Ιστορικά ο Ιούλιος μήνας είναι συνδεδεμένος με τα λεγόμενα <<Ιουλιανά>> ή περίοδος της Αποστασίας του 65. Τα γεγονότα αυτά της ιστορικής περιόδου αυτής σφράγισαν καταλυτικά τη πορεία της χώρας μας. Ήταν η απαρχή της κατάλυσης της Δημοκρατίας , την εγκαθίδρυση της Αμερικανοκίνητης Δικτατορίας των συνταγματαρχών και της διχοτόμησης της Κύπρου.
Θα αφήσουμε την ιστορία να μιλήσει, τα γνωμικά να διδάξουν, τους ποιητές να συμβουλεύουν, όλους εσάς να σκεφτείτε, να προβληματιστείτε και όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας . Αν μπορέσουμε δε να απαντήσουμε στο ερώτημα. Υπάρχει προοπτική για αυτό το τόπο;
Ξεκινάμε με την φράση <<Φοβού τους Δαναούς και Δώρα φέροντας>>
Η ιστορική και η μεταφορική αναφορά της είναι η παρακάτω:
"Φοβοῦ τούς Δαναούς καί δῶρα φέροντας!"
Η παροιμιακή φράση «Φοβοῦ τούς Δαναούς καί δῶρα φέροντας!», ειπώθηκε πρώτη φορά από τον Λαοκόoντα όταν αντίκρισε τον Δούρειο Ίππο. Οι Τρώες όμως αψήφησαν τη συμβουλή του Λαοκόοντα, ξεγελασμένοι από τον Σίνωνα. Οργισμένος τότε ο Λαοκόων πέταξε το ακόντιό του στο ξύλινο άλογο. Εκείνη την ώρα ο θεός Ποσειδώνας, επειδή υποστήριζε τους Έλληνες, έστειλε δύο θαλάσσια φίδια και έπνιξαν τον Λαοκόοντα και τους γιούς του.............
Η έννοια της φράσης αυτής μέχρι σήμερα είναι η ίδια και χρησιμοποιείται όταν μας προσφέρει κάποιος - που δε φημίζεται για τη γενναιοδωρία του ή που δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοιο - ένα δώρο ή κάτι άλλο για να μας καλοπιάσει και σύμφωνα με αυτή, θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί γιατί μπορεί να υπάρχει υστερόβουλη διάθεση ή να υπάρχουν σκοτεινοί στόχοι.
Αυτοί που μέχρι πριν λίγες ημέρες λιθοβολούσαν το Πρωθυπουργό , από τη Δευτέρα το πρωί τον εξυμνούν. Τα δώρα που του προσφέρουν είναι υποκριτικά και με την ίδια ευκολία και στη πρώτη ευκαιρία θα τον πετροβολήσουν. Εύχομαι από καρδιάς να μην πετροβολήσουν τη πατρίδα και πάνω από όλα τους ανθρώπους του μόχθου και της προόδου.
Το τι θα κάνει ο κ Πρωθυπουργός δεν γνωρίζουμε, εμείς πάντως είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι και άκρως επιφυλακτικοί για αυτές τις φαινομενικά ανίερες και ανιστόρητες συμμαχίες.
Συνεχίζουμε με το ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη:
Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε
η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες
κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι
και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες.
Τέτοιο ράπισμα στον κόσμο της αριστεράς που πίστεψε στα μεγάλα λόγια ενός ρεφορμιστικού πολιτικού μορφώματος που δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει τυχάρπαστες συνεργασίες, αρκεί να κερδίσει τις εκλογές δεν έχει ξαναϋπάρξει.
Τέτοια απογοήτευση σε δημοκρατικούς πολίτες που μετά το μαστίγωμα που δέχτηκαν για πέντε χρόνια από τις βάρβαρες ταξικές – μνημονικές πολιτικές και απόθεσαν τις ελπίδες τους σε ένα «λαμπερό πρόσωπο» που τους μιλούσε με συναίσθημα που τους ακουμπούσε, που χρησιμοποιούσε «δακρυσμένες>> λέξεις που συγκινούσαν, δεν έχει προηγούμενο.
Τέτοια ανοχή σε «χαρισματικό» ηγέτη που έκανε το κόμμα του κολυμπήθρα του Σιλωάμ δίνοντας «άφεση αμαρτιών» σε πολλούς τυχάρπαστους πολιτικούς σαλταδόρους της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής , δεν έχουμε ξανασυναντήσει.
Ο «ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» λαός, που έλεγε και ο Σολωμός, τώρα πια όμως δεν έχει περιθώρια για αυταπάτες. Ο Πρωθυπουργός κ Τσίπρας και το κόμμα του επέλεξε με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.
Διάλεξε να βρεθεί μαζί με την κεφαλαιοκρατία και απέναντι στους εργάτες. Προτίμησε την υποτέλεια και την υποταγή στους ισχυρούς, στην ξένη και ντόπια αστική τάξη, παρά την σύγκρουση, στηριζόμενος στις λαϊκές δυνάμεις, στον κόσμο της εργασίας, στα λαϊκά στρώματα που του έδωσαν την απεριόριστη υποστήριξη τους κάθε φορά που την ζήτησε. Στις πλατείες, στις κάλπες.
Ποιος μπορεί πια, να έχει εμπιστοσύνη σε ένα κόμμα και στα πρόσωπα που το στελεχώνουν όταν ξέρει ότι έβαλε ταφόπλακα σε προσδοκίες, όνειρα, ελπίδες, σε όσους πίστεψαν –εμείς δεν είμαστε απ’ αυτούς- τις ανέξοδες υποσχέσεις του;
Θυμίζω τη βασική. Με ένα νόμο θα καταργούσε τα μνημόνια. Υπέγραψε ένα επαχθές και σκληρό μνημόνιο ενάντια στα συμφέροντα του εργαζόμενου, της λαϊκής εντολής και της εθνικής κυριαρχίας.
Κλείνουμε με το ποίημα του Κωστή Παλαμά, που μας δείχνει τη προοπτική και το χρέος μας απέναντι στους εαυτούς μας , τις γενιές που έρχονται και την ιστορία μας:
ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ
Παιδί, το περιβόλι που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας -
κι αν αγαπάς τ' ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ' όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δένδρα
για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόψ' το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να 'ρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να σ' το πει, μια ιδέα να σ' το προστάξει,
κορόνα ιδέα, ιδέα σπαθί που θα είν' απάνου απ' όλα.
Το χρέος μας είναι ο δρόμος του αγώνα. Η κοινωνική δυναμική που αναπτύσσεται , οι κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται φάνηκαν στο μεγάλο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που κατατρόμαξε μέσα και έξω από τη χώρα μας.
Τούτο το μήνυμα είναι η σίγουρη ελπίδα και η προοπτική μας. Το παλιό έσβησε οριστικά την Κυριακή του Δημοψηφίσματος. Το καινούργιο έρχεται. Τούτο δεν είναι ουτοπική ευχή είναι η ιστορική αναγκαία εξέλιξη. Τα σημερινά πολιτικά μορφώματα τελείωσαν. Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές.
Από καρδιάς καλώ τους ανθρώπους του μόχθου, της εργασίας, τη νεολαία, τους ανθρώπους του πολιτισμού, τους ανθρώπους του πνεύματος, σε μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία που να ανταποκριθεί στο νέο που έρχεται.
ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΟΥΜΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο