέρφια της οικογένειας. Ο αδελφός του ο Μπάμπης ήταν μεταξύ των πρώτων ο οποίος συνελήφθη από τη Χούντα των Απριλιανών το 1967, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά για την Αντιστασιακή του δράση. Αυτό το γεγονός σημάδεψε τη ζωή του Στάθη και είχε αταλάντευτη θέση εναντίον των δικτατόρων, τονίζοντας ότι το καθεστώς αυτό είναι αντίθετο προς τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό.
Η εξέγερση του πολυτεχνείουΤην Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973, η συγκέντρωση του κόσμου μπροστά από το Πολυτεχνείο και κατά μήκος της οδού Πατησίων, από την Πανεπιστημίου μέχρι και την οδό Αλεξάνδρας, ήταν τεράστια σε αριθμό και έντονη σε παλμό με βροντερά συνθήματα κατά της Χούντας: «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία - Εθνική Ανεξαρτησία», «Κάτω Η Χούντα», «Έξω οι Αμερικάνοι», «Έξω από το ΝΑΤΟ». Οι φοιτητές από το ραδιοφωνικό σταθμό καλούσαν τους Αθηναίους να εξεγερθούν ενάντια στη Χούντα «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείου, η φωνή των ελευθέρων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων». Η φωνή τους έβρισκε απήχηση σε μεγάλο αριθμό δημοκρατικών πολιτών. Στο όλο σκηνικό, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη συμπλήρωναν την επαναστατική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, με κορυφαίο το «σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες». Τις δύο τελευταίες μέρες οι συγκεντρωμένοι ξεπερνούσαν πολλές χιλιάδες. Το κίνημα μεγάλωνε με γρήγορους ρυθμούς, ο καταπιεσμένος δημοκρατικός λαός ξεθάρρευε και διαδήλωνε στην οδό Πατησίων και συμπαραστεκόταν στους πρωτοπόρους εξεγερμένους φοιτητές.
Ο τραυματισμός του παλικαριού-Χριστούγεννα με τις σφαίρες στο κορμί τουΑπό τους πρώτους που έτρεξαν για συμπαράσταση στους φοιτητές ήταν ο λεβέντης, ο αλύγιστος και ο ανυπότακτος Στάθης Τσελεπής που έσμιξε με τους διαδηλωτές και φώναζαν συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας και ζητώντας την κατάργηση του δικτατορικού καθεστώτος. Ας δούμε πως περιγράφουν οι εφημερίδες της εποχής Δεκέμβριος 1975- τις συνθήκες τραυματισμού του Στάθη Τσελεπή. (Πρόκειται για ρεπορτάζ από τη δίκη κατά των πρωταιτίων του στρατιωτικοφασιστικού πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη 1967 των πρωταίτιων της χούντας. Κατά τη διάρκεια της δίκης κατέθεσε σαν βασικός μάρτυρας κατηγορίας καταθέτοντας εφιαλτικές στιγμές του τραυματισμού του στο πολυτεχνείο): «Είχαν στην καρδιά τους το Πολυτεχνείο». Ανάμεσα στις μνήμες του πολυτεχνείου είναι και τα βλήματα που ξέσχισαν τα νεανικά κορμιά. Άλλα βγήκαν με το νυστέρι, αφήνοντας πίσω ουλές και αναπηρίες κι άλλα είναι ακόμα, σφηνωμένα μέσα τους, διαρκής απειλή και υπόμνηση μαζί. Παιδιά ως εκεί πάνω, εργατικά, γεμάτα ζωή, πρώην αλεξιπτωτιστές και αθλητές, πέρασαν και κατέθεσαν για τις συνθήκες του τραυματισμού τους. Και κατέβηκαν από το βήμα του δικαστηρίου, προσπαθώντας να κρύψουν κι απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό το ότι έχουν μείνει ισόβια ανάπηροι. Ο ένας περπατούσε αμέριμνος με την παρέα του, ο άλλος γύριζε από τη δουλειά του κι έτρεξε να συμπαρασταθεί στον αγώνα των φοιτητών, κι ο τρίτος πήγε γιατί το ’νοιωθε χρέος του, και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί εκείνος, όπως και οι χιλιάδες των νέων, «είχαν στην καρδιά τους το Πολυτεχνείο». Τώρα θάχουν ένα ή περισσότερα βλήματα για να το θυμούνται…
Ο μάρτυς Ευστ. Τσελεπής τραυματίσθηκε το βράδυ της Παρασκευής, στη πόρτα έξω από το Πολυτεχνείο. «Στην καρδιά όλων των Ελλήνων, ήταν το Πολυτεχνείο» λέει ο μάρτυς, ενώ η υπεράσπιση μουρμουρίζει: «Επιτέλους να κι ένας που δεν πήγαινε σπίτι του, περνώντας από το Πολυτεχνείο» .Αλλά τ’ «αστεία» δεν μπορούν ν’ αγγίξουν τον μάρτυρα, που τραυματίσθηκε στο δεξί πόδι, από σφαίρα «ντούμ-ντούμ». Ξέρει καλά ότι τέτοια ήταν η σφαίρα που τον χτύπησε, κι ότι την χρησιμοποιεί ακόμη και σήμερα ο στρατός, γιατί, όπως δήλωσε, «όταν υπηρετούσα στη Β’ Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, στο διάστημα 1968-1970, εγώ ο ίδιος έκανα σκοποβολή με «ντούμ-ντούμ».
Τώρα αυτός ο πρώην αλεξιπτωτιστής έχει μείνει ισόβια ανάπηρος. «Δεν μπορώ να τρέξω. Φορώ ειδικά παπούτσια, με μαλακή σόλα. Όλες τις ημέρες του χειμώνα πονώ φοβερά». Σήκωσε το παντελόνι του κι έδειξε μια φοβερή ουλή. Φαγωμένη η σάρκα από τα βλήματα. «Έχουν μείνει ακόμη μέσα 14 θραύσματα. Πιάνονται με την αφή» λέει ο μάρτυς και συμπληρώνει : «Στο Ρυθμιστικό που με πήγαν είδα έναν με στολή και άσπρη μπλούζα. Για μένα ήταν μόνο γιατρός. Μία ένεση, τον παρεκάλεσα, γιατί θα τρελαθώ από τους πόνους. Εκείνος, αντί να με βοηθήσει, μ’ έσπρωχνε πίσω στο φορείο».
Παρ’ όλο τον πόνο ο μάρτυς συγκράτησε σκηνές φρίκης μέσα στο αυτοκίνητό που τον μετέφερε από τον τόπο του τραυματισμού του. «Ήταν μέσα ένας με την κοιλιά του ανοιχτή και τα έντερα χυμένα. Άλλος, αντί για πρόσωπο, είχε μια μάσκα από αίμα. Και του τρίτου το χέρι, με τις σάρκες σχισμένες κρεμόταν ανάποδα». Το πόδι του νέου βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Η δικτατορία άφησε πάνω του ανεξίτηλο το στίγμα της και στο γεμάτο καλοσύνη πρόσωπο του Στάθη Τσελεπή φέρνουν, σε διαστάσεις που ξεχωρίζεις εύκολα ένα μεγάλο ερωτηματικό «Γιατί;».
ΣήμεραΜετά τα γεγονότα του πολυτεχνείου πολλοί από τους συμμετέχοντες στην εξέργεση έσπευσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες για τη παρουσία τους. Ο Στάθης Τσελεπής όμως που ήταν πρωταγωνιστής των αντιστασιακών γεγονότων συνειδητά έμεινε στην αφάνεια έχοντας την αίσθηση ότι έκανε το καθήκον του για τη Πατρίδα και δεν εξαργύρωσε με τίποτα τη προσφορά του.
Σήμερα είναι συνταξιούχος, ζει στο Γαλάτσι, είναι παντρεμένος και έχει δύο γιούς τον Ανδρέα και τον Σωκράτη. Σήμερα 37 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο τα διδάγματά του, αποτελούν φάρο για τα ιδανικά της Δημοκρατίας κι ας αναλογιστούμε το πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε τα αγαθά της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο