ΠΟΙΗΣΗ: Στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου

Στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου

του Ανδρέα Μουντούρη

Συνταξιούχος εφοριακός – Συγγραφέας

Τρία πλάσματα μικρά, φτωχά, ορφανά και έρμα,

στο σκληρό  εκείνο κόσμο, βρέθηκαν ξεχασμένα.

Έζησαν τον Εμφύλιο τραυλίζοντας, γελαστά,

τη φτώχια, την εξαθλίωση, τη βλέπαν με χαρά. 

Γι’ αυτά, όλα γύρω τους έμοιαζαν φυσιολογικά, 

έτσι συνήθως γίνεται με τ’ αθώα τα παιδιά, 

που δε γνωρίζουν, της αντεκδίκησης τη λογική,

όπως, την αδελφοκτονία, τη φρίκη, τη σφαγή!......

Μια  άτιμη πυρκαγιά, πού ’χε σκοπό το έγκλημα,

νικήθηκε κι απέτυχε, Θεού ήτανε θέλημα!

Απάνθρωπες προμελέτες, όλες ξεγελάστηκαν,

μπροστά στον κίνδυνο παιδιών, τη ζωή σεβάστηκαν.

Οι δήθεν ανάγκες του αδελφοκτόνου πολέμου,

έγιναν με τις πολιτικές, λόγια του ανέμου.

Υπερφίαλες προκαταλήψεις, ώριμων αντρών,

έσβησαν μπροστά, απ’ τα γαλάζια μάτια των παιδιών.

Εκείνων των παιδιών που ακόμη δεν έχουν ζήσει,

και στις ανάγκες δεν μπορούν, αυτά να δώσουν λύση.

Αυτός, που ακόμα δεν έζησε, είναι φυσικό,

ο χρόνος δεν του επέτρεψε να κάνει το κακό.

Η αλήθεια κ’ η αγνότητα είναι μια αγκαλιά,

που μπορείς να τη συναντήσεις μονάχα στα παιδιά.

Oι τεράστιοι άγγελοι βρίσκονται τ’ ουρανού, στα βάθη μέσα,

θρονιασμένοι, του παιδικού  μυαλού.

Του ανελέητου αυτού πολέμου οι μαχητές, 

είδαν την εκδίκηση που συνδαυλίζει  τις φωτιές.

Είδαν πάνω από εγκλήματα και φανατισμούς, 

πάνω από φόνους, μίση και τρελούς εγωισμούς,

να ορθώνεται μπροστά, το μέλλον της νεότητας. 

Μια δύναμη να νικά, αυτή της αθωότητας!

Θα μπορούσε κανένας να πεί ως ετοιμόλογος:

- Όχι, δεν υπάρχει πλέον Εμφύλιος Πόλεμος.

Η βαρβαρότητα πια και το μίσος δεν υπάρχουν.

Ούτε το έγκλημα ούτε τα σκοτάδια υπάρχουν.

Αρκεί να ξυπνήσει μέσα μας,  εκείνη η αυγή,

για να μας φέρει την άνοιξη, που είναι το παιδί!

Τα παιδιά σώθηκαν, χάριν της γενναιοψυχίας,

της τόλμης του αντίπαλου και της αυτοθυσίας.

Ήταν ο μοναδικός, που μπορούσε να τα σώσει  

και στη μάνα που θρηνούσε, σώα να της τα δώσει.

Ήταν εκείνος που έβαλε πριν λίγο τη φωτιά

και το κλειδί κρατούσε, που οδηγούσε στα παιδιά.

Ο δράστης το γνώριζε, κινδύνευε η ζωή του,

 όμως αυτός προτίμησε να σώσει την τιμή του.

Ποτέ, σε καμιά μάχη, οι Δαίμονες και οι Θεοί

δεν υπήρξαν στη ψυχή, περισσότερο ορατοί.

Πολλές φορές είμαστε έρμαια των σκέψεών μας,

κ’ αυτές ευδόκησαν, στη σωτηρία των μικρών μας.

Οι μεγάλοι μόνιασαν, ξέχασαν τις διαφορές, 

η ευκαιρία τους δόθηκε, να κλείσουν τις πληγές.

Τι φοβερό πεδίο μάχης, είναι ο άνθρωπος

και πόσο μεγάλος μαχητής η συνείδησή του!  

Το είπε, και ο μαθητής του Σωκράτη ο Ξενοφών, 

«πως ο άνθρωπος είναι το πιο χαριτωμένο όν,

όταν είναι άνθρωπος!», και οι σκέψεις του λογικές, 

να ερεθίζουν της ψυχής  τις ευαίσθητες χορδές. 

             E-mail :   a. moudouris@gmail.com