Ο Έβρος απέναντι!

Γράφει ο:

Δημήτρης Αρβανίτης

2 Ιούλη σήμερα.  Μια πολύ όμορφη μέρα έχει ξεκινήσει. Ένας λαμπερός ήλιος κυριαρχεί και μια γλυκιά ζέστη αρχίσει σιγά – σιγά να απλώνεται στην ατμόσφαιρα.  Η διάθεση μου στο κόκκινο, όλα συνηγορούν στο νάμαι χάλια...

     Ταξίδευα χτες να δω ένα φίλο,  σ' ένα σημείο,  περνούσα από ένα μικρό χωριό, μπροστά μου δύο αυτοκίνητα, η ταχύτητα μικρή, 60 -70 χιλιόμετρα, το κινητό χτυπά, γυρίζω να το πάρω από το διπλανό κάθισμα, δέκατα του δευτερολέπτου τα μάτια δεν κοιτάζουν μπροστά, το πρώτο αυτοκίνητο στρίβει ξαφνικά αριστερά, το δεύτερο αιφνιδιάζεται, φρενάρει απότομα, αν και δε χρειαζόταν, πατάω γερά τα φρένα -άδικος κόπος, τα δέκατα έπαιξαν το ρόλο τους-  και φρεναριστός χτυπάω το σταματημένο αυτοκίνητο. 

     Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να "τσαλακωθούν" και τα δύο αυτοκίνητα. Κατεβαίνω από τ' αμάξι,  βλέπω δυο νεαρά παιδιά, ένα κορίτσι 19-20 χρονών οδηγούσε και ο νεαρός δύο με τρία χρόνια μεγαλύτερος της, να τρέμουν, έτοιμοι να λυποθυμήσουν.

    Προσπάθησα να τους ηρεμήσω, εξηγώντας ότι αυτά συμβαίνουν στους δρόμους. Μου εξήγησαν ότι το αμάξι ήταν της θείας του νεαρού και το ζήτησε να παει βόλτα το κορίτσι του και στην επιστροφή, το έδωσε να οδηγήσει αυτή, παρά το ότι δεν είχε δίπλωμα. 

    Δεν κάλεσα την αστυνομία, θα μου μέναν στα χέρια,  το θέμα όμως ήταν ότι εγώ έφταιγα, το όριο ήταν 50 εγώ έτρεχα παραπάνω. Κυρίως το  λάθος μου ήταν ότι δεν τηρούσα την απόσταση ασφαλείας από το προπορευόμενο αμάξι... Κι ήταν και τα χαμένα δέκατα του τηλεφωνήματος... 

    Οδηγήσαμε το αμάξι των νεαρών σ ένα κοντινό συνεργείο, ο μάστορας έκανε τους υπολογισμούς του, 350 ευρώ φιλαράκια, καλή τιμή. Συμφώνησα να τους  στείλω τα χρήματα τη Δευτέρα και να το φτιάξουν, τα νέα παιδιά αναθάρρησαν κάπως, έμενε μόνο  να αντιμετωπίσουν τη θεία τους... 

    Τώρα βέβαια μη περιμένετε να σας πω ότι γνώρισα τη θεία τους κι ήταν μια θεά κι είχαμε και λαβ στόρυ... Θα ήταν μια ενδιαφέρουσα πλοκή για την ιστορία μας, αλλά δυστυχώς  η αλήθεια είναι ότι η ιστορία είχε μόνο δράκο, όχι πριγκίπισσες.

   Ο φίλος μου με πήρε ξανά, βιάσου μου λέει, έχω παραγγείλει φαγητό, και πρέπει να φύγω, έχω πτήση για Αθήνα. Τον έστειλα στο διάολο, αυτός μου έφαγε πριν  τα δέκατα του δευτερολέπτου των 350 ευρώ...

     Έτσι λοιπόν  ξεκινάει η καινούργια μέρα. Κοιτάζω από κάτω τον υπέροχο Έβρο ποταμό, κυλά τα περήφανα νερά του ακριβώς κάτω από το σπίτι της γυναίκας μου.   Σκέφτομαι ότι όταν ο βασιλιάς της Θράκης Κάσσανδρος, κυνήγαγε τον γιο του Έβρο για να τον σκοτώσει, ρίχτηκε στα νερά του ποταμού για να γλυτώσει και αυτός τον πήρε και τον έκρυψε για πάντα. Από τότε πήρε το όνομά του.

    Εμείς τώρα,πως να γλυτώσουμε από τα τόσα δεινά των ημερών μας; Πως να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αισιοδοξία, τη καλή μας διάθεση; Η καθημερινή μιζέρια στον καιρό της γενικής ανυποληψίας μας κατατρύχει. Τα παιδιά μας διαμαρτύρονται για το κόσμο που τους καλούμε να ζήσουν. Και εμείς "άβουλοι, δειλοί  και μοιραίοι  αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα"

...Κι ο πρίγκηπας  Έβρος απέναντι τρέχει να προλάβει τη συνεύρεση του με το Αιγαίο!

Καλή σας μέρα, και να προσέχετε τους δρόμους..... και τα κινητά...