ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΝΟΜΑΡΧΗ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΘΥΜΙΟΥ ΣΩΚΟΥ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΜΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΛΥΚΩΝ Α.Ε.»(ΑΛΥΚΕΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ)
«Έχουμε να κάνουμε με μια επίθεση κατά ενός φυσικού πλεονεκτήματος που έχει η περιοχή τούτη, κατά του αλατιού. Δεν είναι μόνο οι δεκαεπτά εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους. Είναι ένας κύκλος εργασιών που σηματοδοτεί ανάπτυξη, πρόοδο και ευημερία.
Αν ιδιωτικοποιηθεί η αλυκή του Μεσολογγίου είναι βέβαιο ότι είτε σε έξι μήνες, είτε σε ένα χρόνο θα κλείσει. Γι’ αυτό λέμε ότι σε καμία των περιπτώσεων η αλυκή δεν πρέπει να χάσει τον δημόσιο χαρακτήρα της, διότι το μονοπώλιο που θα δημιουργηθεί το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να υπερασπίσει τα συμφέροντά του.
Αν το συμφέρον του λέει εισαγωγές αλατιού από την Αίγυπτο ή από τον Νίγηρα ή από αλλού, θα την κλείσει την αλυκή και θα κάνει μόνον εισαγωγές.
Δεν είναι καινούρια ιστορία, είναι παλιά.
Οι ιδιωτικοποιήσεις σημαίνουν αποβιομηχάνιση αυτής της χώρας, μια ιστορία που την ζούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια από την εποχή του ’89 με συνέπεια και συνέχεια των Κυβερνήσεων που μεσολάβησαν και του δικού μου κόμματος, σε κάποια συγκεκριμένα ζητήματα. Επουδενί ο συγκεκριμένος φυσικός πόρος το πλεονέκτημα που λέγεται αλάτι για την περιοχή του Μεσολογγίου πρέπει και μπορεί να περάσει σε ιδιωτικά χέρια. Αυτό θα σημαίνει το κλείσιμο της αλυκής.
Αν υποτεθεί ότι το αλάτι από την Αίγυπτο π.χ. είναι ακριβότερο και άρα πρέπει να παραχθεί εδώ οι εργασίες πως θα γίνουν; Με ποιους όρους προστασίας του περιβάλλοντος; Ποιος θα μας προστατεύσει και με ποιους μηχανισμούς;
Η προστασία του περιβάλλοντος λοιπόν στον συγκεκριμένο ευαίσθητο τόπο διασφαλίζεται μόνο από δημόσιες αλυκές και από δημόσια διαχείριση.
Οι τριάντα πέντε εργαζόμενοι, είπα πριν θα το επαναλάβω και τώρα, του 2004 – 2005 είναι σήμερα δεκαεπτά και δεν ξέρω πόσοι θα είναι αύριο και δεν ξέρω αν θα προσληφθούν κάποιοι μέσω stage.
Δηλαδή ανασφάλιστη εργασία. Να το δούμε και αυτό!
Η κοροϊδία, η επίθεση κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων δεν έχει όρια!
Εκεί λοιπόν που υπάρχει ένας παραγωγικός κλάδος με ελάχιστες θέσεις εργασίας, δύσκολες αλλά εγγυημένες θέσεις εργασίας, τον εξαφανίζουμε.
Μπορούμε να το δεχτούμε αυτό;
Πρέπει να το δεχτούμε;
Ήθελα όμως να κάνω μια ακόμη παρατήρηση για το πώς διοικείται ένας δημόσιος οργανισμός, μια δημόσια υπηρεσία. Επενδύσεις για την αύξηση της παραγωγικής ισχύος της συγκεκριμένης αλυκής έχουμε να δούμε εδώ και 15 χρόνια. Τότε μπήκανε κάποιες εκατοντάδες στρέμματα στην παραγωγή και σε περιοχές (κοντά στο Αιτωλικό) που μας λέγανε ότι εκεί δεν επιτρέπεται και ότι δεν μπορεί να γίνει αλυκή.
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να δει το κράτος τι κάνει με την ορθολογικότερη και καλύτερη διαχείριση του υπάρχοντος πεδίου και βεβαίως μήπως πρέπει να ζητήσουμε επέκταση;
Να σταματήσει και το παραμύθι που εκπορεύεται από κάποιους ειδικούς ότι αν κάνουμε μια αλυκή στα Σάλτσαινα του Νεοχωρίου σε έκταση 2.000 στρ., που θα μας δώσει μια σοβαρή ποσότητα καλού αλατιού και θέσεις εργασίας, αυτό θα καταστρέψει το περιβάλλον!
Δεν μπορούν αυτά να συγκρούονται.
Περίμενα από τις κυβερνήσεις να προωθήσουν πολιτικές αυτάρκειας αλατιού στη χώρα, να εξαφανιστούν οι εισαγωγές και να στέλνουμε ποιοτικό αλάτι στις χώρες του εξωτερικού.
Όχι μόνο αυτάρκεια αλλά και εξαγωγές ποιοτικού, φυσικού αλατιού.
Αυτό σημαίνει ανάπτυξη.
Θα ήθελα να κάνω και κάποιες ακόμα παρατηρήσεις.
Οι δήμοι είναι δημόσιο, ιδιώτης, τι τελοσπάντων είναι; Εγώ και η παράταξή μου είναι υπέρ των δήμων και υπέρ του να έχουν οι δήμοι πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση αυτή. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο σύνολό της.
Με την έννοια αυτή ως Νομαρχία Αιτωλοακαρνανίας θέτουμε υποψηφιότητα να μπούμε στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας αυτής είτε με αύξηση κεφαλαίου είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Αυτό δεν σημαίνει και δεν συνιστά ιδιωτικοποίηση.
Συνιστά διεύρυνση του κοινωνικού ρόλο και του κοινωνικού χαρακτήρα της συγκεκριμένης επιχείρησης που εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί έναν φυσικό πόρο.
Επειδή οι αλυκές είναι της κοινωνίας, που έρχονται ως κληρονομιά από τα πολύ παλιά χρόνια σε τούτη την περιοχή και θα παραδοθούν και στις επόμενες γενιές πάλι ως κληρονομιά.
Η εταιρεία δεν ιδιωτικοποιείται.
Να υποβληθεί ένα επενδυτικό σχέδιο και θα ήθελα να το συζητήσουμε στο Νομαρχιακό Συμβούλιο σε μια σύσκεψη φορέων για την διεύρυνση των δυνατοτήτων αυτής της εταιρείας δηλαδή για περισσότερο και καλύτερο αλάτι.
Αν κάποιος ιδιώτης αισθάνεται ότι μπορεί να αξιοποιεί μονοπωλιακά το αλάτι, μπορεί να δει δημοσιεύματα και ενδιαφέρον από άλλες εταιρείες του κλάδου οι οποίες είναι έτοιμες να μπουν στην διαδικασία ανάπτυξης με επενδύσεις και να κάνουν πολύ σοβαρή δουλειά στην προοπτική του να είμαστε αυτάρκεις, να μην εξαρτώμαστε από εισαγωγές και να φτάσουμε σε ένα σημείο να εξάγουμε κιόλας.
Εκτός αν κάποιος λέει ότι δεν το μπορούμε.
Το μπορούμε και αυτό είναι ασφαλές. Επενδυτικό σχέδιο και βούληση δεν υπάρχει.
Απευθύνομαι στους εργαζόμενους που έχουν το προνόμιο να απολαμβάνουν μια θέση εργασίας, κάτω από δύσκολες συνθήκες, να μην πέσουν στο λάθος ότι τα βρίσκουν με τον Α ή τον Β ή ότι συμβιβάζονται.
Ο αγώνας πρέπει να είναι αγώνας ασφαλώς των εργαζομένων αλλά να υποχρεώσετε και την κοινωνία να λάβει μέρος σε αυτόν τον αγώνα σας.
Γιατί η αλυκή είναι της κοινωνίας πρωτίστως και οι εργαζόμενοι είναι τα παιδιά της κοινωνίας.
Θέλω να πιστεύω ότι τα σχέδια της Κυβέρνησης δεν θα ολοκληρωθούν και αν πράγματι επιχειρήσουν να προχωρήσουν θα βρουν την κοινωνία του τόπου μας απέναντι με πολλούς και διαφόρους τρόπους.
Ήδη το μέτωπο που χτίζεται είναι πάρα πολύ σημαντικό φτάνει κάποιοι να μην προσπαθούν να το διασπάσουν στη λογική ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι κάτι μεταξύ ιδιώτη και κερδοσκόπου και δεν έχει δικαίωμα στην μετοχοποίηση».
«Έχουμε να κάνουμε με μια επίθεση κατά ενός φυσικού πλεονεκτήματος που έχει η περιοχή τούτη, κατά του αλατιού. Δεν είναι μόνο οι δεκαεπτά εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους. Είναι ένας κύκλος εργασιών που σηματοδοτεί ανάπτυξη, πρόοδο και ευημερία.
Αν ιδιωτικοποιηθεί η αλυκή του Μεσολογγίου είναι βέβαιο ότι είτε σε έξι μήνες, είτε σε ένα χρόνο θα κλείσει. Γι’ αυτό λέμε ότι σε καμία των περιπτώσεων η αλυκή δεν πρέπει να χάσει τον δημόσιο χαρακτήρα της, διότι το μονοπώλιο που θα δημιουργηθεί το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να υπερασπίσει τα συμφέροντά του.
Αν το συμφέρον του λέει εισαγωγές αλατιού από την Αίγυπτο ή από τον Νίγηρα ή από αλλού, θα την κλείσει την αλυκή και θα κάνει μόνον εισαγωγές.
Δεν είναι καινούρια ιστορία, είναι παλιά.
Οι ιδιωτικοποιήσεις σημαίνουν αποβιομηχάνιση αυτής της χώρας, μια ιστορία που την ζούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια από την εποχή του ’89 με συνέπεια και συνέχεια των Κυβερνήσεων που μεσολάβησαν και του δικού μου κόμματος, σε κάποια συγκεκριμένα ζητήματα. Επουδενί ο συγκεκριμένος φυσικός πόρος το πλεονέκτημα που λέγεται αλάτι για την περιοχή του Μεσολογγίου πρέπει και μπορεί να περάσει σε ιδιωτικά χέρια. Αυτό θα σημαίνει το κλείσιμο της αλυκής.
Αν υποτεθεί ότι το αλάτι από την Αίγυπτο π.χ. είναι ακριβότερο και άρα πρέπει να παραχθεί εδώ οι εργασίες πως θα γίνουν; Με ποιους όρους προστασίας του περιβάλλοντος; Ποιος θα μας προστατεύσει και με ποιους μηχανισμούς;
Η προστασία του περιβάλλοντος λοιπόν στον συγκεκριμένο ευαίσθητο τόπο διασφαλίζεται μόνο από δημόσιες αλυκές και από δημόσια διαχείριση.
Οι τριάντα πέντε εργαζόμενοι, είπα πριν θα το επαναλάβω και τώρα, του 2004 – 2005 είναι σήμερα δεκαεπτά και δεν ξέρω πόσοι θα είναι αύριο και δεν ξέρω αν θα προσληφθούν κάποιοι μέσω stage.
Δηλαδή ανασφάλιστη εργασία. Να το δούμε και αυτό!
Η κοροϊδία, η επίθεση κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων δεν έχει όρια!
Εκεί λοιπόν που υπάρχει ένας παραγωγικός κλάδος με ελάχιστες θέσεις εργασίας, δύσκολες αλλά εγγυημένες θέσεις εργασίας, τον εξαφανίζουμε.
Μπορούμε να το δεχτούμε αυτό;
Πρέπει να το δεχτούμε;
Ήθελα όμως να κάνω μια ακόμη παρατήρηση για το πώς διοικείται ένας δημόσιος οργανισμός, μια δημόσια υπηρεσία. Επενδύσεις για την αύξηση της παραγωγικής ισχύος της συγκεκριμένης αλυκής έχουμε να δούμε εδώ και 15 χρόνια. Τότε μπήκανε κάποιες εκατοντάδες στρέμματα στην παραγωγή και σε περιοχές (κοντά στο Αιτωλικό) που μας λέγανε ότι εκεί δεν επιτρέπεται και ότι δεν μπορεί να γίνει αλυκή.
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να δει το κράτος τι κάνει με την ορθολογικότερη και καλύτερη διαχείριση του υπάρχοντος πεδίου και βεβαίως μήπως πρέπει να ζητήσουμε επέκταση;
Να σταματήσει και το παραμύθι που εκπορεύεται από κάποιους ειδικούς ότι αν κάνουμε μια αλυκή στα Σάλτσαινα του Νεοχωρίου σε έκταση 2.000 στρ., που θα μας δώσει μια σοβαρή ποσότητα καλού αλατιού και θέσεις εργασίας, αυτό θα καταστρέψει το περιβάλλον!
Δεν μπορούν αυτά να συγκρούονται.
Περίμενα από τις κυβερνήσεις να προωθήσουν πολιτικές αυτάρκειας αλατιού στη χώρα, να εξαφανιστούν οι εισαγωγές και να στέλνουμε ποιοτικό αλάτι στις χώρες του εξωτερικού.
Όχι μόνο αυτάρκεια αλλά και εξαγωγές ποιοτικού, φυσικού αλατιού.
Αυτό σημαίνει ανάπτυξη.
Θα ήθελα να κάνω και κάποιες ακόμα παρατηρήσεις.
Οι δήμοι είναι δημόσιο, ιδιώτης, τι τελοσπάντων είναι; Εγώ και η παράταξή μου είναι υπέρ των δήμων και υπέρ του να έχουν οι δήμοι πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση αυτή. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο σύνολό της.
Με την έννοια αυτή ως Νομαρχία Αιτωλοακαρνανίας θέτουμε υποψηφιότητα να μπούμε στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας αυτής είτε με αύξηση κεφαλαίου είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Αυτό δεν σημαίνει και δεν συνιστά ιδιωτικοποίηση.
Συνιστά διεύρυνση του κοινωνικού ρόλο και του κοινωνικού χαρακτήρα της συγκεκριμένης επιχείρησης που εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί έναν φυσικό πόρο.
Επειδή οι αλυκές είναι της κοινωνίας, που έρχονται ως κληρονομιά από τα πολύ παλιά χρόνια σε τούτη την περιοχή και θα παραδοθούν και στις επόμενες γενιές πάλι ως κληρονομιά.
Η εταιρεία δεν ιδιωτικοποιείται.
Να υποβληθεί ένα επενδυτικό σχέδιο και θα ήθελα να το συζητήσουμε στο Νομαρχιακό Συμβούλιο σε μια σύσκεψη φορέων για την διεύρυνση των δυνατοτήτων αυτής της εταιρείας δηλαδή για περισσότερο και καλύτερο αλάτι.
Αν κάποιος ιδιώτης αισθάνεται ότι μπορεί να αξιοποιεί μονοπωλιακά το αλάτι, μπορεί να δει δημοσιεύματα και ενδιαφέρον από άλλες εταιρείες του κλάδου οι οποίες είναι έτοιμες να μπουν στην διαδικασία ανάπτυξης με επενδύσεις και να κάνουν πολύ σοβαρή δουλειά στην προοπτική του να είμαστε αυτάρκεις, να μην εξαρτώμαστε από εισαγωγές και να φτάσουμε σε ένα σημείο να εξάγουμε κιόλας.
Εκτός αν κάποιος λέει ότι δεν το μπορούμε.
Το μπορούμε και αυτό είναι ασφαλές. Επενδυτικό σχέδιο και βούληση δεν υπάρχει.
Απευθύνομαι στους εργαζόμενους που έχουν το προνόμιο να απολαμβάνουν μια θέση εργασίας, κάτω από δύσκολες συνθήκες, να μην πέσουν στο λάθος ότι τα βρίσκουν με τον Α ή τον Β ή ότι συμβιβάζονται.
Ο αγώνας πρέπει να είναι αγώνας ασφαλώς των εργαζομένων αλλά να υποχρεώσετε και την κοινωνία να λάβει μέρος σε αυτόν τον αγώνα σας.
Γιατί η αλυκή είναι της κοινωνίας πρωτίστως και οι εργαζόμενοι είναι τα παιδιά της κοινωνίας.
Θέλω να πιστεύω ότι τα σχέδια της Κυβέρνησης δεν θα ολοκληρωθούν και αν πράγματι επιχειρήσουν να προχωρήσουν θα βρουν την κοινωνία του τόπου μας απέναντι με πολλούς και διαφόρους τρόπους.
Ήδη το μέτωπο που χτίζεται είναι πάρα πολύ σημαντικό φτάνει κάποιοι να μην προσπαθούν να το διασπάσουν στη λογική ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι κάτι μεταξύ ιδιώτη και κερδοσκόπου και δεν έχει δικαίωμα στην μετοχοποίηση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο